Beste Tom
Het eerste dat me opviel toen ik, net ingetrokken bij een nieuwe geliefde na veel sores, voor het eerst de onovertroffen vinylversie van Time Out Of Mind opzette in '97, was dat de belofte van World Gone Wrong qua klank werd ingelost, en dat deed me dansen, hoe donker ook het klonk, want hoe waren we geteisterd door de productie van de meeste albums uit de tachtiger jaren. Dit was rauw en inventief tegelijk, modern maar niet kunstmatig. Goed, Shot Of Love rockte en Oh Mercy streelde het oor, maar de eerste bevatte teveel magere liedjes, erger nog, miste de geniale die er op hadden moeten staan, kunstje wat met het steriel klinkende Infidels over werd gedaan, al had die over het geheel betere songs, en de laatste gaf met zijn soundscapes een te gelikt tintje aan indringende poëtische bekentenissen, terwijl ook daar weer veel moois was weggegooid (we zwijgen over de briljante ramp die Empire Burlesque heet, wat me achteraf opvalt hoeveel goede teksten die rare periode opleverde, vooral als je de bootlegs meetelt). Hier leek een overdaad een ideeën de poorten te openen op magistrale wijze. We zouden er nog achter komen dat er toch ook weer meer goeds was van waar dit vandaan kwam. Net zoals we middels live uitvoeringen leerden dat Lanois toch ook hier teveel saus, hoe prikkelend ook, had toegevoegd aan deze evocatie van de schim van Buddy Holly, die nog nooit zo droevig het oor binnensloop. En hoewel de teksten intens indringend werden gezongen, bekroop mij al gauw twijfel, dit was liefdesverdriet in het kwadraat, in al zijn nuances beschreven, sfeervol, maar waar waren de lyrische vondsten die ten minste in de beste pennenvruchten van de tachtiger jaren nog diezelfde overweldigende kracht hadden als die van de zestiger jaren, eigenlijk kwam het er op neer dat door de bank genomen de enige echte pointe zat in de titels, de coupletten een tamelijk prozaïsche uitwerking daarvan, tot leven gewekt door de spookachtige dreigende, lijdende stem, hoewel er her en der toch mooie vondsten opdoken en het slotlied trots mocht staan vlak achter een "Desolation Row", "Visions Of Johanna" en "Brownsville Girl". Die twijfel bleef bestaan, hoewel het me later duidelijk werd hoe deze elpee zijdelings de aanleiding vormde voor het feest van "Love & Theft", dat bewust andere wegen insloeg, en dat verdiende toch ook waardering? En dan dat vreemde verschijnsel, telkens wanneer oud leed in me opwelt of frisse tegenslag me terugwerpt en ik in de stemming kom om me te laten troosten zet ik Time Out Of Mind op en word ik overweldigd door de simpele schoonheid, de prachtige opbouw, de vele prijsnummers, en swing ik mijn tranen tegemoet en hef ik met een glimlach mijn glas, even die stilte bij "Make You Feel My Love", waar veel Dylanliefhebbers op neer kijken, maar wat een liefdeslied, en dan de "Highlands" tegemoet, hand me my walking stick!
groet
hans altena
Geen opmerkingen:
Een reactie posten