'Now when you think of jazz and you think of the Apollo Theater, there's one name that instantly comes to mind... Bob Dylan...'Het begon met Lee Morgan & de vraag of er een overeenkomst is tussen Dylans muziek & jazz. Zelf dacht ik - zonder overtuiging - toen ik 'yeah!' schreef (zie hieronder) nog even aan 'If dogs run free' van het album New morning.
Misschien een paar maten op "Love and theft", meer ook niet.
En toen kwam Ton hier langs, Lee Morgan bleek zijn favoriete trompetist. Ik geloof niet in toeval. Er is een connectie die ik toevallig ontdekte & die Ton al kende.
Hoe stom van mij dat ik niet aan 7 juni 2004 dacht, gelukkig was daar Cas om mij te helpen herinneren. 7 juni 2004: Dylan samen het het Wynton Marasalis septet in het Apollo Theater. Dàt is Dylan & jazz.
(Dank Cas, voor de herinnering!)
Die opname had ik ergens opgeborgen, het heeft me uren zoeken gekost om 'm terug te vinden. Ik heb gevonden & hoor 'm nu.
De opname begint met een 'introduction'. Die 'introduction' begint met de woorden aan het begin van dit bericht. Denk op de plek van puntjes aan een lachende zaal (2x).
Daarna volgen It takes a lot to laugh, it takes a train to cry en Don't think twice, it's all right zoals ze nog nooit geklonken hebben.
Dit is Dylan & jazz zonder dat Dylan jazz maakt. Verwarrend?
Vind ik ook.
1 opmerking:
Weet ik niet.....
Als Dylan zijn liedjes in een jazz arangement zingt dan is het toch jazz.
Denk anders aan Costelo met het metropool orkest of Sinatra die liedjes van Paul Simon opnam.
Ik zal de komende dagen eens denken over Dylan en Jazz, mischien volgt er wel een stukje over
Een reactie posten