aantekening #7065

Het ene moment ben je er nog hard naar op zoek, het andere moment heb je er twee: Self Portrait met Edison-sticker.
Self Portrait werd in 1970 nogal negatief besproken in de vaderlandse muziekkranten en dagbladen. Die slechte reputatie heeft dit album eigenlijk altijd wel behouden, hoewel daar met het verschijnen van Another Self Portrait in 2013 wel wat verandering in is gekomen.
Hoeveel Dylan-liefhebbers keken raar op toen ze hoorden dat uitgerekend Self Portrait een Edison kreeg?
Het is goed dat mensen na het verschijnen van Another Self Portrait met nieuwe oren zijn gaan luisteren naar Self Portrait. 
Self Portrait was overigens niet het eerst album van Bob Dylan dat volgens de Edison-jury de prijs verdient. In 1966 kreeg Highway 61 Revisited een Edison toegekend. Echter, omdat een jurylid de namen van de prijswinnaars ruim voor de uitreiking verkocht aan een journalist, werd besloten om in 1966 helemaal geen Edisons uit te reiken. Is het beeldje in 1966 alsnog naar Bob Dylan gestuurd of staat het nog ergens opgeslagen in een of andere kast van de Edison-organisatie?

~ * ~ * ~ * ~

Ik heb niet de illusie uniek te zijn. Dit is jou ongetwijfeld ook vaak overkomen. 
Er zijn songs - vele songs - die ik van voor naar achter kan dromen, die ik honderden keren gehoord heb en van binnen en buiten ken. En toch kan het gebeuren dat ineens bij zo'n song de oren iets oppikken wat nooit eerder opgepikt werd, althans eerder niet op dezelfde manier werd opgepikt. Dat kan een frasering zijn, een instrument dat net even er uit springt, een tekstregel.
Gisteren was het weer zo ver, tijdens het luisteren naar "A Hard Rain's A-Gonna Fall" pikten mijn oren ineens een regel er uit en tilde 'm boven alle andere regels uit: 

Heard the song of a poet who died in the gutter

Waarom deze regel? Waarom uitgerekend nu? Ik heb geen idee. 
Het blijft naar door mijn hoofd spoken. Had Dylan een bepaalde dichter voor ogen toen hij deze regel schreef? En doet dat er eigenlijk wel toe?

~ * ~ * ~ * ~

Wie denkt  - na aanleiding van bovenstaande - dat ik deze zondagochtend ben begonnen met Self Portrait of The Freewheelin' Bob Dylan, moet ik teleurstellen. Het was eerst Bringing It All Back Home en nu Blood On The Tracks wat deze zondagochtend door huize Willems schalt. 
Dat is verder niet belangrijk, het verklaart alleen waarom onderstaande regels door mijn hoofd tollen.

You’ll never know the hurt I suffered nor the pain I rise above
And I’ll never know the same about you, your holiness or your kind of love
And it makes me feel so sorry

En als Dylan het zingt, geloof ik het ook. Voel ik het. De woede, de pijn. Het is dat kunnen voelen waarom ik naar Dylan luister.

Geen opmerkingen: