The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #12

Op cd’s 19 en 20 van The 1966 Live Recordings staan de opnamen van misschien wel Bob Dylans bekendste concert ooit: Manchester Free Trade Hall, 17 mei 1966. Het Judas-concert. Dat concert werd voor het eerst in 1998 als het vierde deel van The Bootleg Series uitgebracht. De opnamen van dit concert op The 1966 Live Recordings zijn identiek aan de opnamen op The Bootleg Series vol. 4.
Het boekwerkje bij het vierde deel van The Bootleg Series: “Columbia Records recorded four shows during the British tour: Sheffield (May 16), Manchester (May 17 – the source fort his set), and London at Royal Albert Hall (May 26 and 27th). A three-track stereo machine was used, running at 15 IPS. A number of shows from Australia on were also recorded in whole or part from a mono line feed by the film crew, using a state of the art Nagra running at 7.5 IPS.” En over de opnamen met de “three-track machine”: “Unfortunately, they also wound up with a large amount of hall sound mixed into the vocal track, resulting in distant, somewhat muddy tracks on the acoustic portion of the show. It was discovered that the Nagra tapes in fact sounded better and they were chosen here”.
Kortom: Dylans solo-set, zoals te horen op The Bootleg Series vol. 4, is opgenomen, in mono, met de Nagra-machine, terwijl het Hawks-deel werd opgenomen met een three-track (stereo) machine.
Hier kom je alleen achter door de liner-notes van The Bootleg Series vol. 4 te lezen, dit staat niet vermeld in de informatie bij The 1966 Live Recordings, sterker nog: op het hoesje van cd 19 – Dylans solo-set van Manchester – staat dat het om een door CBS gemaakte stereo-opname gaat.
Niet dus.
De tape van de Nagra-machine moet bij twee nummers net niet lang genoeg geweest zijn, voor het eind van zowel “Visions Of Johanna” als “Desolation Row” is een stukje met de three track machine gemaakte opname ingelast om de opname van de Nagra-machine compleet te maken.

De opnamen van Bob Dylans Manchester-concert in The 1966 Live Recordings zullen voor geen enkele Dylan-liefhebber verrassend zijn, want zoals eerder gezegd, die opnamen werden in 1998 al als het vierde deel van The Bootleg Series uitgegeven.
En waarschijnlijk net zoals iedere andere Dylan-liefhebber had ik voor 1998, voor het kopen van The Bootleg Series vol. 4, al een ‘geschiedenis’ met dit concert.
Begin jaren negentig kocht ik de bootleg Royal Albert Hall 1966, een aardig klinkende cd van het Hawks-deel van het concert dat helemaal niet in de Royal Albert Hall in Londen werd opgenomen, maar in de Free Trade Hall in Manchester.
Een paar jaar later gevolgd door Guitars Kissing & The Contemporary Fix, mogelijk de enige Dylan-bootleg die beter klinkt dan de officiële release.
Hoe goed de opnamen op The Bootleg Series vol. 4 (en dezelfde opnamen op The 1966 Live Recordings) ook klinken, Guitars Kissing & The Contemporary Fix is onvervangbaar.

Terug naar The 1966 Live Recordings: helemaal aan het eind van cd 20 staat nog een verrassing: een opname van de soundcheck van  “Just Like Tom Thumb’s Blues”. De opname duurt ongeveer een minuut en begint met een paar seconden “I Don’t Believe You” waarna een laid-back versie van “Just Like Tom Thumb’s Blues” volgt.