Niet lang na de publicatie van het interview met Bill Flanagan wees Rob mij op wat Bob Dylan zei over de ideale hoeveelheid muziek op een elpeekant: " As far as the 32 minutes, that’s about the limit to the number of minutes on a long playing record where the sound is most powerful, 15 minutes to a side. My records were always overloaded on both sides. Too many minutes to be recorded or mastered properly. My songs were too long and didn’t fit the audio format of an LP."
Er zit een kern van waarheid in wat Dylan zegt over het overladen van zijn elpees met muziek wat ten koste gaat van de geluidskwaliteit. Eén uitzondering: Nashville Skyline. De tien nummers op dit album duren samen nog geen half uur.
De tweede keer stond Simon naast mij. We praatten wat over de Dylan-aankopen van die dag. Ik liet Simon de Nashville Skyline zien, een Nederlandse persing uit de jaren tachtig. Het gekke aan die plaat is dat op de achterzijde van de hoes staat: "(c)1974 CBS Inc." terwijl Nashville Skyline toch echt in 1969 en niet in 1974 verscheen. Ik zette de Nashville Skyline terug in de bak van de verkoper, zei Simon gedag en speurde verder naar meer Dylan.
Waarom ik die Nashville Skyline niet kocht? Omdat ik 'm een paar weken eerder al had gekocht.
Waar komt dat jaar 1974 op de hoes van Nashville Skyline toch vandaan? ik denk dat het iets te maken heeft met de Quadraphonic-persing van Nashville Skyline aangezien deze persing in 1974 verscheen. Met die gedachte sloeg de fantasie op hol.
Een paar jaar geleden kocht ik een Spaanse persing van Nashville Skyline. Bij het draaien bleek kant 1 de Quadraphonic-mix te spelen terwijl kant 2 de gewone mix speelt. (Voor wie op jacht wil gaan, de plaat heeft op kant 1 het matrijsnummer PQ AL 32872-2A. Op Searching For A Gem staat een exemplaar met rode labels, mijn exemplaar heeft twotone labels.)
In mijn fantasie leek het heel logisch wanneer die ogenschijnlijk gewone persing met "(c) 1974 CBS Inc." op één of beide kanten - net als die Spaanse persing - de Quadraphonic-mix zou spelen, gezien dat jaartal op de hoes. En dus luisterde ik op een middag ergens in de afgelopen week naar Nashville Skyline.
Binnen een half uur had ik de plaat gedraaid en wist ik dat het de gewone mix speelt.
Terwijl ik dat bericht op Expecting Rain lees, denk ik aan één van de krantenberichten die ik gisteren ook op de platenbeurs kocht. Het gaat om een recensie van Nashville Skyline uit Haagse Courant van 9 mei 1969. In deze recensie de zin: "Je zou niet kunnen lachen om een nummer als 'Peggy Day', wanneer je niet wist, dat hij eens een 'Desolation Row' op de plaat zette."
In al die jaren dat ik naar Nashville Skyline luister heb ik nooit gedacht om te lachen om "Peggy Day". Ik ga vandaag mijn best doen, ik ga Nashville Skyline opzetten en mijn lachspier laten kietelen door "Peggy Day".
Het wordt een mooie dag, de zon schijnt en ik zal lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten