Op vijftien juni 1998 gaf Dylan een concert in Nederland, zijn vijftiende concert in Nederland, mijn eerste Dylanconcert. In het voorprogramma stond Van Morrison, maar die viel vies tegen. Dylan wist mij wel te overtuigen (en te overdonderen), sinds die vijftiende juni 1998 heb ik een afwijking, ik luister bijna uitsluitend nog naar de muziek van Dylan.In de dagen na het concert kocht ik kranten, heel veel kranten, op zoek naar recensies van het concert zoals bovenstaande stuk van Menno Schenke uit het Algemeen Dagblad van 17 juni 1998.
Schenke: Hij mag dan 57 zijn en er in wit podiumlicht uitzien als de dood van pierlala in zijn zwarte pak en witte schoenen, muziek maken doet-ie nog alsof ie 25 is. (...) Vorig jaar maakte Bob Dylan de veelgeprezen cd Time out of Mind, maar die is lang niet zo goed als wat-ie nu op het podium doet. Alleen al vanwege deze observatie is het stuk de moeite waard, Schenke steekt zijn nek uit en gaat in tegen de 'gangbare norm' - dat wil zeggen, die gangbare norm was 1. Dylan geeft slechte concerten & 2. Time out of mind is een meesterwerk, alleen overtroffen door Dylans werk uit de jaren 60 en Blood on the tracks.
Schenke roept nu eens niet wat iedereen al roept, maar denkt zelf na, een medaille voor Schenke.
Maar wacht, de medaille hoeft nog niet gepoetst te worden, ook Schenke is niet geheel gevoelloos voor de conventies die de krantenlezer wil lezen: Gitaarspelen heeft Dylan nooit goed geleerd - zijn akoestische instrument harkte hij met de stijve plectrum binnen de kortste keren vals - en die stem, [en daar is ie dan!] ach, die kraakt en krast, [maar Schenke weet zich wéér te redden!] maar zit nog vol dynamiek.
Natuurlijk staat ook in deze recensie weer te veel algemeen geneuzel - Dylans loopbaan in vogelvlucht, de bezoekers op leeftijd op zoek naar nostalgie, enz. - en te weinig over het concert zelf. Waarom bijvoorbeeld niet een volledige tracklist opnemen? Schenke komt een heel eind, hij noemt acht van de veertien nummers.
tracklist:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. You ain't goin' nowhere
03. Cold irons bound
04. Just like a woman
05. Silvio
06. Desolation row
07. The times they are a-changin'
08. Tangled up in blue
09. Can't wait
10. Make you feel my love
11. Highway 61 revisited
encore:
12. It ain't me, babe
13. Love sick
14. Rainy day women # 12 & 35
2 opmerkingen:
wat een concert was dat. Ik herinner me nog dat Van the Man maar niet van dat podium wilde...
Hoi Joost,
Het was inderdaad een opmerkelijk concert, beginnend met een 'dieptepunt' nl Van the Man.
Wat mij verder is bijgebleven, behalve de muziek natuurlijk, is de vrouw op haar hurken gezeten, in een gangpad, met een exemplaar van 'writings and drawing' op schoot en de uit de maat dansende man - het schoolvoorbeeld van een midlife crisis - en vooral ook de ergernis van zijn vrouw / vriendin.
Onvoorstelbaar dat dit al weer tien jaar geleden is.
Een reactie posten