En donker is het nog lang niet

Eind mei, een terras in Alkmaar. De man naast mij vraagt of het klopt dat Dylans stem op Nashville Skyline zo anders dan op eerdere Dylan-albums klinkt omdat Dylan vlak voor het opnemen van dit album stopte met roken. Een uur voor hij de vraag stelde zat hij nog achter de piano en zong hij zijn vertaling van "Not Dark Yet". Van zijn vertaling is mij niks anders bijgebleven dan dat ik het goed vond klinken, zijn vraag over Nashville Skyline achtervolgt mij sinds een week of twee.
Zal mijn stem veranderen nu ik gestopt ben met roken?

"Een waarschuwing," noemt men het. Ik hoor het nog steeds iedere dag: "een waarschuwing heb je gekregen." Er is iedere dag wel weer iemand die het zegt. Misschien hebben ze gelijk, al kan ik er niks mee.
Een waarschuwing, dat impliceert dat er kans op herhaling is wanneer er geen maatregelen worden genomen. Ik kan het woord "waarschuwing" niet meer horen.
De maatregelen om herhaling te voorkomen: braaf pillen slikken en stoppen met roken.

Na ontslag uit het ziekenhuis dacht ik de draad weer op te pakken. Het was immers alleen maar een "waarschuwing", een "foei, niet meer doen hoor", maar al snel bleek dat ik daar veel te licht over dacht.
Lezen? Vergeet het maar, lukte niet meer. Muziek luisteren? Ik dacht het niet. Schrijven dan? Er kwam geen woord meer uit mijn pen. De weinige uren dat het me lukte om mijn ogen open te houden staarde ik naar de buis.

In de bijna twee weken dat ik nu weer thuis ben begin ik langzaam maar zeker weer stukjes van mezelf terug te vinden. Af en toe lukt het om te lezen en terwijl ik deze woorden schrijf - al een overwinning op zich - draai ik voor het eerst in lange tijd weer eens muziek: Nashville Skyline.
De stem is veranderd, maar er is nog een stem.

En donker is het nog lang niet.