Contact

Hai Tom,

Ach zomaar.
Heb met erg veel plezier je Aantekeningen nu in boekvorm gelezen. Kreeg er een toegestuurd van Alja Spaan. Zag wel een paar taalfoutjes (een paar d's en t's, een paar mannelijke en vrouwelijke vormen door elkaar gehaald -van die dingen dus), maar viel erg mee hoor ;-) Kan het niet helpen: ik zie taalfouten direct...
Met extra veel plezier gelezen je story over wereldtournee 1966. Als je nog eens meer van die studies hebt gemaakt of maakt dan lijken me die erg geschikt voor een eventueel volgend boek.
En zoals ik al eerder schreef, sommige stukken van je blog passen er volgens mij ook goed in. Maar dat moet je uiteraard zelf beslissen. Maar ik -en ik neem aan veel van je volgers- vind het niet erg een stuk nogmaals te lezen in gedrukte vorm. En veel ervan ben je dan vaak toch al vergeten.
En wat 1966 betreft: je kent uiteraard The Genuine Live 1966 Box van Scorpio. Heb hem zelf een jaar geleden gewoon via Marktplaats voor een heel schappelijke prijs (ik geloof 65 euro, wat natuurlijk koopje is) op de kop getikt. Niet elk concert is even goed van kwaliteit, maar een mooi bezit is het zeker. In een luxe package. En ja, daar kick ik op.
Nog een paar leuke, recente Dylan-contacten opgedaan.
Nota bene uit Kolderveen, een dorpje vlak bij Meppel.
Een man zag mij (in V&D in Meppel) zitten met mijn zwarte Dylan-jack. Vijf jaar geleden gekocht bij Dylanconcert in HMH. Ik draag het veel. Zit lekker en dat Dylan-logo mag gezien worden, niet?
Nou, mijnheer (ongeveer even oud als ik, schat ik -dus rond de 60) is al regelmatig in New York geweest voor concerten van Bob. En on memorylane uiteraard in Greenwich Village. Ook zo'n iemand die concerten all over the world van Dylan bezocht. Mijnheer heeft zelfs  concerten bijgewoond in de schuur van Levon Helm toen deze nog leefde. "Ik praatte gewoon met Levon Helm en Larry Campbell die er ook was." Aldus mijnheer.
Nou ja, veel tijd en gelegenheid hadden we niet. (Ik zat er met autistische zoon Joost, dus dan moet ik heel erg op hem letten).  Maar nog wel even telefoonnummers uitgewisseld voor een nader contact. Hem en nog iemand anders op jouw uitstekende blog attent gemaakt. En jou - in kielzog van Patrick Roefflaer- aangeprezen als de grootste Dylan-kenner van de Lage Landen. En Hans uiteraard.
Nou ja, wat maakt het uit.
Vond gewoon even leuk je dit te mailen.
Ed

Ha Ed,

Goed om te lezen dat je van de Bob Dylan aantekeningen (foutief, maar 'de' is met opzet met een kleine letter geschreven op de kaft)  hebt genoten. Wat betreft die -d's en t's heb je natuurlijk helemaal gelijk. Toen was ik nog zo dom om te denken dat ik die fouten er wel uit zou halen door zelf één keer het manuscript door te lezen. Nu weet ik wel beter. Wat betreft mannelijke en vrouwelijke vorm zit er één opzettelijke fout in (waar overigens al meerdere mensen over gestruikeld zijn), blz. 6: 'Het jaar ligt op haar gat' moet natuurlijk 'Het jaar ligt op zijn gat' zijn, maar 'Het jaar ligt op haar gat' klinkt net wat eleganter, ook al is het fout.
Wat niet veel mensen weten, is dat - nog voor de publicatie van de Bob Dylan aantekeningen - ik een ander boek over Bob Dylan heb geschreven (Niemand zingt Dylan was de titel, als ik me niet vergis). Voor dat boek had ik een uitgever gevonden. Er was echter één maar: In dat boek zaten nogal wat citaten uit songteksten van Bob Dylan (en sommige songteksten van begin tot eind) en de uitgever stond er op dat ik eerst zorgde voor toestemming van de rechthebbende om te mogen citeren. Ergens in het voorjaar van 2009 heb ik een verzoek om te citeren bij de juiste persoon neergelegd. Ondanks herhaalde verzoeken om antwoord, heb ik daar nooit meer iets van gehoord, tot eergisteren. Eergisteren kreeg ik via de e-mail een bericht dat mijn verzoek ongelezen in de prullenbak van de ontvanger was verdwenen. Ik was Niemand zingt Dylan al weer helemaal vergeten, tot eergisteren.
Het stuk over tournee 1966 in de Bob Dylan aantekeningen stond aanvankelijk in Niemand zingt Dylan, maar omdat uitgave van Niemand zingt Dylan ten tijde van de Bob Dylan aantekeningen niks meer leek te worden, heb ik dat stuk maar in dat boekje opgenomen.
Ik heb de Bob Dylan aantekeningen min of meer op verzoek van Alja geschreven en ik moet bekennen dat ik daar nog steeds trots op ben. Stel je voor: een uitgever die je vraagt om een boekje voor haar uitgeverij te schrijven (terwijl je nog nooit iets gepubliceerd hebt). Ik ben Alja nog steeds dankbaar voor die kans.
Genoeg over de aantekeningen.
Zo'n toevallige ontmoeting, zoals je die beschrijft, is altijd mooi. Ik draag zelf nooit jassen, tassen of T-shirts met daarop het Dylan-logo of een portret van Dylan. En toch overkomt het me regelmatig dat ik, wanneer ik kijk tussen een rijtje albums van Bob Dylan op een beurs, in gesprek raak met een collega Dylan-liefhebber. Dat zijn bijna altijd aangename gesprekken, zolang je maar kunt verkroppen dat er net iets moois voor je neus uit een bak platen wordt gehaald.
Twee verhalen - in het verlengde van bovenstaande - uit de grijze jaren negentig: Ergens begin jaren negentig, voor het behalen van mijn rijbewijs of de gemakken van een OV-kaart voor studenten, reisde ik naar de dichtstbijzijnde 'grote' stad om platen te kopen (van Bob Dylan...) door langs de kant van de weg te gaan staan met een opgestoken duim. Eén keer ben ik opgepikt door een man die - nadat ik vertelde dat ik platen van Bob Dylan ging kopen in de stad -  het half uur rijden vulde met een monoloog over 'Like a rolling stone'. Een lofzang waar het boek van Greil Marcus over dit nummer bij verbleekt. Van de inhoud van zijn lofzang kan ik me niks meer herinneren, maar nog wel zie ik - wanneer ik moeite doe - de passie in zijn ogen vonkelen bij het horen van de naam Bob Dylan.
Het tweede verhaal moet een paar jaar later zijn, aangezien ik toen - met dank aan de OV-kaart voor studenten - op vakantie was in Kijkduin. Ik was met nauwelijks een cent op zak van huis vertrokken. Om toch een enigszins aangenaam verblijf te hebben, speelden we (we waren met z'n vieren) nummers van Bob Dylan op de meegebrachte gitaren in het centrum van Den Haag, afgewisseld met jongleren. Uiteraard hadden we daar helemaal geen vergunning voor, dus zodra de politie in het zicht kwam, was het rennen geblazen.
Enfin, tijdens het spelen van ik weet niet meer welk nummer van Bob Dylan, kwam er een zwerver bij ons staan. Nadat het nummer was afgelopen, vroeg hij niet om de gebruikelijke gulden voor een kop koffie, maar diende hij een verzoeknummer in: 'Like a rolling stone'. Nadat we dat voor hem gespeeld hadden, bedankte hij ons en vertelde hij dat het enige dat hem nog in leven hield, de nummers van Bob Dylan waren. Natuurlijk had hij geen stereo-installatie of iets dergelijks, zo vertelde hij, hij had die nummers in zijn hoofd opgesloten.
Met die straatoptredens hebben we niet veel geld opgehaald. Nadat we er zelf nog dertig cent bijlegden, konden we allemaal één glas bier bestellen in een bruin café. Ondanks de financiële tekorten was het een fantastische week.

groet,

Tom