After The Empire

“Weet jij wat Bob Dylan deed tussen het uitbrengen van Empire Burlesque en het opnemen van Knocked Out Loaded?”
“Nou?”
“Hij was in de studio om zelfgeschreven nummers als ‘Nothing Here Worth Dying For’ en ’26 Storeys High’ op te nemen.”
“Daar heb ik nog nooit van gehoord, niet van die opnamen, niet van de nummers die je noemt.”
“Precies.”

Zo’n dertig jaar nadat de opnamen werden gemaakt brengt Rattle Snake met de cd After The Empire de nummers die Bob Dylan tussen Empire Burlesque en Knocked Out Loaded schreef en vastlegde uit. After The Empire bevat vijftien tracks, op één na allemaal door Bob Dylan geschreven. Twee nummers staan in meerdere versies op After The Empire.
Wacht even, even terug. Opnamen van Bob Dylan uit halverwege de jaren tachtig, opnamen van door Dylan geschreven nummers. Opnamen die niet alleen niemand ooit eerder hoorde, maar waarvan niemand zelfs maar het bestaan wist.
Wat ik ook schrijf het blijft een understatement om het belang van After The Empire duidelijk te maken.
Goed, groots nieuws dus, After The Empire en ik luister er nu naar. Vijftien tracks, elf nooit eerder gehoorde Dylan-composities en een cover van het door Alan Brandt en Bob Haymes geschreven nummer “That’s All”.

De tracklist:
01. Baby Coming Back From The Dead
02. Nothing Here Worth Dying For
03. Won’t Go Back Till They Call Me Back Again
04. Let Me Come Baby
05. Bring It Home To Me
06. I’m Ready For Love
07. 26 Storeys High
08. You Can Have Her
09. My Sweet Baby (Round & Around)
10. Nothing Here Worth Dying For
11. You Can Have Her
12. Find Me
13. Nothing Here Worth Dying For
14. Right Hand Road Blues
15. That’s All



Het is Rhythm and Blues dat overheerst op de nummers op After The Empire. Er wordt hoorbaar tijdens het opnemen nog gezocht naar de toon, de details, de invulling en toch klinken de nummers op After The Empire niet als eerste pogingen om deze nummers op band te zetten. Het is rauw. Het geluid doet eerder aan Knocked Out Loaded of Bob Dylans optreden op Farm Aid (september 1985) denken dan aan de gladgestreken muziek op Empire Burlesque.
Twee gitaristen, een drummer, een bassist, de achtergrondzangeressen en hier en daar een piano of orgel. Dat is het geluid op After The Empire. Dylans eigen gitaarspel speelt een prominente rol op deze opnamen. Het is het zoekende, het losse, het nooit conventionele geluid zoals alleen Dylan het kan spelen.
Het acht minuten durende “Baby Coming Back From The Dead” is een stevige opener. De stoom slaat er af. Losjes en met drang.
Van “Nothing Here Worth Dying For” zijn maar liefst drie versies te vinden op After The Empire. Dit nummer heeft een duidelijk lager tempo dan “Baby Coming Back From The Dead”. De eerste versie begint met alleen Dylans stem en gitaar. Na grofweg een halve minuut begint Bob Dylan opnieuw. Dit nummer had prima gepast op de setlist van Dylans concerten in 1986. De tweede versie met ruim acht minuten is veruit de langste versie van “Nothing Here Worth Dying For”. Deze tweede versie bevat in de tweede helft een lang instrumentaal stuk waarbij de achtergrondzangeressen zich beperken tot het steeds herhalen van “ooh” en soortgelijke klanken. De derde versie is de meest uitgewerkte van de drie, zonder dat er concessies gedaan worden aan het rauwe geluid. Tegen het eind van de track begint Dylan nogmaals aan dit nummer (kort).
Het is jammer dat “Nothing Here Worth Dying For” na deze drie pogingen op de plank bleef liggen.
Voor “Won’t Go Back Till They Call Me Back Again” gaat het tempo nog iets omlaag. Door dit lage tempo heeft Dylan alle ruimte om de woorden te buigen, uit te rekken en voor de voeten van de luisteraars te werpen zoals alleen Dylan dit kan.
Ook “Let Me Come Baby” is redelijk ingetogen. Bob Dylan begint solo aan het nummer waarna de bandleden al snel invallen. Het nummer breekt voortijdig af. De achtergrondzangeressen zijn op dit nummer niet te horen. Is dit een eerste poging om “Let Me Come Baby” in de vingers te krijgen?
“Bring It Home To Me” is het enige nummer waarin een mondharmonica te horen is. Die harmonica heeft een behoorlijk prominente rol gekregen. Tijdens het grootste deel van het nummer wordt het refrein alleen door de achtergrondzangeressen gezongen terwijl Dylan de coupletten voor zijn rekening neemt. Zoals zoveel op After The Empire doet “Bring It Home To Me” sterk denken aan de rock ‘n’ roll en Rhythm and Blues uit de tweede helft van de jaren vijftig. After The Empire klinkt als Dylans zoektocht naar het verbinden van de muziek waarmee hij opgroeide en de tijd waarin deze nummers werden opgenomen.
“I’m Ready For Love” is wederom een lang nummer dat al spelende vorm krijgt. Aan het begin van het nummer zingt Dylan wel, maar niet in de microfoon. Na grofweg een minuut begint Dylan wel in de microfoon te zingen en krijgt het nummer echt vorm. “I’m Ready For Love” drijft op een steeds herhalende riff. De muziek wordt spanning en leven gegeven door Dylans zang. Ook op deze opname geen achtergrondzangeressen. Na zes minuten stopt de song waarna de song gelijk nogmaals gestart wordt, een korte instrumentale versie.
“26 Storeys High” is een nummer dat gelijk de aandacht van de luisteraar opeist. Dit neigt meer naar blues dan naar Rhythm and Blues. Er zit nogal wat echo op Dylans zangmicrofoon, vooral aan het begin van het nummer. Een slepend nummer dat gedurende de song steeds voller wordt.
“You Can Have Her” is een van de vele dit-was-‘t-dan-met-die-liefde-van-ons-songs van Bob Dylan. Dit doet muzikaal sterk denken aan Dylans optreden op Farm Aid (en dan vooral “Trust Yourself” van dit concert). “You Can Have Her” is in twee korte (beide onder 3 minuten) versies op After The Empire te vinden.
Met net iets onder de 2 minuten is “My Sweet Baby (Round & Around)” het kortste nummer op After The Empire. Dit klinkt bekend, alsof het er altijd al geweest is zonder dat ik het ooit eerder heb gehoord. Een heerlijk rammelende versie. Breekt helaas voortijdig af.
“Find Me” begint met Dylan op gitaar en een piano. Ergens moest ik denken aan “Under Your Spell” van Knocked Out Loaded doordat Dylan deze woorden zingt. Bij het tweede couplet vallen de muzikanten in. De achtergrondzangeressen zijn er wel op deze opname, maar zitten diep in de mix.
“Right Hand Road Blues” is een losse pols blues, deels geïmproviseerd, denk ik. Op dit nummer en het laatste nummer van After The Empire zijn de achtergrondzangeressen niet te horen. Heerlijk tussendoortje, vooral door Dylans manier van zingen.
After The Empire sluit af met “That’s All”. Dit klinkt alsof het al diep in de nacht is. Alsof iedereen al vertrokken is en er nog een nummer gespeeld wordt simpelweg omdat de muzikanten er nog geen genoeg van kunnen krijgen.

Met After The Empire kunnen we eindelijk horen wat Bob Dylan tussen Empire Burlesque en Knocked Out Loaded deed: het beste van beide albums verenigen. Op deze opnamen komen het componeren van Empire Burlesque en het rammelde, losse geluid van Knocked Out Loaded samen. Het is een gelukkige samenkomst, het werkt.
En dat alles in een perfecte geluidskwaliteit.
Wat wil een mens nog meer?
Het acht pagina’s tellende boekwerkje bevat een aardig stuk over deze opnamen en enkele werkelijk schitterende foto’s uit de tijd dat deze opnamen werden gemaakt.
After The Empire is een must-have voor iedere Dylanliefhebber.