Ik viel over de column van Mart Smeets in de VARA-gids van april dit jaar. Daarin haalt hij uit naar Dylan. Dat mag hij doen, maar dan wel met kennis van zaken. Zijn beweringen sloegen nergens op. Het was een zuur en chagrijnig stuk. En wat Smeets altijd doet als hij over Dylan praat (bij DWDD) of schrijft: dan heeft hij het over Dylan die met zijn rug naar het publiek zingt.
Dat doet hij zo hardnekkig dat hij kennelijk in zijn eigen fake-nieuws (want dat is het) is gaan geloven. Ook weer in die column van april. Voor mij vormde die lulkoek de druppel om nu eens te reageren. Smeets geldt wel als muziekkenner en in die hoedanigheid schrijft hij een wekelijkse column in de VARA-gids. Die lees ik meestal met genoegen, maar als het om Dylan gaat komt hij in mijn beleving niet verder dan gemeenplaatsen en gemakzucht. Dat pik ik niet als je, zoals Smeets, met enige pretentie over je onderwerp schrijft. Het druist in tegen mijn journalistieke hart dat nog zachtjes klopt, ook al ben ik nu met pensioen.
Mijn conclusie in mijn reactie naar Smeets: "Als je bent blijven steken in Blonde On Blonde en Highway 61 Revisited, allemaal prima. Maar meet je dan niet de air aan dat je met inhoud over Dylan schrijft." En ik vroeg hem bij welk concert hij Dylan met de rug naar het publiek had zien zingen. Zelf heb ik alle concerten in Nederland vanaf 2003 bezocht –altijd in de voorste gelederen- en nooit heb ik dat fenomeen mogen aanschouwen. Mijn conclusie: "Het lijkt erop dat Smeets zelf deze bijdrage met de rug naar zijn lezerspubliek heeft geschreven."
Ik kreeg –hulde en heel correct!- de volgende dag (19 april) al een reactie van Mart Smeets terug. Daarin schrijft hij onder meer dat hij juist een heel hoge hoed op heeft van de artiest en de mens Dylan, maar dat zingen en soms zijn optreden hem niet kunnen bekoren.
Mijn specifieke opmerkingen omzeilde hij wel, en om welk Dylan-rug-concert het ging kon hij niet duidelijk maken. Ergens tussen 2011 en 2013.
Ik heb hem nog uitgebreid en met zorg terug gemaild. En heb- arrogant als ik natuurlijk ook wel een beetje ben als (inmiddels) oud-journalist van Dagblad van het Noorden - bij die reactie twee pdf-bestanden meegestuurd; twee artikelen over Dylan die ik voor mijn krant schreef. Een featureverhaal over Hans Seegers (een van de grootste Dylan-verzamelaars ter wereld) en een featureverhaal over Dylan nadat hij de Nobelprijs voor Literatuur had gewonnen. Om te onderstrepen dat ik weet waarover ik schrijf en dat mijn reactie op zijn column niet uit de lucht komt vallen.
Een sprong naar de juli-maand. Wie schetst mijn verbazing dat Smeets in deze column (zie hieronder) meer dan zijdelings ingaat op mijn reactie. Met enige journalistieke overdrijving, maar dat mag hij.
Ik heb –na verschijning van deze column- Mart Smeets wederom uitgebreid terug gemaild, ook om hem te bedanken. En nog even een citaat uit mijn reactie naar hem: "Langzaam krulde een glimlach om mijn mond toen ik verder las. Nee, je moet Van Tellingen niet naar de mond praten, en dat doe je ook niet, maar de bedding waardoor deze column stroomt is zo veel evenwichtiger opgebouwd dan die van april, waarin de vorige column zich schokschouderend een weg zocht."
En verder heb ik hem nog getipt over de op handen zijnde release in november van vol.14 in de onvolprezen Bootleg Series. Ditmaal over de gospelperiode. En –knipoog- dat die lancering ook best een column waard is. Want zingen en performen kon Dylan, zeker ook in die periode. Wat ik zelf wel grappig vind: in mijn Dylan-artikel voor Dagblad van het Noorden (oktober 2016) hekel ik het feit dat Sony/Columbia juist die periode zo onderbelicht laat. En kijk, een paar maanden later wordt bekend dat die periode onderwerp is voor volume 14 van de Bootleg Series. Erbij verschijnt een companion-book (Trouble In Mind) van Clinton Heylin, die ook de liner notes schrijft.
Samenvattend, voor wie de tweede column dit jaar van Mart Smeets over Dylan nog niet kent, lees hem tegen de hierboven geschetste achtergrond. Glimlachen mag.
1 opmerking:
Twee kleine aanvullingen. De Gospel bootleg series is Volume 13, niet 14 en Clinton schrijft niet de liner notes.
Een reactie posten