strip

Vrijdagavond. Tot zo'n vijftien jaar geleden dook ik op vrijdagavond regelmatig de kroeg in, tegenwoordig schop ik liever de schoenen uit om in een gemakkelijke stoel in een boek te duiken terwijl Dylans muziek draait. Het een is niet beter dan het ander. Het is, daarmee basta.
Nog voor de schoenen uitgeschopt zijn, heb ik The Cartoon history of rock and roll van Serge Dutfoy, Dominique Farran en Michael Sadler uit de kast gepakt. Dit stripboek heb ik een jaar of twee, drie geleden op een boekenmarkt op de kop getikt. Ik heb het allang gelezen, van voor naar achter en weer terug. Ik lees het vanavond ook niet, ik blader.
Af en toe een slok koffie, de kinderen kijken televisie. Later komt de muziek er wel weer bij.
Ik was vergeten hoe Dylan geportretteerd wordt in The Cartoon history of rock and roll, dat is reden genoeg om te willen bladeren. De tekeningen zijn (grotendeels) scherp, mooi gedaan. Het verhaal minder sterk. Het blijft allemaal een beetje op de vlakte (mag ik wel meer verwachten van een stripboek?). Maar wat vooral wat ongelukkig is, is de combinatie van sommige tekeningen in combinatie bij sommige teksten.
De tekening van Dylan op het Newport Folk Festival van 1963 doet mij veel eerder denken aan de Dylan uit 1965. De tekening met Johnny Cash - tekst over Nashville skyline - laat een Dylan uit 1975 zien.
Natuurlijk is het mijn mankement, mijn probleem dat me dat opvalt.
Misschien moet ik echt maar alleen bladeren, alleen naar de plaatjes kijken.

Ondanks dat ik een gepassioneerd lezer ben, kijk ik ook graag plaatjes. Dat kan een stripboek zijn (ik ben groot geworden met Asterix), maar ook een fotoboek. Gewoon gedachteloos bladeren, waarbij de ogen soms blijven haken aan een afbeelding. Met een beetje geluk stuurt zo'n afbeelding me dan weer op pad.
Zo heb ik lang zitten twijfelen wat ik vanavond wil horen, maar bij het zien van de afbeelding rechts bij dit bericht, wist ik dat ik vanavond - zodra de tv uit is - zal beginnen met het album The Times they are a-changin' in het algemeen en het nummer 'North country blues' in het bijzonder.
Naarmate de jaren verstrijken raak ik steeds meer verslingert aan 'North country blues'. Dat is alleen maar sterker geworden sinds de uitgave van de dvd The Other side of the mirror met de werkelijk schit-te-ren-de versie van 'North country blues', opgenomen op het - en dan kom ik bij de tweede afbeelding bij dit bericht - Newport Folk Festival van 1963.
Nu ik toch bezig ben: niet zo lang geleden werd 'North country blues', de versie van Newport '63, voor het eerst op cd uitgebracht en wel op de verzamelbox Make it your sound, make it your scene.
Misschien dat ik vanavond daar wel begin, bij 'North country blues' op Make it your sound, make it your scene. Maar dan, het zou zomaar kunnen dat ik voordat de tv uitgaat nog een ander boek uit de kast pak om door te bladeren waardoor ik een geheel ander pad op gestuurd word.