hond bijt avond

Eerder op de avond ontving ik een e-mail van Henk met o.a. het volgende:
Gisteren (6 april) in de uitzending van Man bijt hond, zingt een koor 'met een gemiddelde leeftijd ouder dan Dylan zelf ', een liedje van de Maestro (To Make You Feel My Love) in het Nederlands.
Eén vrouw is erg ontroerd hierdoor.
Start van het liedje is op ongeveer 1.54 min.
En verder de vraag of dit een vermelding hier waard is. Dat is het absoluut! O ja, de link naar het filmpje, zie hier.
Man bijt hond is een briljant programma dat ik zelden zie. De laatste keer dat ik de tijd vond om te kijken, moet al weer jaren geleden zijn.
Eerder op de avond, of liever aan het eind van de middag, belandde ik op de website van De Wereld draait door, het deel waar de muziek te vinden is & ineens kreeg ik de onweerstaanbare behoefte om nog eens naar Tom Barmans versie van It's alright, ma (I'm only bleeding) te luisteren. De eerste keer dat ik dit hoorde - op vrijdag 21 mei 2010 zo leert de website mij - was ik op z'n zachtst gezegd nogal onder de indruk.
Vanmiddag bij het herkijken valt me vooral op dat Barman een enkele keer (tekstueel) de mist in gaat. Had ik nou maar niet herkeken, denk ik nog even.
En toch is Barmans versie er eentje om niet te vergeten.



Maar meer nog dan het niet willen vergeten van Barmans versie, voel ik het verlangen Dylans It's alright, ma (I'm only bleeding) te horen. Nooit meer heeft een nummer zo veel indruk op mij gemaakt bij een eerste beluistering als It's alright, ma (I'm only bleeding). Die eerste beluistering moet zo'n twintig jaar geleden zijn geweest.
Makkelijk te dateren, het was op een adres waar ik maar kort gewoond heb.
Die eerste beluistering was overdonderend, om het voorzichtig uit te drukken, en dat is in die honderden keren dat ik het nummer sindsdien gehoord moet hebben, niet veranderd. Overdonderend.
Het spreekwoordelijke onbewoonde eiland? It's alright, ma (I'm only bleeding) gaat mee.

Maar om dat te melden ging ik niet achter de computer zitten. Ik ging achter de computer zitten omdat ik deze avond All along the watchtower draaide - de enige versie die alle andere versies kan doen vergeten, de versie van John Wesley Harding - een nummer dat ik voor het eerst hoorde vele jaren voordat ik voor het eerst It's alright, ma (I'm only bleeding) hoorde.
En voor het eerst viel me ècht de drumpartij op. 'Tuurlijk heb ik die drumpartij al vele malen gehoord, maar vanavond viel het me echt op.
De chaos, de drang, de voortstuwing is te vinden in die drumpartij.
Zoiets, daarvoor ging ik achter de computer zitten & hoewel ik niet het idee heb daadwerkelijk in woorden te hebben gevangen waarvoor ik aan dit stuk begon, heb ik in ieder geval It's alright, ma (I'm only bleeding) kunnen noemen.
Het moet maar zo.

En dan te bedenken dat ik nog iets had willen schrijven over Together through life dat ik nog eerder in de middag hoorde.