Allereerst dank aan allen die felicitaties stuurden via de e-mail of plaatsten bij de reacties n.a.v. het bericht over de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen. Enkele lezers hebben gevraagd waar ze de Bob Dylan aantekeningen kunnen kopen. Het boek zal te koop zijn bij een drietal boekwinkels: boekhandel Lovink in Lochem, en boekhandels Feijn en het Keerpunt in Alkmaar. Uiteraard zal het niet voor iedereen die een exemplaar van de Bob Dylan aantekeningen wil kopen zo eenvoudig zijn om naar één van deze drie boekhandels te rijden, geen nood: de Bob Dylan aantekeningen kan ook besteld worden bij Atelier9en40. Om een bestelling te plaatsen, dien je contact op te nemen met Alja Spaan, de vrouw achter Atelier9en40. Zie ook de website van Atelier9en40. Mochten er nog onduidelijkheden zijn, kun je mij altijd een e-mail met je vraag sturen: tom_dylan@hotmail.com.
Allard wees mij erop dat tijdens de uitzending van De Wereld draait door van gisteren Dylan kort ter sprake kwam en er een fragment van Dylans optreden tijdens de grammys werd getoond. Uiteraard heb ik vandaag even gekeken, met dank aan de KPN en de mogelijkheid om oude uitzendingen terug te kijken.
Alja Spaan: reservelijsten en reservelijsten.
In Groeien een citaat uit Bob Dylan in de studio, zie hier.
Op Searching for a gem het nieuws dat in het kader van Record store day (16 april) Dylans Subterranean homesick blues in een remix van The Ting Tings wordt uitgebracht op single.
Op 1 mei komt Robert Sheltons biografie No direction home: the life and music of Bob Dylan uit in een nieuwe editie. Een voorpublikatie is te vinden op de website van The Independent.
Ik had NRC Handelsblad nogal hoog zitten, des te pijnlijker is het lezen van het stuk Wat Dylan niet zong in China van Oscar Garschagen in NRC Handelsblad van gisteren.
Natuurlijk had ik nattigheid moeten voelen, ik bedoel, hoe serieus kun je iemand nemen die beweert dat the Eagles een van de beste bands ter wereld is? Om nog maar te zwijgen van het tenenkrommende begin van deze blamage: Bob Dylan's teksten doorgronden is onder de beste akoestische omstandigheden voor Engelstaligen al een opgave, maar zijn blaffende gegrom, afgewisseld door nasaal-monotoon gemompel, waren in het Shanghai Sportstadion onmogelijk te volgen. Enz. enz. hetzelfde geneuzel, waarom speelde Dylan geen Blowin' in the wind & The Times they are a-changin', bla bla bla, je kent het verhaal inmiddels.
Maar nou komt het: Net als Dylan zelf, kon ook zijn Chinese fans als Jiang Xing niet veel schelen dat de culturele autoriteiten sommige songs hadden goedgekeurd en de beroemde protestsongs, die hij in het Vietnamese Ho Chi Minh-stad wel op de lijst had gezet, niet. Wacht even, nog eens lezen. Oscar Garschragen beweert dat Dylan in Vietnam protestsongs speelde die hij - vanwege de censuur - niet in China speelde, òf, - het gaat om op de lijst had gezet - dat Dylan ook voor zijn optreden in Vietnam eerst zijn setlist had moeten voorleggen aan de autoriteiten & dat op deze lijst wèl zogenaamde protestsongs stonden. Nog even afgezien van het feit of Dylan die nummers dan ook speelde.
Nou kan ik me niet voorstellen dat Oscar Garschagen dusdanig de juiste kanalen weet te bewandelen, de juiste hooggeplaatste piefen weet te kietelen, zodat hij de door Dylan al dan niet bij de autoriteiten ingediende setlist voor zijn optreden in Vietnam heeft mogen inzien.
Oscar Garschagen beweert dus, in al zijn wijsheid, dat Dylan tijdens zijn optredens in China geen protestsongs speelde, welke hij wel in Vietnam speelde.
Had Oscar zijn huiswerk maar gedaan, arme jongen. Ik geloof niet dat het mogelijk is om de plank nog harder mis te slaan.
Arme Oscar. En het is nog wel in druk verschenen, hier komt hij nooit meer van los.
Ik heb mijn huiswerk namelijk wel gedaan, net even vlug, tien minuten werk, meer is het niet. Daar gaat 'ie, goed opletten Oscar: tijdens zijn optreden in Vietnam speelde Dylan 18 nummers - tot zover nog niks aan de hand - van deze 18 nummers speelde hij er maar liefst 15 ook tijdens één of beide concert in China. Dan blijven er 3 (drie) nummers over welke Dylan wel in Vietnam, maar niet in China speelde. Drie, portestsongs dus - aldus Oscar Garschagen - welke door de Chinese censuur in de ban waren gedaan. Welke drie? Houd je vast, daar komen ze: It ain't me babe, My wife's home town en Jolene.
Laat het even tot je doordringen.
Dylan heeft zijn ziel verkocht aan de duivel, hij heeft zich laten ringeloren door de Chinese autoriteiten welke hem hebben verboden It ain't me babe, My wife's home town en Jolene te spelen, bang als ze waren dat dat nog wel eens het begin van hun einde zou kunnen zijn, aldus Oscar Garschagen.
Misschien moet Oscar nog maar even terug naar de zandbak, emmertje en schepje mee. Met taartjes bakken maak je geen brokken.
[als bovenstaande wat chaotisch overkomt, het gaat fysiek niet geweldig. Ik kan momenteel hooguit een kwartiertje achter elkaar achter de computer zitten. Bovenstaande is dan ook in delen, verdeeld over de dag, geschreven.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten