Het exploderende hoofd

Tijdens het tikken - afgelopen woensdag - van de laatste paar regels van onderstaande bericht, werd ik bevangen door de koorts. Die koorts is bij mij gebleven tot een paar uur geleden. Ik ben er bijna weer. Consequentie is dat ik werkelijk geen flauw idee wat er eventueel in de laatste paar dagen op het Dylan-vlak speelde (of juist niet speelde).
Tijdens die dagen heb ik geen noot muziek gehoord. Helemaal niks. Alleen in mijn koortsdromen kwam Dylan af en toe voorbij. Niet dat ik daar nog zoveel van weet, alleen van de volgende twee regels uit 'Day of the locusts' kan ik me herinneren dat ze een aantal malen - ogenschijnlijk zonder enige reden - in mijn kop voorbij trokken:

The man standin’ next to me, his head was exploding
Well, I was prayin’ the pieces wouldn’t fall on me

Nu ik weer enigszins de controle over mijn dagdromen heb, kan ik twee redenen bedenken waarom deze regels uit 'Day of the locusts' steeds maar weer in mijn hoofd opdoken. Ten eerste: mijn hoofd voelde aan alsof 't op exploderen stond. Ten tweede: woensdagochtend, vlak voor het schrijven van onderstaand stuk, ben ik begonnen in het boek The Day of the locust van Nathanael West.