Herkenbaar? Ik ben al dagen bezig met een opname van Dylans concert van 11 oktober 1989 in The Beacon Theatre te New York. Er zijn schitterende versies te horen van onder andere "Lakes Of Ponchartrain", "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" en "What Good Am I?"om er drie noemen. Toch luister ik niet keer op keer naar deze drie songs, maar naar de derde song van dit concert: "Dead Man, Dead Man". Dit nummer is zeker niet het beste nummer van dit concert, maar zeker ook niet het slechtste nummer. Deze "Dead Man, Dead Man" intrigeert. Het lijkt wel alsof Dylan tijdens het spelen van "Dead Man, Dead Man" op de hielen gezeten wordt door het grote kwaad zelf, misschien wel door de dood. Alsof hij haast moet maken, maar tegelijkertijd door de muziek wordt tegengehouden om het tempo niet te ver te laten oplopen. Het is een "Dead Man, Dead Man" vol onrust.
Terwijl ik dit type luister ik voor de twaalfde of dertiende keer in drie dagen naar "Dead Man, Dead Man", Beacon Theatre, New York, 11 oktober 1989.
Time Out Of Mind: Nog iets minder dan drie weken en het is al weer 20 jaar geleden dat Time Out Of Mind - volgens velen het begin van Bob Dylans wederopstanding na een moeilijke periode - verscheen. Is Time Out Of Mind echt zo goed als iedereen in september 1997 riep? Ik riep in september 1997 heel hard, maar heb nu soms mijn twijfels.
Bijdragen van lezers over 20 jaar Time Out Of Mind zijn meer dan welkom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten