Triplicate

Bob Dylan zingt goed op Triplicate. De muzikanten spelen uitstekend. Het repertoire is prima. Als de elementen in orde zijn, hoe kan het dan dat het geheel mij Siberisch laat?

In een van de Captain America-films is te zien hoe Captain America ontwaakt na decennia in het ijs opgesloten te hebben gezeten. Hij snapt de tijd waarin hij leeft niet. Mensen om hem heen geven hem tips om het tijdsgewricht waarin hij terecht is gekomen te doorgronden. Zo krijgt hij tips om naar muziek van Marvin Gaye en Nirvana te luisteren. Al die goedbedoelde tips noteert hij in een boekje, maar zodra hij thuis is legt hij dat boekje aan de kant en draait hij de muziek uit de jaren veertig, de muziek die hij zich herinnert van voor de tijd dat hij in het ijs kwam vast te zitten.
Tijdens het luisteren naar Triplicate begrijp ik Captain America: de muziek die ik hoor is goed, maar het is niet de muziek die ik wil horen. Dit is muziek uit een tijd die mij vreemd is en die mij ook vreemd zal blijven.

Ik heb me afgevraagd hoe ik, als Dylan-liefhebber, zo vervreemd kan zijn van het laatste album van de man die ik al jaren bewonder. In de uitzending van De Wereld Draait Door van gisteren gaf Marcel Peereboom Voller het antwoord.
Marcel Peereboom Voller: “Ik moet voorop stellen, ik ben geen Dylan-adept. (…) maar de Here zij geprezen, hij zingt op dit album!”
Ik ben wel een Dylan-adept.

Ik ben een Dylan-adept omdat ik tot tranen geroerd kan worden als ik Bob Dylan die eerste regels van “Dirge” hoor zingen.
Ik ben een Dylan-adept omdat ik zowel de minachting voor meneer Jones als de schaamte van diezelfde meneer Jones voel bij iedere buiging van Dylans stem wanneer hij “Ballad Of A Thin Man” zingt.
Ik ben een Dylan-adept omdat ik complete stilte van iedereen eis als Dylan “Tin Angel” zingt.
Ik kan nog tientallen redenen noemen waarom ik een Dylan-adept ben, maar uiteindelijk komen ze allemaal hier op neer: Bob Dylan is een briljant zanger, een man die betekenis aan de gezongen woorden weet te geven door de manier waarop hij die woorden zingt. Jaren geleden bedacht ik voor die manier van zingen de naam de Dylan-rammel.
En het is nou net die Dylan-rammel die ik mis op Triplicate. Voor deze Dylan-adept is het nou net het tegenovergestelde van wat Marcel Peereboom Voller in De Wereld Draait Door zei: Dylans zang op Triplicate is zwak. Technisch gezien is het misschien wel goed, maar de rammel ontbreekt. Het Dylaneske lijkt op de muziek op Triplicate te ontbreken. Het is dan ook niet zo gek dat een zelfbenoemde niet-Dylan-adept als Peereboom Voller wel bewondering voor Triplicate kan opbrengen.
Het is mooi dat zoveel mensen met plezier naar Triplicate kunnen luisteren. Ergens begrijp ik dat ook wel. Triplicate is gewoon een prima album zoals er ieder jaar tientallen prima albums worden uitgebracht. Het is alleen niet mijn album, helaas.