Het is een mooie morgen, laat ik mij vertellen, maar ik vertik het om naar buiten te kijken. Stel je voor dat ik in de verleiding kom om toch de plannen te wijzigen. Ik heb mij gisteravond al voorgenomen om - na eerst een kop koffie - mezelf op zolder op te sluiten om in eenzaamheid naar Shot of love te luisteren.
Tijdens het luisteren maak ik aantekeningen voor wat nog beschreven moet worden. Alles op z'n tijd, die stukken komen er wel.
Na het beëindigen van 'Every grain of sand' - het laatste nummer van Shot of love - zet ik nogmaals 'Dead man, dead man' op, maar het werkt niet zo goed als de eerste keer dat het nummer voorbij kwam. Een deel van de schoonheid van de nummers op Shot of love is de volgorde waarin die nummers te vinden zijn op Shot of love.
Tijd verstrijkt, de lunch is inmiddels achter de kiezen (één bruine boterham met leverpastei & één bruine boterham met kaas), de postbode brengt een enveloppe die van ver is gekomen met een stapeltje bladen over Dylan. Het papier is oud, ouder dan ik ben. Ik bekijk ze & stop ze terug in de enveloppe. Lezen doe ik later wel, vanavond of zo. Aangename dingen moet je soms uitstellen, zoals het lezen van oude artikelen over Dylan, om het plezier te vergroten.
De schoonheid van het wachten.
Ik lees nog een paar bladzijden in Moord op muziek van Kinky Friedman (inderdaad Ton, Friedman verdient aandacht) & twee artikelen in een oude aflevering van Isis. Een aflevering uit de tijd dat de covers nog opgesierd werden met tekeningen, alles in zwart/wit.
Kinky Friedman laat me lachen, wat een taalvirtuoos is die man, & voor de derde keer kom ik Dylan tegen in dit boek. Of liever: drie verschillende Dylans: Dylan Ferrero, Dylan Thomas & Bob Dylan.
Tussendoor struin ik wat over het internet & lees ik een stuk over de overeenkomsten & verschillen tussen Jonah Lehrer & Bob Dylan. Ik denk er het mijne van & vrees - of liever voorvoel - dat het niet lang meer gaat duren voor de van-aanname-naar-feit-procedure, waar internet bijzonder sterk in is, afgerond is.
Van aanname naar feit: nog even & het is Dylans schuld dat Lehrer zijn baan als journalist kwijt is terwijl Dylan toch ook....
Onzin natuurlijk, maar daar maalt het internet niet om. Eén bericht meldt het, het bericht wordt tientallen malen gekopieerd & voor je het weet is het waarheid.
Denk je dat het paranoïde onzin is? Denk dan nog even terug aan Dylans concert in China waar hij zich zou hebben laten ringeloren door de censuur.
Ook dat is inmiddels 'waarheid' geworden.
Nu is het tijd om naar buiten te kijken.
Nu is het tijd om naar buiten te gaan. 'Mevrouw Tom' zit al in de zon. Ik pas nog wel naast haar, op het bankje is nog een plekje vrij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten