Deze tape moet je horen #2 - door Frits

De eerste keer dat je iets meemaakt, is altijd een bijzonder moment. Je hebt geen vergelijkingsmateriaal. Integendeel, het debuut ís het vergelijkingsmateriaal voor elke volgende keer. Dat is althans mijn ervaring bij het bezoeken van concerten van Bob Dylan.
In mei 2002 was het mijn eerste keer. In Ahoy' gaf Dylan een geweldig concert. Ik herinner me dat wij – twee broers, een huisvriend, diens kameraad en ik – schouder aan schouder stonden naast Frank Boeijen (“Zimmerman, waar ben je nou?”). De stoeltjes die door de organisatie waren klaargezet op het 'veld', maar waar niemand gebruik van maakte.
En natuurlijk de uitvoering van "Blind Willie McTell", waarbij we als drie broers elkaar blij verrast aankeken: “Blind Willie!”
Het zou bij een herinnering zijn gebleven, ware het niet dat het grijze circuit van bootleg-verzamelaars mij een live-registratie deed toekomen. Zo kan het gebeuren dat ik nog steeds met enige regelmaat naar het optreden van 2 mei 2002 luister. Om de opener "Wait For The Light To Shine" te horen. Meerstemmig en akoestisch, net als de versie van "Blowin' In The Wind".
Of de schitterende uitvoeringen van "I Threw It All Away", "Love Minus Zero/No Limit", "Solid Rock" en "Mr. Tambourine Man". Ik prijs mezelf gelukkig met deze opname. Anders zou ik nooit geloven dat ik óók nog luisterde naar "The Wicked Messenger", "Sugar Baby", "Man Of Constant Sorrow" (ook weer collegiaal samenzang) en "If Dogs Run Free".
Een schitterende afwisseling van pure rock en poëtische akoestische songs. Tussen 'protestsongs' en religieus materiaal. Klassiekers en publiekslievelingen.
Frank Boeijen ging in het staartje van de encores al eerder de zaal uit. Dat heb je, als je naar collega's gaat luisteren. Je loopt altijd het risico de aandacht op jezelf te richten. Gelukkig maar dat Dylan de Nijmegenaar niet herkende. Anders had hij hem wel toegesproken: “Kerel, het venijn zit 'm in de staart. Boeijen, waar ben je nou?”
Inmiddels zijn we vijftien jaar en acht concerten na dit optreden verder. Nog steeds houd ik '2 mei 2002' als norm aan voor de Dylan-shows. Nog steeds trek ik regelmatig de bootleg uit de kast om te luisteren naar mijn eerste Dylan-concert – ik luister vaker naar dit optreden, dan naar een van de andere bootlegs van “mijn” concerten.
Dat zal wel komen omdat dit eerste optreden het meeste indruk op me heeft gemaakt.

Geen opmerkingen: