Een aantal dagen gelden stuurde Frits mij zijn stuk 'Hoorcollege, helaas was ik toen - om technische redenen - niet in staat het hier te plaatsen. Inmiddels zijn de technische onmogelijkheden van de baan & plaats ik hier alsnog Frits' stuk met genoegen.
Vorige week reed ik naar M., een plaatsje in het oosten van het land. Ik was op weg naar een vergadering over het evangelisatie-project. In de cd-speler Infidels, en op de bank de schijfjes van Together Through Life en Slow Train Coming. De volgende dag zou de voorverkoop starten van de double-bill van Dylan en Knopfler.
In de loop van de rit, hoorde ik mezelf praten. Ik gaf mezelf een hoorcollege over Dylan. Onderwerp was zijn samenwerking met de Britse gitarist. Ik hoorde mezelf uitleggen dat de combinatie van Dylan en Knopfler niet heel gek is.
Want de twee hebben in het verleden al vaker samengewerkt. Slow Train Coming is het eerste bewijs daarvan, Infidels het tweede bewijs. Knopfler is ook mede-verantwoordelijk voor Blind Willie McTell, mijns inziens Dylans beste song aller tijden.
Ook hoorde ik mezelf praten over de double-bill. Ook dat is niet heel uniek voor Dylan. In Amerika een redelijk gevierd concept. In Nederland kennen we alleen het idee van een voorprogramma. En dat terwijl Dylan in 1978 al met een double-bill in Nederland kwam, zijn eerste concert op Hollandse bodem. Toen met Eric Clapton – naar verluidt niet eens Dylans beste optreden.
1978 was voor Dylan trouwens in meerdere opzichten een bijzonder jaar, vertelde ik mezelf in de auto. Het was het jaar van Budokan, de live-elpee met de mooie arrangementen. Maar ook het jaar van Dylan's bekering, en met die aanloop er naar toe.
Tjah, een hoorcollege. Ik merkte bij mezelf hoezeer ik in de materie van Dylan zit. Maar ook hoe ik uitkijk naar 20 oktober.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten