Amour fou

Met de aflevering 'Amour fou' (seizoen 3, aflevering 12) van The Sopranos nog in mijn achterhoofd, gisteravond gezien, vind ik mezelf voor de platenkast. Er is ruimte om muziek te draaien, maar kiezen is moeilijk.
Na lang twijfelen pak ik Pure Dylan uit de kast, alleen om 'Spanish is the loving tongue' te draaien.
Mooie opname.
Maar na die paar minuten schoonheid, sta ik weer voor diezelfde kast, gegrepen door diezelfde twijfel.
Tijd verstrijkt, ik schenk nog een kop koffie in. Er is te veel schoonheid in de kast. De keuze voor het ene album is de afwijzing van een ander album. Zo gaat dat, besluiteloze geest.
Ik loop weg, struin door het huis. Lees een bladzijde of twee Martin Bril. Drink de koffie en schenk nogmaals in.
Wie denkt dat ik het zwaar heb, moet ik teleurstellen. Ik geniet van mijn eigen twijfel.
Zo lang ik twijfel, zijn er nog mogelijkheden. Opties.
In de tuin loop ik langs wat struiken met de snoeischaar in de aanslag.
Er verstrijkt steeds meer tijd in een steeds trager tempo.
Ik denk aan 'Amour fou' en loop naar de platenkast om 'Return to me' op te zetten, maar terwijl ik de soundtrack van The Sopranos uit de kast wil pakken, valt mijn oog op Tempest. Zonder verder na te denken pak ik dat album uit de kast, zak in een stoel en luister.
Tempest is nog geen jaar oud en ik was dit album al weer bijna vergeten. Dat bijna vergeten is goed, het is deel van het proces. Deel van de route van 'nieuw album' naar 'deel van een oeuvre'.
Een nieuw album draai ik de eerste weken, maanden bijna dagelijks. Daarna komt de periode van het vergeten. Na het vergeten volgt het herontdekken, het opnieuw vinden van wat eens een nieuwe plaat was.
Ik heb Tempest vanochtend opnieuw gevonden.