De Gedachte door Peter M.

Met zeer veel genoegen plaats ik hieronder een eerste bijdrage aan deze blog van Peter M. [Het is 'Peter M.' geworden om verwarring met die andere Peter te voorkomen]. Ik hoop dat dit een eerste van vele bijdragen aan de blog van Peter mag zijn.
Peter M. heeft zijn strepen meer dan verdient door de jarenlange arbeid die hij heeft verricht aan het fantastische fanzine Rolling thunder. Genoeg geneuzel van mij ter introductie. Lees, reageer & schrijf!

Tom

Het heeft lang geduurd. Al jaren lees ik de stukken van Tom.
Soms zetten ze me aan het denken, soms moet ik lachen, soms snap ik de context niet meteen.
Maar altijd wil ik reageren. Maar het gebeurt niet. De gedachte blijft in mijn hoofd hangen en verdwijnt dan tot er niks van over blijft.
Maar een blog als Dylan in Nederland verdient die feedback wél.
En ook de discussie, de ja-knikkers en de nee-roepers.
Die gedachte verplicht me nu om eindelijk van wal te steken.
Voor Tom, voor zijn blog en ook voor discussie van u, de lezer.
Regelmatig zal Tom mail ontvangen, over Dylan on the road van vroeger en nu.
Toen het allemaal zoveel beter of slechter was.
Maar vooral, om ook uw stem te horen, uw gedachte.

De Gedachte 1: Dylan & Knopfler: money for nothing?

Nauwelijks zit de jongste Europese zomertoernee achter de kiezen en een volgende is alweer aangekondigd. Een lange bovendien: dertig concerten verspreid over vijf weken.
Het is een helse opdracht voor een zeventigjarige, denk ik. Hoe houdt hij dat toch vol?
With a little help from my friends, moet zijn management gedacht hebben. Dylan krijgt elke avond gezelschap van een oudgediende. Mark Knopfler.
Knopfler, is dat niet... Ja hoor, ik zie de luchtgitaren in Ahoy en het Sportpaleis al minutenlange capriolen maken tijdens een never ending Sultans Of Swing.
Maar wacht es, die Knopfler is dat ook niet.. euh, ja hoor, de songwriter met een boekhoudersblik die braafjes begeleid zal worden door een fluitist, een mandolinespeler en nog enkele lieden die hun ziel aan de Keltische folk verpacht hebben.
En, potverdomme, die Knopfler: speelde die niet mee op… Yes, folks.
Denkt u daar allemaal eens over na wanneer u op 19 en 20 oktober in Antwerpen en Rotterdam gedurende het eerste deel van dit spektakel uit pure verveling in uw dure, gereserveerde zitjes begint te wriemelen. En haal die wijsvinger tijdig uit uw linkerneusgat wanneer u te lang wegdroomt bij de gedachte dat ‘Foot Of Pride’, ‘Jokerman’ en ‘License To Kill’ face à face in de bisreeks de revue passeren.

Tja, het is uiteraard niks nieuw, Dylan die met een co-headliner op toernee trekt. Denk maar even terug aan dat ‘waar is mijn valiesje met cash valuta’ concert van Van Morrison die dwangmatig Dylan’s set in Ahoy 1998 met bijna de helft kortwiekte.
En onze Amerikaanse Bobcats kennen het principe van ‘double-bills’ al jaren. Voorbeelden genoeg. Leuke: Willie Nelson, Merle Haggard. Minder fijn: Phil Lesh, John Mellencamp. Visueel mooi: Sheryl Crow en Norah Jones. Of steek je kop onder de stoel: Joni Mitchell, Paul Simon.
Je moest voor al die concerten behoorlijk diep in de buidel tasten en het resultaat was veelal een veredelde best of set met af en toe een sporadische verrassing.
De NV/BV Dylan draait intussen nog steeds op volle toeren.
Het is geen publiek geheim dat de jongste twee decennia Dylan’s inkomsten uit toeren een bedrag met maximaal rendement garandeert.
Maar we gaan naar de komende concerten voor de schoonheid en de puurheid van de muziek, en die is ontegensprekelijk wat ze is…

Dylan op zijn zeventigste klinkt ‘uiteraard’ niet meer zoals tijdens dat alles-verpletterende openingsjaar van de never ending tour, of de drie ‘fuck the playlist’ Brixton concerten van 1995 of die loepzuivere hattrick in Ahoy 2000, 2002 en 2005.
Neen, die Dylan zijn we voorgoed kwijt. Daarvoor zit er teveel roest op zijn stembanden. Daarvoor zitten er net iets teveel georkestreerde risico’s in zijn huidige road-show, zoals die al sinds eind 2006 met de introductie van het kermisorgeltje van Arizona tot Auckland hotst.
Niet dat de performer geen inspanningen levert, integendeel zelfs. Ik raad alle lezers van Tom’s blog aan om op zoek te gaan naar een clip van een recente zomershow in Milaan. Halverwege een middelmatig concert start Dylan ‘Can’t Wait’. Aanvankelijk staat hij met zijn sixties microfoon en harmonica vooraan het podium met zwaaiende armpjes twee strofes behoorlijk te zingen. Dan plots verdwijnt hij uit de spotlights en wandelt in het duister het podium op en af, van links naar rechts, terwijl zijn keel triomfantelijk alle roest en rochel van de afgelopen jaren in één ruk uitproest. Het kleinood van Time Out Of Mind verandert als een uit het niets gekomen tornado in een gevaarlijk dreigende one-two punch. Het publiek in Alcatraz reageert verbijsterd, wordt uitgelaten en schreeuwt bij elke machtige regel steeds luider en heldhaftiger. Waarop Dylan nog meer de uithoeken van de het podium opzoekt en zowaar bijna het publiek induikt. Dit is, beste lezers, de enige, onverklaarbare reden waarom Dylan nog altijd zo kattig onvoorspelbaar – in enkele minuten – een ogenschijnlijk regulier optreden kan veranderen in een memorabele performance.
Daarom: speur op youtube en omzeil de Web Sheriff via codenaam Alcatraz.
Dit is wat van een middelmatige Dylan plots de grootste zanger maakt.
Dit is de definitieve definitie van Dylan, the song and dance man op zijn zeventigste.

Maar laten we even terugkomen op die Knopfler/Dylan eurotour. Er wordt momenteel alom geklaagd dat het een duur ticket wordt. Tja, valt mee voor wat je op papier aangeboden krijgt. Is teveel voor wat je mag verwachten. En wat wordt dat dan? Tachtig minuten Knopfler, waarop we al ons geld willen inzetten dat Sultans Of Swing, Private Investigations en Brothers in Arms niet zullen mankeren. Is dit zonde van de zendtijd? Ja, maar het levert de NV/BV Dylan geld en misschien ook nieuwe fans op. Die zullen gelet de korte sets die onze held zal spelen –opnieuw, wedden op 14/15 nummers onder het anderhalf uur – hoofdschuddend maar toch opgelucht ‘Like A Rolling Stone’ met hun eigen luchtgitaar salueren als een nieuwe levensvriend.
Wil u dan als verdwaasde toeschouwer in al die grote arena’s vooral beleefd blijven voor onze toekomstige lichting Knopfler-worden-Dylan-fans en hen tijdens de pauze voorzien van grote, heroïsche verhalen van –ik zeg maar iets- Utrecht, editie 1993. Daar versloeg onze held de announcer van dienst door middenin de aankondiging compleet out-of-key een heerlijk tenenkrullend I’m Movin’ On in te zetten.
Maar dàt is alweer een andere gedachte.
Tot zolang dient u tijdens de komende concerten vooral helemaal vooraan te staan, voor het geval onze held zich Alcatraz herinnert.
En een gouden raad voor wie nu nog twijfelt: pay for your ticket and don’t complain!