Dylan in de klas

'Jongens en meisjes, vandaag gaan jullie iets leren over een belangrijke muzikant, misschien nog wel belangrijker dan the Beatles - waar we het vorige week over hebben gehad. We gaan het hebben over Bob Dylan. Sla je boek maar open op bladzijde 65 en lees mee.'
Zo zal ongeveer de les zijn begonnen, stel ik me voor. Misschien heb ik deze les ook wel gehad, al kan ik het me niet herinneren.

Ergens in de jaren tachtig werd het salonfähig, misschien zelfs wel verplicht, om op de middelbare school aandacht te besteden aan de geschiedenis van de popmuziek. Consequentie: de ene na de andere uitgeverij bracht een bijpassende methode uit.
Die methodes liggen nu in de oud papier bak, op de vuilnishoop of bij de kringloopwinkel. Als ik zo'n boek tegenkom bij de kringloop, kijk ik altijd even of er ook foto's van Dylan in staan. Dat is eigenlijk bijna altijd wel het geval.
Vandaag vond ik er weer eentje bij de kringloop: 'Pop in de klas' van Ger Storms, de vierde druk uit 1986 (eerste druk: 1981).
En ja, er staan foto's (en een tekening) van Dylan in. De foto bij dit bericht en een foto gemaakt tijdens The Last Waltz. Ik zal je het tenenkrommende bijschrift bij deze laatste foto besparen.
Dat is vaak wel een probleem, de teksten zijn tenenkrommend. Tenenkrommend in de zin dat de tekst vol domme fouten zit.
Je leest het goed: een schoolboek vol domme fouten.
Lees maar mee wat de jeugd in 1986 uit de vierde druk van 'Pop in de klas' over Dylan leerde (gordels om):

'Enige nationale bekendheid kreeg hij door zijn optreden op het Newport Folkfestival in 1960.'
'In 1961 wordt zijn eerste l.p. uitgebracht.'
'Met de dubbel L.P. Blonde on Blonde (1966) komt Dylan muzikaal in een nieuwe fase terecht, die van de folkrock.
In dat jaar [1966 dus] shockeerde hij zijn publiek door op een folkfestival met een beatgroep op te treden terwijl hijzelf elektriese gitaar bespeelde.'
'De uit '66 daterende life-opnames van de l.p. Little White Wonder zijn een vroeg voorbeeld van deze stijl [folkrock] (b.v. Mighty Quinn, Dylan en Band).'
'De ene keer brengt hij [in de periode 1968 - 1981] een plaat uit met alleen oudere volks- en levensliedjes, dan weer maakt hij platen met The Band in de bekende folkrock-stijl; de bekende l.p. met de muziek bij de film Billy the Kid bevat hoofdzakelijk country and western-achtige liedjes.'
'Tijdens konserten in de 70-er jaren heeft hij de gewoonte ontwikkeld om zijn eigen nummers telkens weer heel anders te brengen, ze soms drasties te veranderen. Ook dat past in de folk-traditie, waar elke zanger zijn eigen versie heeft van een bepaald lied. Dylan gaat soms zelfs zover om eigen nummers in disko of reggae stijl te brengen.'

Dàt is wat pubers anno 1986 voorgeschoteld kregen over Dylan. Geen wonder dat pubers vaak een verwarde indruk lijken te maken.