De haat-liefde voor een boek

Nog voor ik een letter van The Ballad of Bob Dylan, een boek van Daniel Mark Epstein, had gelezen, kreeg ik al een verontrustende e-mail van P. over dit boek. P. was op het net een voorpublicatie van dit boek tegengekomen & daarin staat iets wat niet klopt (of het tijdschrift dat een aantal jaar geleden min of meer hetzelfde verhaal publiceerde, bevat een fout).
Waar het om draait, ga ik hier niet uit de doeken doen. De ontdekking is van P., aan hem om het verhaal te vertellen.
Dat is geen lekker begin om aan een boek te beginnen. En toch ben ik erin begonnen.
Het boek begint met een zeer gedetailleerde beschrijving van Dylans concert in Washington D.C. op 14 december 1963, een concert van Daniel Mark Epstein bij was. En, zoals Epstein in zijn boek schrijft, hij maakte aantekeningen. Niet alleen valt er in The Ballad of Bob Dylan lezen hoe Dylan opkomt & hoe hij zich over het podium beweegt, maar ook waar Dylan de capo op zijn gitaar plaatst bij de verschillende nummers. Een stuk om van te smullen!
Wie had ooit gedacht in 2011 een gedetailleerde beschrijving te lezen van een concert dat bij vijftig jaar eerder plaats vond, een concert waar geen opname van circuleert, een concert waar Olof Björner - om er eens een te noemen - geen setlist van heeft op zijn website vol setlists.
Clinton Heylin noemt in zijn boek Bob Dylan: a life in stolen moments wèl het concert van 14 december 1963, het enige dat hij erover schrijft, is Includes "Girl from the North Country." Meer informatie was er voor het boek van Epstein niet over dit concert. [Epsein, in een e-mail aan mij, meldt dat - voor zover hij zich kan herinneren - Dylan helemaal niet Girl from the North country speelde tijdens dit concert.]
Je kunt je voorstellen dat een uitvoerig verslag van een concert uit 1963 waarvan ik eigenlijk nauwelijks iets wist, een heerlijke sensatie is.
Een heerlijke sensatie tot blz. 17.
Op blz. 17 lees ik "This is called 'Boots of Spanish Leather,'" he said, bashfully. Dylan blinked a good deal, as if his eyes were light-sensitive, or as if he struggled to control his emotions. "All it is, is... is a... kind of... when you can't get what you want you have to settle for less kind of song."
En terwijl ik dit lees, vloek ik van binnen. Dit klopt niet, of ben ik gek? Snel sla ik de bladzijden vol noten op, geen vermelding van wat ik zoek.
Controleren op gehoor dan maar. Het controleren bevestigt dat mijn geheugen nog goed werkt: de aangehaalde woorden zei Dylan ter introductie van Boots of Spanish leather tijdens het concert op 26 oktober 1963 in Carnegie hall.
Misschien is het toeval, denk ik nog, optimist die ik ben. Misschien heeft Dylan tijdens beide concerten dezelfde woorden gebruikt (en terwijl ik dat denk weet ik dat dat onzin is, dat is niet des Dylans).
In het stuk over het concert van 14 december 1963 kom ik nog vier stukken tegen waaruit blijkt dat Epstein voor het schrijven van zijn stuk over het concert van 14 december 1963 gebruik heeft gemaakt van de opnamen van het concert van 26 oktober 1963.
Eerst voel ik me bedrogen, maar naarmate de dagen verdwijnen sinds deze ontdekking, worden de gedachten milder. Er is natuurlijk niks mis mee dat Epstein de tape van 26 oktober 1963 heeft gebruikt om zijn verhaal te vertellen, als hij er maar melding van had gemaakt, in de tekst, in een voetnoot. Dat heeft hij helaas niet gedaan.

Na deze ontdekking - zonder nog hoge verwachtingen te hebben - ben ik verder gaan lezen in The Ballad of Bob Dylan & naarmate ik verder las, des te meer kroop de tekst, het boek onder mijn huid.
Epstein kan bijzonder goed schrijven, zonder enige twijfel.
Maar wat is dit voor boek? Waar moet ik het plaatsen? Hoe moet ik het lezen?
Epstein geeft zelf, min of meer, het antwoord op blz. 171: Bob Dylan's use and abuse of drugs is documented in the words of other biographies. Het sleutelwoord is other. Hieruit blijkt dat The Ballad of Bob Dylan, aldus de auteur, een biografie is.
Zo had ik het boek nog niet gelezen voor ik bij blz. 171 kwam.

Deze biografie bestaat uit vier delen. In deze vier delen staan achtereenvolgens concert in 1963, 1974, 1997 en 2009 centraal. Concerten waar Epstein is geweest. Rond de beschrijvingen van deze concerten, vertelt Epstein Dylans biografie.
Een mooie opzet, maar het werkt niet.
De concert beschrijvingen zijn fantastisch en regelmatig om je vingers bij af te likken, maar de 'biografie' tussen de concertbeschrijvingen blijft onder de maat. Het verhaal is met een te grove penseel op papier gezet.
Het boek had zoveel beter kunnen zijn, wanneer het niet een biografie was geweest, maar Epsteins verslag van vier bezochte concerten.
En toch is het heerlijk lezen in The Ballad of Bob Dylan, vooral omdat Epstein een goed schrijver is.
Maar zeker niet alleen omdat Epstein in goed schrijver is.
Naast de concertbeschrijvingen, valt er meer te smullen. Zoals het stuk waarin Epstein beschrijft hoe hij - ter voorbereiding op het concert in 1997 - zijn dan 14-jarige zoon de albums Infidels en Oh mercy laat horen.
Of de stukken waarin drummer David Kemper een boekje open doet.

Na de e-mail van P., na de ontdekking van het gebruik van de tape van 26 oktober 1963, wilde ik The Ballad of Bob Dylan afschrijven.
Maar al lezende, heb ik steeds meer sympathie voor The Ballad of Bob Dylan gekregen & nu, nu ik het uit heb, kan ik alleen maar zeggen: lezen.
Lees het voor de concertbeschrijvingen, lees het voor het verhaal van de zoon die voor het eerst Infidels en Oh mercy hoort, lees het voor het verhaal van David Kemper. Maar lees het vooral omdat Daniel Mark Epstein een schrijver is die een lezer weet te boeien.