De theorie van 'mevrouw Tom', de Bob Dylan-lookalikes en Blood on the tracks

Little red wagon
Little red bike
I ain’t no monkey but I know what I like
(Bob Dylan - 'Buckets of rain')

Het is lang geleden dat er vier dagen tussen twee berichten op deze blog hebben gezeten, zoals nu het geval is. Het was even nodig, zal ik maar zeggen.
Toen ik een paar dagen geleden te horen kreeg dat ik er verstandig aan doe om even gas terug te nemen en vooral te doen wat ik leuk vind, moest ik eerst voor mezelf bepalen of het bijhouden van deze blog onder het kopje 'leuk' valt. Nu ik weet dat dat inderdaad het geval is, kan ik weer verder.
In de afgelopen paar dagen heb ik opmerkelijk veel gelezen (waaronder twee boeken over Bob Dylan, waarvan er eentje de moeite waard is, maar daarover later meer) en in stoel gehangen. Een van de gelezen boeken heeft de titel Sex, blogs & rock-'n-roll, een boek dat ik heb gelezen vanwege het woord 'blogs' in de titel (en niet vanwege een of andere connectie met Dylan). Aardig boek.
Geloof je in toeval? Ook in dit boek komt Dylan (bijna) voorbij. Bladzijde 26 van Sex, blogs & rock-'n-roll: 'ik ontmoette muzikanten uit The E Street Band van Bruce Springsteen, talloze rockbandjes die misschien nooit zouden doorbreken, een blinde zanger die behalve een visuele handicap nog veel meer gemeen had met Ray Charles en drie Bob Dylan-lookalikes.'
Hoe ontmoet je drie Bob Dylan-lookalikes? Ik heb er nog nooit eentje gevonden.
'Mevrouw Tom' heeft - sinds Dylans concert in Rotterdam in 1998 - een theorie: Tijdens een concert van Bob Dylan bestaat een absurd groot deel van het publiek uit mannen in het algemeen en mannen met krullend haar, een jasje van spijkerstof en een bril op de neus in het bijzonder. Ik ben er eens op gaan letten en ze heeft gelijk (al lijkt het met de jaren minder te worden), maar een Bob Dylan-lookalike ben ik nog nooit in een concerthal (of elders) tegengekomen.
Ernst-Jan Pfauth (de schrijver van Sex, blogs & rock-'n-roll) is er maar liefst drie tegengekomen, drie Bob Dylan-lookalikes. Waar? Zo vraag je je misschien af. Nou, in New York.
Ik moet dus maar naar New York om die lookalikes tegen het lijf te kunnen lopen. Of zou Pfauth er andere normen op nahouden dan ik wanneer het gaat om wat een Bob Dylan-lookalike is? Lijken die drie een beetje op Dylan of zijn het (bijna) klonen?
Goed, ik ben er dus weer. Ik moet het even rustig aan doen, alleen dingen die ik leuk vind pak ik weer op. Daar valt de blog onder, net als luisteren naar Dylans muziek.
Na vier dagen stilte in huis heb ik vanochtend Blood on the tracks opgezet. Het is lang geleden dat ik drie dagen (of meer) geen noot Dylan gehoord heb. En terwijl ik vanochtend naar 'Idiot wind' en 'Shelter from the storm' en al die andere nummers van Blood on the tracks - van 'Tangled up in blue' tot 'Buckets of rain' - luisterde, vroeg ik mezelf het volgende af: mag een Dylan-liefhebber zichzelf nog zo noemen nadat hij drie dagen geen noot Dylan heeft gehoord?
Natuurlijk moet de man (of vrouw) in kwestie dat zelf bepalen. Maar een intrigerende vraag is het wel.