Zoals in een eerder bericht geschreven, wie in de Nederlandse literatuur zoekt, komt Dylan tegen.
Een aantal jaren geleden kreeg ik een tip om Het perpetuum mobile van de liefde van Renate Dorrestein te lezen, niet vanwege de kwaliteit van het boek, maar vanwege Dylan.
Het perpetuum mobile van de liefde van Renate Dorrestein verscheen in oktober 1988 bij uitgeverij Contact in Amsterdam. Het is - aldus de tekst achterop het boek - een autobiografisch relaas over twee zusters die allebei schrijfster wilden worden, totdat de jongste een einde aan haar leven maakte. Zeven jaar daarna voelt de oudste zich nog altijd achtervolgd door deze gebeurtenis. Dit is het persoonlijk verslag van haar poging daarmee in het reine te komen.
Renate Dorrestein zal best een trouwe kring van lezers hebben, maar daar behoor ik zeker niet bij. De enige reden dat het boek nog niet tijdens één van de vele opruimaanvallen is verdwenen, is de vermelding van Dylan.
Voor een hand vol centen kocht ik mijn exemplaar - een derde druk uit april 1989 - bij de kringloopwinkel.
Blz. 114: Onder het lamplicht bestudeerden we de snor [van de zus], terwijl we Bob Dylan eindeloos Just like a woman voor ons lieten zingen.
De keuze om Dylan - fictie of werkelijkheid - Just like a woman te laten zingen, en niet één keer maar eindeloos, is opmerkelijk. Just like a woman is een nummer dat bij nogal wat feministen, al dan niet terecht, in het verkeerde keelgat is geschoten. Dat Renate Dorrestein een feministe is lijkt mij geen geheim. Die combinatie, Just like a woman en Renate Dorrestein, is een opmerkelijke. Voor in Het perpetuum mobile van de liefde: Alle mannen in dit boek zijn karikaturen. Dat is historisch zo gegroeid. En dan Just like a woman. Eigenaardig.
Dylan komt nog een keer voor, een paar bladzijdes verder: Vijf maanden later sprong mijn zusje van een flatgebouw. Het enige dat ik uit haar boedeltje meenam, waren haar Dylan-tapes. Eindeloos draaide ik die ene sentimentele regel af uit Sarah [sic]: 'You must forgive me my unworthiness,' zong de oude bard zeven miljoen maal voor me, en elke keer huilde ik.
Voor ik Het perpetuum mobile van de liefde las, had ik Sara - en niet Sarah zoals Renate Dorrestein schrijft - dan wel niet zeven miljoen maal, maar wel honderden malen beluisterd en nooit was me die regel You must forgive me my unworthiness echt opgevallen. Dankzij Het perpetuum mobile van de liefde hoor ik deze regel wel, naast al die andere fantastische regels uit Sara. Dat is genoeg reden, ondanks de matige kwaliteit van het boek, om het boek te bewaren.
Na Het perpetuum mobile van de liefde nooit meer wat van Renate Dorrestein gelezen, wel naar Just like a woman en Sara geluisterd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten