Scarlet Town (2012) - door Jochen

Scarlet Town (2012)

Met de dagboeken van Samuel Pepys (1633-1703) hebben de Engelsen een benijdenswaardige cultuurhistorische schat geërfd. Tien jaar lang, van 1660 tot 1669, houdt de hooggeplaatste ambtenaar (hij was secretaris van de admiraliteit en reorganiseert de Royal Navy) een dagboek bij, waarin hij geestig, nauwgezet en vooral zeer vrijmoedig optekent wat hem in zijn privéleven zoal bezighoudt, maar ook gedetailleerd verslag doet van het leven buiten zijn vier muren. Van de Londense Pestepidemie, de Grote Brand van 1666, de Tweede Engels-Nederlandse Oorlog, om maar een paar grote historische gebeurtenissen te noemen, hebben we zodoende unieke ooggetuigenverslagen. De Nederlanders komen er goed in weg, trouwens. Michiel de Ruyter en de zijnen geven de Engelsen goed klop (de Tocht naar Chatham wordt ook beschreven), maar daarmee gaat de verslagen Pepys gentlemanlike om: “In all things, in wisdom, courage, force and succes, the Dutch have the best of us.”
Zijn vele seksuele escapes beschrijft hij eveneens kleurrijk en gedetailleerd, maar wel in een zelfverzonnen code in een stenografieachtig handschrift. Dat wordt uiteindelijk pas in de negentiende eeuw ontcijferd, en het duurt nog tot diep in de twintigste eeuw voordat we een complete, ongekuiste versie aan het publiek durven toe te vertrouwen.
En voor muziekhistorici is het dagboek eveneens een bron: dankzij Pepys weten we dat de onverslijtbare evergreen “Barbara Allen” al in zijn tijd een populair lied was: op 2 januari 1666 vertelt hij over een Nieuwjaarspartijtje waarbij een van zijn minnaressen, de actrice Elizabeth Knepp, hem verblijdt met een uitvoering van her little Scotch song of Barbara Allen.

Het lied blijft, in vele varianten, eeuwenlang populair. De setting is soms London, ook wel Dublin en dan weer Reading – de verplaatsing naar het niet-bestaande Scarlet Town is vermoedelijk een woordspelige variant op Reading (dat je uitspreekt als Redding). Dat is niet de variant die Dylan zo breekbaar zingt in The Gaslight, oktober ’62; daar opent hij met In Charlotte Town, not far from here, maar in de veel dramatischere versie in 1988 is het dan In Scarlet Town, where I was born. De kwijnende jongeman heet overigens wel William in beide versies, maar is pas in de latere versie weer sweet William geworden; aanvankelijk was het poor William.

De tekstfragmenten Sweet William on his deathbed lay en de openingsregel met de plaatsnaam verhuizen beide mee naar een van de hoogtepunten van Dylans prachtige album Tempest (2012): “Scarlet Town”. Op die plaat, die terecht nogal juichend wordt ontvangen, culmineert de Dylantouch die we grofweg vanaf “Highlands” tot ontwikkeling hebben zien komen: dat sprankelende amalgaam van poëtische, epische en lyrische invloeden, citaten en parafrasen uit eeuwen wereldliteratuur, van het oude Griekenland tot het moderne Japan, van de Bijbel tot film noir, van zeventiende-eeuwse Schotse folksongs en liedjes uit de Amerikaanse Burgeroorlog tot verstofte swingplaatjes uit het begin van de twintigste eeuw en rock ‘n’ roll-klassiekers uit de jaren ’50, ’60 en ‘70.
“Scarlet Town” is daarvan, van dat sprankelende amalgaam, een hoogtepunt dat het tijdoverstijgende van Dylans latere werk misschien wel het beste weet te vatten. Behalve “Barbara Allen” waaien er meer liedverwijzingen langs: “Little Boy Blue” is een kinderliedje dat al in Tommy Thumb’s Little Song Book (1744) te vinden is, “Set ‘Em Up, Joe” is een countrysong van Vern Gosdin uit 1988, dat op zijn beurt weer het eveneens geciteerde “Walking The Floor” van Ernest Tubb uit 1941 eert.



Die knipogen naar folktraditie en muziekgeschiedenis zijn echter niet dragend; veel meer dan het geven van enige couleur doen ze niet. Overheersend is toch de apocalyptische, Sodom en Gomorra-achtige doem, zij het dat de liedtekst niet in neergang, maar in verzoening eindigt.
Bijbelse referenties te over, en daarmee komt Dylan dan toch in de buurt van wat hij oorspronkelijk van plan was met deze plaat: “Ik wilde iets religieuzers maken, maar daarvoor had ik gewoon niet genoeg materiaal. Specifiek religieuze liederen, dat wilde ik.” Geïnspireerd door de geest van het Nieuwe Testament kennelijk, gezien de vele referenties aan met name Mattheüs. In “Narrow Way” klinken Matt. 7:14 (“Want de poort is eng, en de weg is nauw.”) en Matth. 26:42 (“Indien deze drinkbeker van Mij niet voorbij kan gaan, tenzij dat Ik hem drinke.”) door, in “Pay In Blood” de boeken Romeinen, Petrus en Korintiërs en ook “Scarlet Town” blijft niet achter. I touched the garment but the hem was torn leent de dichter van Matth. 9:20; And, behold, a woman (…) touched the hem of his garment (“En ziet, een vrouw raakte den zoom Zijns kleeds aan.” – het verhaal van de vrouw die geneest dankzij de kracht van haar geloof) en de locatie van Scarlet Town (“onderaan de heuvel”) voorspelt niet veel goeds; Jezus beroept Zijn discipelen, dat zij het zout der aarde zijn, dat zij het licht zijn, een stad op de heuvel (A city that is set on an hill cannot be hid, Matth 5:14). Een city upon a hill is al eeuwen geleden doorgedrongen tot het Amerikaanse vocabulaire als metafoor voor verantwoordelijk, voorbeeldig burgerschap. In de twintigste eeuw gebruiken zowel J.F. Kennedy als Ronald Reagan het beeld in speeches. Dit Scarlet Town, echter, is under the hill, en daarmee gedoemd.

De dichter Dylan lijkt inderdaad zijn werkelijke geboortegrond, Duluth in Minnesota, als decor te kiezen voor deze lyrische schets van een Dag des Oordeels. Ivy leaf zijn de giftige bladeren van de vervelende gifsumak die in Minnesota een plaag is (toxicodendron rydbergii), de straten met namen die je niet kunt uitspreken is wellicht een geestige hint naar de Bob Dylan Way, die in 2006 door de trotse inwoners van Duluth ter gelegenheid van Dylans vijfenzestigste verjaardag werd onthuld, Walnut Grove en Maplewood zijn een dorp en een stadje in Minnesota, en zo zijn er nog wel wat, meer en minder gezochte, toespelingen te vinden.
In dit decor breekt dan de Jongste Dag aan, met bijpassend dansen-op-de-vulkaangedrag van de stervelingen. De hemel komt naar beneden. Maria kust de stervende Sweet William, het einde is nabij, Goed en Kwaad komen weer bij elkaar en human forms seem glorified (“niemand dan roeme op mensen; want alles is uwe,” 1 Kor. 3:21). Het maakt niet uit, want zondigen kan nu niet meer. We blijven laat op en dansen met de magere junkiehoer terwijl de Hemelse Glimlach nederdaalt.

Het laatste couplet opent met het originele, pakkende aforisme If love is a sin, then beauty is a crime, dat Dylan dan verbindt met een Bijbelse klassieker: Prediker 3. Bekend geworden omdat Pete Seeger het op muziek zet en Turn, turn, turn achter elk vers zingt, overbekend als The Byrds er in 1965 een wereldhit mee scoren. “Turn! Turn! Turn! (To Everyting There Is A Season)”, zoals het lied officieel heet, citeert vers 1 tot en met 8. Dylan leest nog even verder en onderstreept dan vers 11: He hath made every thing beautiful in his time, en ziet daarin de ideale afronding voor het meesterlijke mozaïek dat “Scarlet Town” is. Terecht houdt hij zich dan in voor de muzikale begeleiding; meer is minder nu. Dylan kiest voor een vlakke melodie, een dun akkoordenschema en het haperende ritme van een begrafenisstoet; het is een betoverend lied.

Scarlet Town
In Scarlet Town where I was born
There's ivy leaf and silver thorn
The streets have names that you can't pronounce
Gold is down to a quarter an ounce

The music starts and the people sway
Everybody says, "Are you going my way?"
Uncle Tom still working for Uncle Bill
Scarlet Town is under the hill

Scarlet Town in the month of May
Sweet William on his deathbed lay
Mistress Mary by the side of the bed
Kissing his face, heaping prayers on his head

So brave, so true, so gentle is he
I'll weep for him as he'd weep for me
Little Boy Blue come blow your horn
In Scarlet Town where I was born

Scarlet Town in the hot noon hours
There's palm-leaf shadows and scattered flowers
Beggars crouching at the gate
Help comes but it comes too late

On marble slabs and in fields of stone
You make your humble wishes known
I touched the garment but the hem was torn
In Scarlet Town where I was born

In Scarlet Town the end is near
The seven wonders of the world are here
The evil and the good living side by side
All human forms seem glorified

Put your heart on a platter and see who'll bite
See who'll hold you and kiss you good night
There's walnut groves and maplewood
In Scarlet Town cryin' won't do no good

In Scarlet Town you fight your father's foes
Up on the hill a chilly wind blows
You fight 'em on high and you fight 'em down in
You fight 'em with whiskey, morphine and gin

You got legs that can drive men mad
A lot of things we didn't do that I wish we had
In Scarlet Town the sky is clear
You'll wish to God that you stayed right here

Set 'em up Joe, play Walking the Floor
Play it for my flat-chested junky whore
I'm staying up late, and I'm making amends
While the smile from Heaven descends

If love is a sin, then beauty is a crime
All things are beautiful in their time
The black and the white, the yellow and the brown
It's all right there for ya in Scarlet Town