hak & tak: Dylan, Belafonte, haiku, Beatles & een beetje Burroughs

Bob Dylans allereerste baantje als muzikant in de studio was mondharmonica spelen voor Harry Belafonte op het nummer "Midnight Special" van het gelijknamige album. Met dat weetje ben ik groot geworden. In 2004 bevestigde Bob Dylan in Chronicles dat het echt zo is gegaan: "I'd be making my professional recording debut with Harry [Belafonte], playing harmonica on one of his albums called Midnight Special."
Bob Dylan eerste keer in de studio was dus tijdens de sessies met Harry Belafonte.

Volgens Searching For A Gem zit 't echter anders: "documentation found in 2001 in the RCA vaults along with the tapes dates the session [met Belafonte] definitively as having been recorded at Webster Hall, New York City, on the later date of 2 Feb 1962." Dat is na de opnamen, in november 1961, voor Bob Dylans debuutalbum.
De wereld staat op z'n kop: dat wat ik zeker wist is niet meer zeker.

En ik was helemaal niet van plan om over de opnamedatum van "Midnight Special" te schrijven. Wat ik wilde schrijven is dit: Bob Dylan vond de titel "If You Ever Go To Houston" van het album Together Through Life (2009) in de tekst van het nummer "Midnight Special", een nummer dat begin jaren zestig door Harry Belafonte werd opgenomen met een piepjonge nog onbekende Bob Dylan op mondharmonica. Dat heb ik niet zelf bedacht, dat las ik in het onverwacht aardige boek Haiku 61 Revisited van Robert MacMillan.
Wie schrijft er nou een boek vol haiku over de songs van Bob Dylan?

Het antwoord op die vraag is natuurlijk: Robert MacMillan, maar ik stelde die vraag niet om een antwoord te kunnen geven. Ik stelde die vraag om aan te geven hoe absurd het idee is: een boek vol haiku over de songs van Bob Dylan. Absurd.
Het wordt nog absurder: het werkt.
MacMillan schreef voor iedere door Dylan uitgebrachte song een haiku gevolgd door een uitleg variërend in lengte van één regel tot enkele bladzijdes. De vorm van haiku (3 regels) zorgt ervoor dat MacMillan de essentie van iedere song in een zeer beperkte hoeveelheid woorden moet vangen. Hij heeft hierbij goed gekeken naar, zoals hij zelf in het voorwoord van zijn boek schrijft, de manier waarop de samensteller van Anthology Of American Folk Music, Harry Smith, de songs op deze box kort, maar krachtig omschreef in het boekwerk bij deze box.
Ik dwaal af, het ging om "If You Ever Go To Houston" en "Midnight Special".

"Midnight Special":

If you're ever in Houston, oh you better do the right
You better not gamble and you better not fight

"If You Ever Go To Houston":

If you ever go to Houston
Better walk right
Keep your hands in your pockets
And your gun-belt tight
You'll be asking for trouble
If you're lookin' for a fight

De overeenkomsten tussen de twee songsteksten zijn opmerkelijk.
Er is meer. Eerder in "Midnight Special" zit de regel: "Yonder come Miss Rosie, how in the world did you know?" en nu de connectie tussen de tekst van dit nummer en Bob Dylan is gelegd is het lastig om in de "Miss Rosie" uit "Midnight Special" niet een voorbode te zien van "Rosie" in Dylans "Mississippi":

I was thinkin’ 'bout the things that Rosie said
I was dreaming I was sleepin' in Rosie’s bed

Al is dit misschien wat ver gezocht, toch kan ik het niet helpen dat ik hier aan denk.
Ik denk veel.
Soms te veel.

Aangezien dit bericht toch al van de hak op de tak gaat, kan dit er ook nog wel bij:

Net als de halve wereld luister ik dit weekend naar de nieuwe mix Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Ik ben diep onder de indruk van deze nieuwe mix en als dit een Beatles-blog was geweest had ik veel meer te vertellen gehad over deze uitgave.
De Dylan-connectie: Bob Dylan staat afgebeeld op de hoes van Sgt. Pepper en in de liner notes lees ik: "Inspired by Bob Dylan, from the arrival of Rubber Soul in December 1965 it was clear that The Beatles were exploring new aveneus with their lyrics."
de connecties tussen the Beatles en Bob Dylan beperken zich (uiteraard) niet tot Sgt. Pepper. The Beatles bewonderden Bob Dylan en Bob Dylan bewonderde The Beatles. Uit zo'n situatie ontstaan bijna als vanzelf de connecties. Wie schrijft ze eens allemaal op?

Terwijl ik bedenk dat ook William Burroughs op de hoes van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band is afgebeeld, een Beat-schrijver die (indirect) ook te vinden is op een hoes van een Dylan-album en een van de zes schrijvers wiens werk ik aan het (her-)lezen ben om Dylan & de Beats te kunnen schrijven, vervang ik de inmiddels afgelopen cd Sgt. Pepper voor The Bootleg Series vol. 9 - The Witmark Demos 1962 - 1964. Is er een groter contrast denkbaar dan tussen het "knutselwerk" Sgt. Pepper en de "het is wat 't is" Witmark Demos van The Bootleg Series vol. 9? Ik heb dat contrast niet bewust opgezocht, het ontstaat zoals zoveel ontstaat.