Kom binnen

Een gitarist vertelde mij ooit: 'Het is niet zozeer belangrijk wat je speelt, maar wat je niet speelt. De stiltes in de muziek zijn belangrijker dan de noten.'
Dat 'ooit' is zo'n kwart eeuw geleden. Ik heb hem daarna nooit meer gesproken. In de jaren ben ik zijn naam en foto nog wel eens tegen gekomen in Oor en andere tijdschriften. Maar ook dat is al weer een tijd geleden.
Vanochtend denk ik aan zijn woorden, voor het eerst in een eeuwigheid, terwijl ik luister naar 'Shelter from the storm'.
Er staan versies van 'Shelter from the storm' op Blood on the tracks, Hard rain en Bob Dylan at Budokan, maar ik luister vanochtend naar de alternatieve take die The Best of Bob Dylan afsluit. Een schitterende versie, die van alles heeft, maar geen stiltes.
Waarom duikelt mijn kop die boven geciteerde woord op terwijl ik luister naar 'Shelter from the storm', een opname waarvoor de stilte eerder een dooddoener dan een aanvulling zou zijn? Misschien heeft het te maken met de stilte voor de storm. Ik roep maar wat.
Naast mij liggen twee briefjes van tien euro, voor later. Voor benzine in de auto. Het is niet zozeer benzine om weg te rijden, maar om thuis te kunnen komen.
De muziek is inmiddels afgelopen, in mijn hoofd zingt het door. Er is geen ruimte voor de stilte, niet nu, niet vandaag. We hebben allemaal wel eens een schuilplaats tegen de storm nodig. Een deur die dichtgetrokken kan worden voor de wind ons de adem afsnijdt.
Het zal wel nooit meer stil worden, dat geeft niet. Het is goed zo.
Laat maar razen. Het blaast de haren tot klitten en knopen. Tot dwarsverbanden die er nooit hadden moeten zijn.