Het weekend begint op vrijdagavond, in mijn geval een vrijdagavond vol voorbereidingen voor de zaterdag erna. De zaterdag - gisteren dus - was het weer zover: de grote platenbeurs in Utrecht. Altijd een belevenis, altijd een feestje voor de liefhebber van muziek. Ik ben nog nooit ontevreden van de beurs in Utrecht vertrokken. Het was weer heerlijk om er rond te lopen, een kop koffie te drinken, de ogen goed de kost geven, Hans, Ed en Simon spreken. Of wat te denken van de voor mij naamloos gebleven andere Dylan-liefhebber. Aardige vent. Dat ging zo: nadat ik een bak vol albums van Dylan had doorgekeken, kwam hij naast me staan om ook eens de bak te bekijken. Toen hij
The Times they are a-changin' uit de bak pakte, vertelde ik hem dat het een Italiaanse monopersing is. Daarna spraken we nog wat over de andere platen van Dylan in de bak, waarna hij me vertelde net een Duitse zogenaamde clubuitgave van
Nashille skyline gevonden te hebben. Aangezien hij die plaat al thuis had, had hij 'm niet gekocht waarna hij mij wees waar ik die plaat kon vinden. Uiteraard heb ik die plaat gekocht, maar de vriendelijke tipgever heb ik niet meer gesproken. Mocht je dit lezen: dank voor de tip!
Zoals ik al schreef, ben ik weer zeer tevreden naar huis gegaan. Twee tassen vol aankopen (en nog geld overhouden ook). Het is naar mijn idee niet zo zinvol om iedere aankoop hier uitvoerig uit de doeken te doen, bovendien heb ik nog genoeg andere zaken op het programma staan. Twee aanwinsten lijken me wel genoeg, niet zozeer de mooiste vondsten, maar gewoon twee aardige aanwinsten. De eerste is de single 'Tight connection to my heart' geperst in Zuid Afrika in uitstekende staat, inclusief bijbehorende labelsleeve. Ik heb die single sinds gisteravond al zeker vijf keer in handen gehad, al is het alleen maar om nog even naar dat label te staren.
Naast deze ver-van-huis-persing is de tweede aanwinst die ik wil noemen een dicht-bij-de-deur-persing: een Nederlandse persing van
Pat Garrett and Billy the Kid. Het gaat om de eerste Nederlandse persing (op elpee) met die schitterende oranje labels. Ja, die had ik al in de kast staan, maar gisteren heb ik 'm nogmaals gekocht. Niet vanwege die mooie oranje labels, maar vanwege een groene sticker op de voorzijde van de hoes. Ik kan me niet herinneren ooit eerder een persing van
Pat Garrett and Billy the Kid te zijn tegengekomen met deze sticker op de hoes. Het meest opmerkelijke aan deze sticker vind ik nog wel dat er staat 'including:
Bob Dylan's Knockin' on heaven's door' terwijl logischerwijze de vermelding 'including: Knockin' on heaven's door' afdoende zou moeten zijn. Iets in mij zegt dat de vermelding 'Bob Dylan' in de vetste letters op die sticker te maken heeft met het hoesontwerp van
Pat Garrett and Billy the Kid, want - eerlijk is eerlijk - de titel van het album schreeuwt je vanaf de hoes tegemoet terwijl Dylans naam wat aan de kleine kant is afgedrukt.
Gisteravond - de avond aansluitend op de beurs - uiteraard voornamelijk met een koptelefoon op mijn hoofd doorgebracht om het een en ander te beluisteren.
Dat beluisteren gaat vandaag - na een aangenaam bezoek van Cas alhier in de ochtend - uiteraard gewoon verder. Heerlijk zo'n weekend. Het is dat de verplichtingen me in de verte al weer roepen. Het is al bijna tijd om haast te gaan maken.Nog één single draaien en dan moet ik echt gaan luisteren naar de roepende verplichting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten