Bob Dylan: intonatiekunstenaar
Gisteravond hoorde ik Bob Dylan zingen. Hij is minstens een even goede zanger als Caruso, misschien zelfs wel beter, niet zozeer omdat hij een noot drie keer langer dan Caruso kan aanhouden, maar wel omdat hij als een van de weinige zangers betekenis aan de gezongen woorden weet te geven door de manier waarop hij de woorden zingt. Dylan-de-zanger is een in zijn vakgebied ongeëvenaarde intonatiekunstenaar.
Gisteravond gaf Bob Dylan zijn laatste van drie concerten in AFAS Amsterdam. Hij speelde dezelfde 21 nummers als een avond eerder, alleen de volgorde van de songs werd aangepast. Hij wist met zijn gevarieerde setlist te ontroeren, te verwonderen, onrust te stoken en tot tevredenheid te stemmen. Het was een uitstekende avond voor een goed concert en dat was precies wat Bob Dylan met zijn vijfkoppige band ons gisteravond gaf: een goed concert.
Anderhalf jaar geleden, in november 2015, gaven Bob Dylan en band drie concerten in Carré, Amsterdam en ook tijdens die concerten, net als gisteravond, stonden toen een aantal songs uit de Great American Songbook op de setlist. In Carré in november 2015 was er nog sprake twee aparte concerten in elkaar geweven: een concert met nummers uit de Great American Songbook en een concert met eigen composities (zie ook hier). Gisteravond in AFAS Live was daar totaal geen sprake meer van. Nummers als "Stormy Weather", "Melancholy Mood" en "All Or Nothing At All" sloten naadloos aan op Bob Dylans eigen composities.
Het gekke is dat de nummers uit de Great American Songbook zoals die op de albums Shadows In The Night, Fallen Angels en Triplicate staan mij weinig weten te boeien terwijl diezelfde composities, wanneer Bob Dylan die tijdens een concert brengt, voor mij tot leven lijken te komen.
Bob Dylan schuwt het avontuur niet. Sterker: hij zoekt het avond aan avond op. Dat maakt het bijwonen van een Dylan-concert zo aangenaam. Het avontuur zocht hij gisteravond vooral in zijn eigen composities en dan met name in de manier waarop hij deze zong. "Tangled Up In Blue" heeft in jaren niet meer zo goed geklonken als tijdens de huidige tournee, "Don't Think Twice, It's All Right" is ineens een song waar ruimte in zit, "Highway 61 Revisited" - jarenlang een bluesrockende crowdpleaser - kreeg zijn verhaal terug.
Hetzelfde geldt voor de meer recente composities, Bob Dylan bracht maar liefst zes songs van Tempest (2012). Songs als "Pay In Blood", "Scarlet Town" en "Long And Wasted Years" zijn sinds hun concertdebuut eigenlijk altijd goed, het was met name "Soon After Midnight" dat mij van de Tempest-songs echt wist te verrassen.
Hoogtepunten tijdens dit concert? Veel, heel veel, maar de drie momenten die er voor mij echt met kop en schouders bovenuit staken waren "Scarlet Town, de scherpte van "Love Sick" en een nieuwe "Desolation Row" en dan met name de manier waarop Bob Dylan de regels over Casanova bracht. Kippenvel.
Drie hoogtepunten die ik niet snel, misschien wel nooit zal vergeten juist door de manier waarop Bob Dylan de woorden zong. Het zijn drie staalkaarten van de intonatiekunstenaar die Bob Dylan anno 2017 nog steeds is.
Beter dan Caruso? Fuck yeah!
aanvullingen 6 uur:
De website van concertpromotor Mojo heeft een aantal foto's, filmpjes en links naar recensies op de website staan, zie hier.
Frank van de Lende: "Koffie met Bob Dylan", luister hier.
1 opmerking:
Ik was er op de 18de. Waanzinnige show! Voor een volledige audio registratie van het concert: https://youtu.be/j11bbMJEbaQ
Opgenomen met mijn apple watch... :)
Een reactie posten