'De nieuwe brand president, James Curleigh, afkomstig van het Canadese schiereiland Nova Scotia met zijn rotsen, baaien en dennen en getrouwd met zijn highschool-liefje Jackie, noemt zichzelf een hippie, surfer, snowboarder en vooruit, ook een beetje rock star. Hij zong ooit in een band genaamd The Big Fish en werd aangesteld "to put some rock 'n roll into Levi's". "De eerste vergadering, op the fourth of July, ben ik zingend begonnen. Met het nummer 'The Times they are a-changin'' van Bob Dylan. Levi's is een iconisch merk en we zijn een eind gekomen in honderdvijftig jaar eruit zien? En waar beter te beginnen dan bij de 501, ons flagship item, leider in elke markt? Om de 140ste verjaardag van de 501 te vieren, lanceren we nu de allereerste non-denim Levi's 501-collectie. Een breuk met de traditie, maar met behoud van de true essence en tijdloze geest van het product."'
Bovenstaand citaat komt uit een mij onbekend tijdschrift, Alja stuurde het me via de e-mail (waarvoor dank). Een tijdens vergaderingen zingende brand president, kan hij wel zingen? Ik heb deze Curleigh nog nooit gehoord. Mocht je mij overigens ooit zoeken, kijk dan uit naar de 501 aan mijn kont, maar altijd de denim-variant, ik geloof niet in die nieuw te lanceren non-denim collectie.
Terwijl 'mevrouw Tom' werkt, dochterlief met haar knuffels vanaf de bank naar de tv kijkt en zoonlief een speel speelt op zijn Nintendo, blader ik door een onlangs van Cas gekregen aflevering van Uncut (waarvoor dank). Er staat geen artikelen over Bob Dylan in deze aflevering, maar het is opmerkelijk hoe vaak je Dylan tegenkomt in een Dylanloos-tijdschrift als deze Uncut (take 192).
Ik begin maar met de cd die bij dit tijdschrift zit. De eerste twee tracks op deze cd hebben namelijk een Dylan-connectie. De cd begint met het door Dylan geschreven nummer 'Mr. Tambourine man' in een uitvoering van The Flowers of Hell. Het is een wat bevreemdende ervaring, The Flowers of Hell lijken er alles aan te hebben gedaan om het geluid van The Velvet Underground & Nico te kopiëren. De stem die 'Mr. Tambourine man' vakkundig om zeep helpt, lijkt veel op de stem van Nico. De begeleidende muziek is een kruising tussen 'All tomorrow's parties ' en 'Venus in Furs' van The Velvet Underground Nico.
Ik heb een zwak voor Dylan (geen verrassing) en een zwak voor het album The Velvet Underground & Nico, maar de combinatie van twee, zoals The Flowers of Hell presenteren, is hooguit curieus.
Het tweede nummer op deze cd is 'Ride on the train' van het bandje Hollis Brown. Inderdaad, zo begrijp ik uit een stuk over deze cd in Uncut, heeft deze band zich vernoemd naar een nummer van Dylan. 'Ride on the train' is - naar mijn smaak - muzikaal totaal niet interessant.
Goed, tot zover de cd, nu het tijdschrift.
bladzijde 9: Onder de titel 'The Freewheelin' Coen Brothers' schrijft Michael Bonner over de aanstaande release van de film Inside Llewyn Davis, een film gebaseerd op de autobiografie van Dave van Ronk.Uiteraard speculeert Bonner in dit stuk over een mogelijk op Bob Dylan gebaseerd karakter in Iside Llewyn Davis, zie hier.
bladzijde 9: Onder de titel 'A Quick one' lees ik het volgende: 'Bob Dylan's next release looks likely to be The Bootleg Series - Volume 10, drawing on the spring 1970 sessions for Self Portrait. A 7" taster, which features "Wigwam" and "Thirsty Boots", is released for Record Store Day on April 20. Meanwhile Dylan's latest road trip starts on April 5 at the Alumni Arena in Buffalo, NY.'
bladzijde 11: Uit de lijst 'The Uncut playlist' op deze bladzijde blijkt dat The Black Crows Dylans 'Tonight I'll be staying here with you' hebben opgenomen.
bladzijde 50: Muzikant Matthew E. White heeft Dylans Chronicles in de kast staan. Uit hetzelfde artikel over White (blz. 53): 'At high school in Virginia Beach, White was taught art by a woman who, he says, partied with Dylan and was "just too much to handle" for the Christian establishment.'
bladzijde 56: 'Album by album Jeff Lynne' en met zo'n titel moeten The Traveling Wilburys natuurlijk ook voorbij komen (blz. 58). Helaas besteedt het stuk alleen aandacht aan Volume one en is het stuk over dit album grotendeels gebaseerd op de herinneringen van Lynne. Die herinneringen komen niet helemaal overeen met wat we al wisten over het opnemen van het eerste album van The Traveling Wilburys.
bladzijde 64: Een recensie van het album 'Til your river runs dry van Eric Burdon: 'At 71, that voice sounds remarkably well preserved. To hear him declaim and roar on "Old habits die hard", a number with a touch of late-Dylan about it - ruminative, defiant, bluesy - brings favourable comparison with the ruined growl of his contemporary.'
bladzijde 68: In een recensie van Bottom of the world van Terry Allen: 'And Dave Alvin rates Juarez alongside Blood on the tracks and Randy Newman's Good old boys as the best songwriter album of the '70's.'
bladzijde 122: 'My life in music: Steve Earl'. Een van de acht door Steve Earl gekozen platen is The Freewheelin' Bob Dylan. Earl: 'The first Dylan I heard was Highway 61... but this legitimised what I wanted to do, just me and an acoustic guitar. I ran away from home a couple of times, looking for coffee houses that would let a kid of 14 play. My father tracked me down when I ended up on the local TV news playing "Feel like I'm fixin' to die" at an ant-Vietnam protest in front of the fuckin' Alamo!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten