Blowin' In The Wind

Het eerste dat ik ooit van Bob Dylan hoorde was "Blowin' In The Wind". Dat was niet in de jaren dat de haren lang waren en de liefde op straat lag, maar zo'n twee decennia later, ergens in de tweede helft van de jaren tachtig. Bob Dylan kwam voorbij op de radio, zomaar. Arbeidsvitamine was het programma, hij speelde "Blowin' In The Wind". Ik moet een jaar of vijftien, zestien geweest zijn. Mijn wereld stond in één klap op z'n kop.

"Blowin' In The Wind", het eerste nummer van The Freewheelin' Bob Dylan. Na die eerste keer moet ik "Blowin' In The Wind"nog honderden, misschien zelfs wel duizenden keren gehoord hebben.
Na zoveel luisteren komt er een moment waar ik nooit rekening mee had gehouden. Een moment waarop ik "Blowin' In The Wind" zo vaak heb gehoord dat het deel van mijn wezen is geworden. Ik had het zo vaak gehoord dat - als ik het draaide - ik het eigenlijk niet meer hoorde. Dat was het moment waarop de realisatie kwam dat het beter is om voor even niet te luisteren naar "Blowin' In The Wind" simpelweg omdat het niet meer gehoord werd door een overbekendheid met de song.

Alles wat is kan ook veranderen.
Afgelopen week hoorde ik twee keer "Blowin' In The Wind", één keer was ik geroerd en één keer schoot ik in de lach.
Ik draaide The 50th Anniversary Collection en hoorde de eerste take van "Blowin' In The Wind". De eerste take, dat is de take opgenomen direct voor die allerbekendste versie van "Blowin' In The Wind", de take die The Freewheelin' Bob Dylan opent.
Die eerste take is dan wel geen mislukking, maar zeker ook niet perfect. Was die take wel de beste versie die de jonge Bob Dylan uit zijn donder had kunnen persen, dan had Dylan er wel voor gekozen om Freewheelin' met deze eerste take te openen. Dat deed hij niet. Hij nam een tweede take op (en een derde).
De schoonheid van die eerste take schuilt in de bijna perfectie. Het gaat om het bijna. Op deze eerste take klinkt Bob Dylan nog wat onzeker, hij lijkt nog zoekende. De stem is broos en krachtig tegelijkertijd. De eerste take van "Blowin' In The Wind" is er eentje om te koesteren.

Sinds enkele weken beluister ik zo nu een dan een aflevering van Dylans radioprogramma Theme Time Radio Hour. Nooit meer dan één aflevering per dag.
Een paar dagen na het horen van die eerste take van "Blowin' In The Wind" luisterde ik naar aflevering 53 van Theme Time Radio Hour. In deze uitzending draait Bob Dylan "Ruby Tuesday" van The Rolling Stones. Na het draaien van dit nummer prijst Dylan de blokfluit-partij van Brian Jones op "Ruby Tuesday". Vervolgens pakt hij een blokfluit en speelt hij een klein stukje van "Blowin' In The Wind" op het instrument.
Het is een absurd moment in Dylans radioshow. Zo absurd en onverwacht dat het op mijn lachspieren werkte.
Maar het meest absurde is misschien nog wel dat ik door het horen van die eerste take en die blokfluit-fladder weer met nieuwe oren naar "Blowin' In The Wind" kan luisteren.

Ik werd van mijn stuk gebracht door twee nauwelijks bekende versies van misschien wel Bob Dylans bekendste nummer, "Blowin' In The Wind". Ik kan het iedereen aanraden, luisteren naar de eerste take en de blokfluit-flard van "Blowin' In The Wind". Het zet de wereld opnieuw op z'n kop.