Modern Times

In een dwaze bui koop ik nog een exemplaar van Modern Times omdat het hoesje er iets anders uitziet dan het hoesje dat al thuis in de kast staat. Onderweg naar huis draai ik de cd. Het luisteren gaat niet verder dan het vierde nummer - "When The Deal Goes Down" - dan zijn we thuis.
Dat was een paar dagen geleden, dit is vandaag:
Ik heb Modern Times in de cd-speler geschoven, het exemplaar dat ik een paar dagen geleden kocht. Waarom kocht ik die cd? Ik twijfel aan mezelf. Modern Times is goed, maar lang niet zo goed als die andere eenentwintigste eeuwse werken van Bob Dylan: "Love and Theft", Together Through Life en Tempest. Bovendien is Modern Times een album dat op vinyl beter tot z'n recht komt dan op cd. Dat ligt niet alleen aan de veel betere geluidskwaliteit van het vinyl, maar vooral ook door de structuur van het album. De de songs op Modern Times houden een vinyl-structuur aan. Dat hoorde ik in oktober 2013 [zie Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen 2013 - 2015, blz. 57 - 59], ik heb Modern Times nooit meer zonder vinyl-structuur kunnen horen.

Goed, het is vandaag. Ik heb Modern Times in de cd-speler geschoven. Terwijl "Thunder On The Mountain" door de kamer schalt - altijd hard draaien, dit "Thunder On The Mountain", altijd hard - zet ik een kop koffie voor mezelf. Eén kopje, meer niet. Tot een half jaar geleden dronk ik sloten koffie per dag. Nu niet meer. Ik heb een aantal gewoontes overboord moeten gooien in de laatste maanden. Dat is en blijft wennen. Eén kop koffie per dag, niet meer.

Muziek is een associatie-accelerator, zo ook Modern Times. Bij openingsnummer "Thunder On The Mountain" denk ik niet alleen aan de verschillende edits die er van dit nummer zijn gemaakt, maar ook aan de cover van Wanda Jackson. Bij het horen van "When The Deal Goes Down" denk ik aan Scarlet Johanssen en de Marvel-films waar ik graag samen met zoonlief naar kijk.
Het boek The Blues Line komt altijd gelijk in mijn gedachten bij het horen van "Rollin' And Tumblin'" [koop dat boek! Dit is pure poëzie] en bij "Spirit On The Water" denk ik aan het concert waarbij dit nummer voor het eerst echt tot mij doordrong - al weet ik niet meer welk concert dat geweest is. De datum doet er ook niet toe, als ik mijn ogen sluit zie ik het podium van toen weer voor me, hoor ik de klanken van "Spirit" binnenkomen, daar gaat het wel om, het binnenkomen.
Bij "The Levee's Gonna Break" denk ik aan orkaan Katrina en de film When The Levees Broke van Spike Lee. Zo is er bij ieder nummer wel een associatie.
Belangrijk? Nee, belangrijk zijn de associaties niet. Ze zijn er, dat wel.
(Associatie: regisseur Spike Lee is de zoon van William James Edward Lee III, de man die onder de naam William E. Lee bas speelde op Dylans Bringing It All Back Home.)

Voor mij is Modern Times het album van "Nettie Moore", "Ain't Talkin'" en vooral "Workingman's Blues #2".
Na het horen van Dylans "Workingman's Blues #2" heb ik lang gezocht naar "Working Man Blues" van Merle Haggard, uiteindelijk vond ik op een rommelmarkt het nummer op een singletje. Bij het horen van Haggards "Working Man Blues" is gelijk duidelijk waar Bob Dylan een uitgangspunt vond voor het schrijven van een klassieker voor de eenentwintigste eeuw: "Workingman's Blues #2".

Well, they burned my barn, they stole my horse
I can't save a dime
I got to be careful, I don't want to be forced
Into a life of continual crime

Het was financieel misschien niet de meest verstandige of logische keuze om nogmaals Modern Times op cd te kopen, maar spijt heb ik niet. Door die aanschaf ging ik opnieuw luisteren, opnieuw associëren, opnieuw terug naar die dag in 2006 dat ik Modern Times voor het eerst hoorde.
Mooie tijden waren dat, moderne tijden in een grijs verleden.