Ik, mijzelf & Dylan #1

Onderstaande stuk ontving ik via de mail van Martin en Annemiek. Het eerste stuk is van Martin, de laatste alinea van Annemiek.
Mocht je ook een bijdrage willen leveren aan de serie Ik, mijzelf & Dylan, schroom niet en stuur mij een mailtje.
Met dank aan Martin en Annemiek voor hun bijdrage.

De eerste keer dat ik Dylan hoorde op de radio was schokkend. Welk nummer het was weet ik niet meer. In eerste instantie dacht ik, wat is dit, die man kan helemaal niet zingen. Daarna groeit het besef dit klinkt rauw en oprecht. En dan hoe en waar hij de klemtonen legt.
Nu na bijna 35 jaar Dylan luisteren kan ik zeggen, hoe vaak je hem ook draait het blijft boeien, op elk moment van de dag ongeacht je stemming. Hoe dat kan weet ik niet. Maar als ik nog vaker en langer ga luisteren kom ik er misschien nog weleens achter.
Ik ben opgegroeid in een gezin met twee oudere broers en een jonger zusje.We hielden (behalve mijn vader: "Moet dat zo hard !") allemaal op onze eigen manier van muziek. Mijn oudere broers hebben de weg opengebroken voor een taperecordertje en een platenspelertje en daarna een hele dure geluidstoren van Sony. De eerste muziek stukken waren singles van o.a. the Doors, the Beatles, The Rolling Stones, Golden Earrings etc. Het was later dat er Lp's in huis kwamen. De werkelijke datums weet ik natuurlijk niet meer maar de opsommingen komen uit mijn datumloze geheugen.
Mijn oudste broer had een hang naar, wat ik vond, flauwe muziek. Hij had platen van Neil Diamond, John Denver, Cat Stevens e.d. en wel belangrijk, een plaat van the Byrds. De broer boven mij (Albert) die had een voorliefde voor wat ingewikkeldere muziek. Pas na vele malen luisteren kon je dat waarderen. Hij had muziek van Pink Floyd, The Who, Led Zepplin en later King Crimson. Mijn moeder had platen van Boudewijn de Groot, Herman van Veen en Robert Long. Mijn moeder heeft trouwens nog steeds een mooie smaak: Stef Bos, Dido, Katie Melua, Jack Johnson, Stephen Fretwell etc. Mijn zusje ontwikkelde uiteindelijk een voorliefde voor Abba, Michael Jackson en Elton John e.d.
Ik was te jong om platen te kunnen kopen dus ik moest het doen met de platen van anderen. Zonder het toen bewust te weten waren er al Dylan's binnen geslopen via andere artiesten. Het was pas met 14 jaar dat ik Lp's ging kopen. Mijn moeder herinnert me er nog wel eens aan dat ik toen in eenheden (17 gulden vlgs mij) van Lp's dacht.
Mijn eerste plaat was van The Stones It's Only Rock'n Roll en daarna volgde mijn eerste Dylan Patt Garrett & Billy the Kid. Toen kwam er een echt Dylan jaar. Albert kocht Before the Flood (vergissing ?). Ik Planet Waves. We draaiden zonder ruzie in de huiskamer elkaar's platen. Maar Dylan werd alleen door mij en af en toe door mijn moeder opgezet.
Later heb ik nog een tweedehands Dylan gekocht van een vriendin van Albert, zonder hem te horen: Nashville Skyline. Daarna Blood on the Tracks, Desire, Hard Rain, Street Legal, Blonde on Blonde.
Hard Rain had ik van mijn moeders geld en voor haar gekocht. Achteraf was ik wel teleurgesteld dat het zo'n harde, warrige plaat was, en dat die dan juist voor mijn moeder was. Maar ze heeft hem best nog wel vaak gedraaid.
Sommige platen, voor het eerst opgezet, hebben me best wel teleurgesteld. Maar King Crimsom heeft me geleerd dat je vaker moet luisteren en dat maakt Dylan ook weer uniek. Je weet niet wat je kan verwachten en uiteindelijk vind je het toch mooi. Zelfs Nashville Skyline.
Wat achteraf best opmerkelijk is, is dat er nooit over Dylan gepraat werd, of dat je er iets over kon lezen of zien op tv. Bij vrienden draaide je platen en in de soos en in het cafe hoorde je muziek, maar nooit hoorde je of zag je iets van Dylan. Op die manier was Dylan alleen van mij en ik praatte wel over Led Zepplin, Jimi Hendrix, Jethro Tull, John Mayall, ELP etc. maar niet over mijn Bob Dylan.
Ik heb allerlei soorten muziek gedraaid, maar 's avonds op bed eindigde ik meestal met Dylan op de koptelefoon. Ik heb best heel veel artiesten grijs gedraaid en dat doe ik nog steeds bv pas nog Damien Rice. Het is altijd maar tijdelijk interessant. Maar de enige die nooit gaat vervelen, ook zijn oude nummers niet, is nog steeds Dylan.
Op het ogenblik vind ik Tell Tale Signs helemaal geweldig en nu vooral Mississippi van cd1. Maar nu even niet want nu is You Ain't Goin' Nowhere weer even mijn favouriet. Nee toch niet het is Tomorrow is a Long Time. Nee het is Ring Them Bells. Morgen zal het wel weer wat anders zijn. Misschien wel weer Dirge. Die man is echt niet nep en maakt nog steeds (betere ?) muziek.
Ik hoop dat hij gezond heel oud wordt. Ik heb mijn huidige vriendin leren kennen toen ik 17 jaar was. Ze had maar een stuk of 6 platen (ik zelf ongeveer 100 stuks). Maarrr... ze had wel Bob Dylan's Greatest Hits, Vol. 2.
Wij zijn nu al weer 30 jaar samen. Ik heb mij eigenlijk voor de persoon Dylan nooit geintresseerd. Het is vaak beter om niks te weten om je eigen droom niet te verstoren.
Toen ik Joe Jackson had gezien klonk zijn muziek gelijk anders. Maar ik heb niet zo lang geleden een documentaire gezien over Dylan. Ik vond heel indrukwekkend om te zien dat die man zoveel impact heeft gehad. Dat wist ik echt helemaal niet. Je zag allerlei verwarde mensen en Dylan zou hun het antwoord moeten geven. Ik vond het schokkend om te zien hoeveel druk op hem werd gelegd.
Ik heb pas de film I'm not there gezien met Cate Blanchett. Ik vind dat ze die opgejaagde Dylan echt prachtig verbeeld. "Ik ben maar een liedjes maker."Als Cate Blanchett Dylan zou zijn dan zou ik verliefd op haar zijn.
Het is pas nu dat ik het leuk vind om wat over Dylan te lezen. Nu ik meer van hem weet verstoort het mijn droom toch niet als ik naar zijn muziek luistert.

Toen ik Martin leerde kennen werd er alleen maar Dylan of de Stones gedraaid, de Stones als alternatief omdat de meeste mensen Dylan niet kunnen waarderen. Ook nu nog denkt hij al gauw dat zelfs ik Dylan niet meer wil horen, het zit kennelijk diep! Ik ben dan geen echte Dylan-fan, maar z'n muziek, ritme en z'n teksten vind ik wel "mooi". Ik kan het alleen niet dag in dag uit horen, maar dat geld voor alle muziek. Een beetje afwisseling kan geen kwaad, zoals Jack Johnson, Lou Reed, Katie Melua, Damien Rice, John Hiatt, Stephen Fretwell, Manu Chao, Akon, Gabriel Rios, Graig David, Dido enz.......