Afgelopen week kwam hij met zijn boek en werkboek voor geschiedenis en de mededeling "dit ga je leuk vinden" de woonkamer in. Bob Dylan staat in de schoolboeken.
De jeugd van tegenwoordig leert op school over Bob Dylan. Het gaat wel goed komen met de wereld, zou je bijna denken. En wat leert de jeugd? De jeugd leert dat Bob Dylan in "The Times They Are A-Changin'" het ouderlijk gezag op de korrel neemt. That's it, meer leert de jeugd niet over Bob Dylan, althans niet op school.
Aan de ene kant teleurstellend, aan de andere kant leert de jeugd meer over Bob Dylan dan over andere 'culturele kanonnen', zoals Alfred Hitchcock, Jasper Johns of John Steinbeck. Zij komen helemaal niet in de schoolboeken voor de jeugd van havo 3 voorbij.
Het is avond, zoonlief heeft zijn huiswerk gemaakt. De achterdeur staat open in de hoop dat de warmte die in het huis gekropen is enigszins zal verdwijnen. Terwijl ik dit schrijf draait Another Self Portrait (2013), het tiende deel van The Bootleg Series.
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik bega nog wel eens de fout om Another Self Portrait over het hoofd te zien. Het album bevat schitterende muziek, ik vergeet alleen af en toe om die muziek ook daadwerkelijk te draaien.
Stel je voor, de veertien of vijftienjarige jongeman (of jongedame) die op internet naar Bob Dylans "The Times They Are A-Changin'" heeft geluisterd en de in het boek afgedrukte Nederlandse vertaling van de tekst van het nummer heeft gelezen om met die opgedane 'kennis' antwoord te geven op vragen 2a en 2b in het werkboek, wordt geconfronteerd met nummers van Another Self Portrait - laten we zeggen "New Morning" of "These Hands". Kan deze jongeman (of jongedame) geloven dat de Bob Dylan van "The Times They Are A-Changin'" dezelfde Bob Dylan is als de Bob Dylan van Another Self Portrait? Ik betwijfel het.
Jaren tachtig: mijn vijftienjarige ik hoorde Bob Dylan "Blowin' In The Wind" op de radio spelen. Ik sprong op mijn fiets en kocht de eerste Bob Dylan die ik bij de lokale platenboer tegenkwam: Desire. Bij het voor het eerst beluisteren van Desire dacht ik dat dit niet dezelfde Bob Dylan als de Bob Dylan van "Blowin' In The Wind" kon zijn. Ik dacht in al mijn naïviteit dat er twee Bob Dylans op deze aardkloot rondliepen.
We (ik) prijzen Bob Dylan om zijn muziek, om zijn diversiteit, om zijn onrust, zijn drang om altijd verder te ontwikkelen, nooit lang op een ingeslagen pad te blijven.
Maar is dat wel correct? Bestaat Bob Dylan wel of moeten we (ik) over Bob Dylans - meervoud - spreken? Is ieder pad een andere Bob Dylan? Het is een verontrustende en tegelijkertijd een veel verklarende gedachte: Bob Dylan bestaat niet, daarom luister ik naar zijn muziek.
De jeugd van havo 3 leert één Bob Dylan kennen, een beetje. Dat is altijd nog beter dan geen enkele Bob Dylan kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten