kier & conversatie

Ik ben gedachtenloos, ik luister naar de muziek, de muziek van Dylan, de muziek waarvan ik vanochtend nog niet had kunnen denken dat ik het vanavond zou horen.
Het is alsof ik door een iets openstaande deur naar binnen kijk. Een kiertje, meer is het niet. En door dat kiertje zie ik Dylan & hoor ik de muziek waarvan ik vanochtend nog niet had kunnen denken dat ik het vanavond zou horen.
Ik ben gedachtenloos, de muziek zuigt mij op. Zozeer dat ik niet in staat ben om een boek te lezen of een slok van mijn koffie te nemen. Waarom zou ik willen lezen met deze muziek in mijn oren? Er is geen reden, vanavond, om te lezen. Lezen kan altijd nog.
Die slok koffie neem ik wel in de stilte tussen de nummers. Op de momenten dat de aandacht even, voor hooguit 1, 2 seconden, kan verslappen.
Het is koud hier, net buiten de kamer waar de muziek vandaan komt. Het deert me niet. Het zweet staat op mijn rug. Ergens het gevoel dat ik hier niet mag staan, dat ik hoor wat helemaal niet voor mijn oren bedoeld is. En toch stuurt niemand mij weg. Gedogen noemen ze dat, als ik me niet vergis.

'Hoe belangrijk is de muziek voor je?'
'Belangrijk, zou ik zo zeggen. Het is moeilijk om precies aan te geven hoe belangrijk. Er is geen maatstaf.'
'Zou je nog zonder kunnen, denk je?'
'Nee, dat denk ik niet.'
'En als je nou beperkt zou worden? Laten we zeggen als je niet meer dan één plaat mee mocht nemen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland, welk album zou je dan kiezen?'
'Oh... Op zo'n vraag is toch geen antwoord te geven? Ik weet 't niet hoor. Die keuze kan ik niet maken, er is zoveel moois gemaakt.'
'Maar stel dat?'
'Nee! Ik kan het niet! Houd op met die stomme vragen! Ik heb een schurfthekel aan die spreekwoordelijke onbewoonde eilanden! Ik wil er niet eens over nadenken.'
'Ach kom op, zeg. Doe niet zo flauw.'
'Flauw! Je weet niet wat je van me vraagt!'
'Dat weet ik wel...'
'O ja! Nou goed dan. Wat zou jij meenemen dan!'
'Tsja. Ik weet niet hoor...'
'Kom op zeg! 't Was toch zo makkelijk! Maar een spelletje. Toe dan! Wat kies je.'
'Okee, gewoon voor de lol. Voor het spel. Even denken... Uhm... Ik denk dat ik dan... uh..'
'Nou kom op, grote jongen! Je weet het toch allemaal zo goed!'
'Rustig man, laat me even denken... Uhm... ik denk toch Blonde on blonde... denk ik... Ja, doe maar Blonde on blonde. Nou jij. Eerlijk is eerlijk. Ik heb 't ook gezegd.'
'Goed dan. Down in the groove. Tevreden?'
'WAT? Down in the groove? Waarom in vredesnaam?'
'Van jou moest ik kiezen... Ik wilde helemaal niet. En nu ook nog commentaar? Down in the groove is mijn keuze. Dáár doe je het maar mee.'
'Okee, Down in the groove. Als dat jouw keuze is... Maar waarom dan toch?'
'Waarom?'
'Ja, waarom? Dat wil ik wel graag weten. Ik bedoel, Down in the groove is nou niet bepaald een meesterwerkje. Toch? Waarom kies je 't dan?'
'Vanwege "Silvio", denk ik.'
'... "Silvio"...?'
'Ja, "Silvio". Heerlijk nummer. Gaat nooit vervelen. Hoe vaker ik het hoor, hoe meer ik het nogmaals wil horen.'
'Maar... Ach, laat maar.'
'Wat nou?'
'Kom op, man... ik bedoel, Down in the groove vanwege "Silvio" terwijl je ook Blonde on blonde of Highway 61 revisited of Blood on the tracks of, noem ze maar op had kunnen kiezen.'
'Ik kies Down in the groove & daarmee basta. Je hoeft 't niet met mij eens te zijn.'
'Nu ik dit weet, weet ik niet of ik nog wel met je om kan gaan.'
'Hoe bedoel je?'
'Nou stel dat dit uitkomt... En stel dan dat mensen mij samen met jou, met een Down in the groove-liefhebber, op straat tegenkomen. Weet je wel wat dat met mijn reputatie zal doen? Niemand zal me meer serieus nemen.'
'Dus je reputatie is belangrijker dan je vriendschap met mij? Lekker ben jij!'
'Ja, nou ja... Je begrijpt dat toch wel...'
'Ik dacht dat ik je kende...'
'Ik bedoel het niet kwaad.'
'Maar het komt wel verdomd rot uit je mond! En dan nog wat: ik zou maar gaan. Ik zet zo Down in the groove op. Stel je voor dat iemand je ziet, door het raam, terwijl Down in the groove op staat...'
'Dat niet zo flauw man!'
'Ik flauw? IK FLAUW? Donder toch op!'
'Als je zo gaat doen, dan ga ik. Er valt met jou niet meer te praten.'
'Ja, ga maar! Toe maar! Ga weg dan! En dan nog wat: als ik op dat onbewoonde eiland zit, hoef je niet langs te komen! Zwem maar gewoon door als je in de buurt bent!'
'...'
'Weg dan!'
'Maar...'
'Ik dacht dat jij mijn vriend was.'
'Dat ben ik ook...'
'Dat laat je dan wel op een verdomd vreemde manier merken!'
'Het is 't toch allemaal niet waard. Het is 't toch niet waard om er ruzie over te maken. Het is tenslotte maar muziek... Wij zijn volwassen mannen... Al jaren door dik & dun... Dit hoeft toch niet?'
'Nee, dat vond ik ook. Maar jij moest zo nodig over dat onbewoonde eiland beginnen!'
'Het spijt me, echt. Ik had er nooit over moeten beginnen.'
'...'
'Echt, 't spijt me echt... maar even serieus. Je zou toch niet ècht Down in the groove meenemen. Toch?'