aantekening #6807

Er ligt een papiertje met een korte aantekening naast me. Er staat: "Best bestede 6 minuten en 47 seconden deze week: 'I And I', 8 december 1997." Die woorden schreef ik gisterochtend op dat stukje papier om later uit te werken in een aantekening hier op de blog. Acht uur later hoorde ik "Visions Of Johanna" en nu kan dat papiertje dat naast me ligt de prullenbak in.
Vergeet bovenstaande, deze aantekening begint hieronder.

~ * ~ * ~ * ~

De beste bestede 8 minuten en 41 seconden deze week: "Visions Of Johanna", 19 augustus 2018, Sydney. Of maak er 17 minuten en 22 seconden van, ik heb namelijk twee keer geluisterd. De eerste keer geloofde ik mijn oren niet. Ik moest een tweede keer luisteren.
Het nummer begint wat twijfelend, alsof Dylan en de band nog zoeken naar de juiste toon, de melodie, de perfecte groove voor de verrassing die ze het publiek in Sydney voor de voeten gaan gooien.
Dylan begint wat weifelend aan het nummer, vergeet zelfs de helft van de derde regel, maar herpakt zich snel. In het tweede couplet, in de tweede regel schiet zijn stem omhoog en heeft hij het verhaal te pakken. Wat daarna volgt is schitterend. Ik ga het niet proberen te beschrijven, je moet maar zelf luisteren. Dat is beter. Het zoveelste bewijs dat Bob Dylan een briljant zanger is.

En "I And I" van 8 december 1997? Dat is een uitstekende tweede deze week.

~ * ~ * ~ * ~

De website Untold Dylan bezocht ik eigenlijk zelden tot nooit. Tot Jochen me er op attendeerde dat er regelmatig goede stukken op deze site staan. 
Er staat nu een stuk op over "King Of Kings", misschien wel Dylans meest vergeten compositie. (Welke Dylanliefhebber kan met zijn hand op z'n hart zeggen dat hij "King Of Kings" al kende? Ik denk dat het er niet veel zijn.)
"King Of Kings" is zo obscuur dat het zelfs niet te vinden is in Still On The Road: The Songs Of Bob Dylan vol. 2: 1974 - 2008 van Clinton Heylin.
Tim Dunn schrijft in zijn Copyright-boek wel over "King Of Kings". Hij schrijft onder andere dat het nummer waarschijnlijk in 1996 is opgenomen, maar het zou ook best 1993 geweest kunnen zijn.

"King Of Kings" is de afsluitende track op het soloalbum Not For Beginners van Rolling Stone Ronnie Wood. 
Het is een instrumentaal nummer. Twee gitaren: Ronnie Wood en Bob Dylan, meer is het niet. Maar het is wel een nummer dat in je kop blijft zeuren als je het eenmaal gehoord hebt.

Met dank aan Untold Dylan heb ik Not For Beginners weer eens uit de kast gepakt om "King Of Kings" te beluisteren. En nee, "King Of Kings" kan zich niet meten met de grote Dylan-klassiekers als "Visions Of Johanna" of  "Desolation Row". Natuurlijk niet, zou ik haast zeggen. Maar dat neemt niet weg dat het aangenaam luisteren is, die instrumental aan het eind van het album Not For Beginners.

Het bewuste artikel op Untold Dylan staat hier.

~ * ~ * ~ * ~

Het is me in de afgelopen tien dagen al meerdere malen gevraagd: "Heb je Moby Dick nog gezien? Dat nieuwe boekenprogramma van Matthijs van Nieuwkerk?" Steeds moest ik bekennen het niet gezien te hebben.
Gisteren keek ik - met terugwerkende kracht, zal ik maar zeggen - naar de tweede aflevering. 
Matthijs van Nieuwkerk zit aan een tafeltje vol boeken met twee gasten te praten. Daarachter zit het publiek en achter dat publiek hangt een groot beeldscherm met een Sgt. Pepper-achtige collage vol schrijvers. Een van de schrijvers in die collage, helemaal aan de rechterkant, is Bob Dylan.


~ * ~ * ~ * ~

Een aantal malen per jaar krijg ik een e-mail van een mede-Dylanliefhebber met een zin in de trant van "Eigenlijk vind ik Slow Train Coming wel mooi." of "Ik vind Slow Train Coming gewoon goed", maar nooit krijg ik een e-mail met een zin als "Eigenlijk vind ik Blonde On Blonde wel mooi" of "Ik vind Blood On The Tracks gewoon goed".
Niet alleen ontvang ik e-mails met dit soort zinnen, ook betrap ik mezelf er regelmatig op e-mails met dit soort zinnen te versturen.
Waarom? 
Waarom voelen veel Dylanliefhebbers de noodzaak om hun liefde voor een album als Slow Train Coming te verantwoorden, maar hun liefde voor bijvoorbeeld Blonde On Blonde niet?
En nee, het gaat niet alleen om Slow Train Coming. Het gaat ook over Under The Red Sky en Self Portrait en Dylan & The Dead en noem ze allemaal maar op.
Ik denk dat ik wel weet waarom ik - en zoveel anderen met mij - de neiging hebben om steeds weer bijna verontschuldigend te verklaren Dylans minder klassieke albums mooi te vinden. Maar het antwoord op de waarom-vraag is misschien niet eens zo interessant. Veel interessanter is de constatering dat ik het doe en het besef dat het tijd wordt dat ik er mee stop.

~ * ~ * ~ * ~

1 opmerking:

Frans zei

Bedankt voor de link! Maar bij mij was het juist Gotta Serve Somebody van hetzelfde concert waar ik naar bleef luisteren, het was geweldig te horen hoe hij het nummer heeft herschreven en het een nieuw bluesgeluid heeft gegeven. Dus ja, zeggen dat je een plaat "eigenlijk" wel goed vindt, slaat nergens op. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik de muziek uit Dylan's gospel periode gewoon goed vind. En er zijn ook platen waar ik weinig aan vind, zoals Infidels.