afgelopen week

Ik wil meer met de blog, maar zit behoorlijk aan (over?) mijn grens als het om tijd gaat. Dat schreef ik eerder vandaag in een e-mail aan Ed.
Het kan gebeuren dat er enkele dagen geen nieuwe berichten op de blog verschijnen waarna ik ineens, wanneer er wel tijd is, meerdere berichten op één dag plaats, zoals vandaag. Mijn tijd is beperkt en ik moet keuzes maken, zeker wanneer ik ook nog af en toe iets van Dylans muziek wil horen. Neem nou afgelopen week.
Afgelopen week was een schitterende week. Zo kocht ik het nieuwste boek van P.F. Thomése alleen omdat er een aan Bob Dylan gerichte brief in opgenomen is. Tijd om dat boek te lezen heb ik nog niet gevonden, eerst moet ik van mezelf verder lezen in een ander boek, een boek dat ik gelezen moet hebben om er over te kunnen schrijven in Dylan & de Beats.
Dan zijn er nog de tekeningen van Robert Crumb waar ik op stuitte. Het is niet Bob Dylan die op deze tekeningen staat, maar de tekeningen doen wel sterk aan Bob Dylan denken. Ook daar moet ik nog wat mee.
Of wat te denken van het tijdschrift The Paul McCartney World Tour dat gisteren in een kringloopwinkel mijn aandacht trok. Bladerend in dat blad zag ik de schitterende foto die Linda McCartney van Bob Dylan maakte. En nog een foto, tournee 1966, van Dylan, niet gemaakt door Linda McCartney, maar door wie dan wel? In ditzelfde tijdschrift zegt Paul McCartney het een en ander over Bob Dylan, waaronder: "But Dylan, when I got in and talked to him I played him some of the Sergeant Pepper album, bit late. He said, Oh, I get it, you don't want to be cute anymore. That summed it up, that was sort of what it was."
Bob Dylan hoort enkele nummers van Sgt. Pepper en slaat de spijker op z'n kop.
En dan is er natuurlijk nog de instrumentale versie van "Free Bird" dat afgelopen donderdag aan het eind van Dylans concert gespeeld werd. De theorieën vliegen al weer over internet: het is een sneer naar de mannen en vrouwen die klagen over het hoge gehalte songs van Shadows In The Night en Fallen Angels. Het is een saluut aan de donderdag naar zijn laatste rustplaats gebrachte bokser Mohammed Ali. Het is... Er zijn meer theorieën.
Bob Dylan en Mohammed Ali.
Zoals waarschijnlijk iedere Dylan-liefhebber moest ik gelijk denken aan "I Shall Be Free No. 10" toen ik hoorde dat Ali was overleden.

 I was shadow-boxing earlier in the day
 I figured I was ready for Cassius Clay
 I said “Fee, fie, fo, fum, Cassius Clay, here I come
 26, 27, 28, 29, I’m gonna make your face look just like mine
 Five, four, three, two, one, Cassius Clay you’d better run
 99, 100, 101, 102, your ma won’t even recognize you
 14, 15, 16, 17, 18, 19, gonna knock him clean right out of his spleen”

En natuurlijk de schitterende foto van Dylan en Ali, gemaakt door Ken Regan, te vinden in Rolling Thunder Logbook van Sam Shepard.
Als het over Ali gaat, is er altijd wel iemand die vertelt in de nacht te zijn opgestaan om die ene wedstrijd te bekijken, maar dat is weer een heel ander verhaal. Een verhaal dat hier niet thuis hoort.
De nieuwe Mojo hoort natuurlijk wel hier thuis. De Mojo met Bob Dylan op de cover. Ik heb dat tijdschrift nu een week in huis, maar ik heb er nog geen letter in gelezen. Wel heb ik begrepen dat er een foutje is gemaakt, dat het artikel over Dylan abrupt eindigt. Er lijkt een deel van het artikel verloren te zijn gegaan.
Bij die Mojo zit een cd. Op die cd spelen veertien verschillende artiesten / bands nummers van Blonde On Blonde. Ik ben niet verder gekomen dan track 4: "One Of Us Must Know" door Chip Taylor (zeker aardig), terwijl 'mevrouw Tom' en dochterlief bij de eerste track - "Rainy Day Women #12 & 35" door Malcolm Middleton - de kamer al gillend verlaten hadden.
Die cd heeft geen prioriteit.
Wat wel prioriteit heeft is de nieuwe oude Dylan.
Stel je voor dat je enkele uren aan nooit eerder gehoorde oude opnamen van Bob Dylan in de schoot geworpen krijgt. Dat zet toch wel even de dagelijkse gang op de kop.
Daar maak je in de agenda ruimte voor vrij.
Dat ga ik nu doen.
Ik ben er even niet.