Isis & die acetate

Vanochtend schreef ik nog in 'Dylan kort #721' dat Isis issue 157 gisteren door de brievenbus viel & dat ik er gisteravond wat in heb gelezen. Nu kan ik melden dat ik deze Isis inmiddels van kaft tot kaft heb gelezen, het laatste stukje terwijl ik luisterde naar de Japanse cd-single Not dark yet / Dylan alive 2. Dat ik naar deze cd-single luisterde, is geen toeval, in de Isis staat een uitvoerig stuk van Alan Fraser - de webmaster van Searching for a gem - over officieel uitgebrachte fieldrecordings uit de periode 1997 - 2005. Op de Japanse cd-single Not dark yet / Dylan alive 2 zijn concertopnamen van een drietal nummers uit deze periode te vinden: 'Boots of Spanish leather' (21/06/1998), 'Tears of rage' (17/01/1998) en 'Señor (tales of yankee power)' (06/07/1998).

Verder bevat deze Isis o.a. nog een stuk van Ian Woodward over twee concerten van Dylan aan het eind van 1964, een stuk van Derek Barker over de film Hearts of fire en natuurlijk de gebruikelijke stukken van Henry Porter en Les Kokay.

Maar een van de meest interessante stukken is te vinden op bladzijde zes. Onder de titel 'Interesting Acetate For Sale' staat er een stuk over de onlangs op eBay aangeboden acetate met concertopnamen van Joan Baez. Deze acetate bevat o.a. opnamen van het concert van Joan Baez in het Forest Hills Tennis Stadium, New York op 17 augustus 1963. Tijdens dit concert dook Dylan, voor een paar nummers, op voor een gastoptreden.
Tijdens dit concert speelden Dylan & Baez de versie van 'Troubled and I don't know why' welke te vinden is op de Baez boxset Rare, live and classic.
Volgens de beschrijving zoals die op eBay te lezen was, bevat de acetate twee door Dylan gezongen nummers: 'Only a pawn in their game' en 'A Hard rain's a-gonna fall'.

De opnamen gemaakt op 17 augustus 1963 - welke gedeeltelijk te vinden zijn op deze acetate - liggen in de kluis van Joan Baez' toenmalige platenmaatschappij. Deze platenmaatschappij heeft niet de rechten om de opnamen van Dylan officieel uit te brengen.
Bovendien is het niet waarschijnlijk dat Dylans platenmaatschappij de portemonnee zou willen trekken om deze opnamen - voor een officiële release - te bemachtigen, vooral niet omdat de kluizen van platenmaatschappij Sony nog voldoende Dylan-materiaal bevatten.
Deze opnamen zullen we wel nooit horen, tenzij je natuurlijk die acetate op de kop weet te tikken.

Arie de Reus heeft de acetate kunnen kopen.
Anderhalve week geleden was ik bij hem, aardige vent, ik kom wel vaker bij hem. Na een tijdje zei hij: 'ik moet je nog iets bijzonders laten horen'.

Twee nummers.
'Only a pawn in their game' is werkelijk een schitterend nummer van het album The Times they are a-changin', maar tijdens concerten had Dylan nogal eens de neiging om dit nummer met teveel kracht te zingen, waardoor zijn zang vaak tegen het schreeuwen aan zat.
De opname van 17 augustus 1963 is de uitzondering, ik weet niet wat ik hoor. Dylan zingt zeer afgemeten - in positieve zin - rustig, zonder die 'schreeuw' in zijn stem. Het tempo van het nummer ligt laag, wat de uitvoering alleen maar ten goede komt.
Ergens halverwege de opname zeg ik tegen Arie dat dit werkelijk schitterend is, dat dit de beste live-uitvoering van dit nummer moet zijn, beter dan de versies die ik ken.
Volgens Arie is de versie van 'A Hard rain's a-gonna fall' nog beter & ik moet eerlijk bekennen dat ik - luisterend naar 'Only a pawn in their game' - dat maar moeilijk kan geloven.
Maar Arie heeft gelijk. 'A Hard rain's a-gonna fall' klinkt nog beter. Wederom een rustig tempo, wederom neemt Dylan de tijd, de moeite om zijn verhaal te vertellen, om de woorden net dat randje mee te geven, dat randje dat het nummer net die extra betekenis geeft.
En aan het eind van iedere 'And it's a hard, it's a hard, it's a hard, it's a hard...' zingt Joan Baez die ene regel - 'It's a hard rain's a-gonna fall' - mee & het werkt!
Ik houd niet van de duetten van Joan Baez en Bob Dylan - enkele uitzonderingen daargelaten - maar hier werkt het. Dit is geen duet. Dit is versterking, Joan Baez versterkt Dylan, voor even, steeds weer in die ene regel. En het werkt.
Na een paar minuten luisteren, valt me op hoe mooi het ritme van de gitaar & het ritme waarin Dylan de woorden brengt samenvloeien.
Arie heeft niks te veel gezegd. Hij heeft me iets bijzonders laten horen.
En de geluidskwaliteit? Hier en daar een lichte tik, maar dat hoort bij een acetate. Niks om me aan te storen. Fantastische geluidskwaliteit.

Ik heb deze opname misschien maar één keer gehoord, maar ik zal dat niet snel vergeten. De twee nummers op deze acetate behoren absoluut tot de betere (durf ik zeggen 'beste'?, ja dat durf ik) beste concertopnamen van een jonge Dylan.

Met dank aan Arie dat ik dit heb mogen horen.