Dylan & the Dead - de rommelige schoonheid

Vandaag maak ik geen vrienden.
Gisteren viel de geremasterde versie van Dylan & the Dead door de brievenbus, ik heb 'm net in de cd-speler geschoven en wat is het toch een heerlijke plaat.
Ik zei toch dat ik vandaag geen vrienden zou maken.
Slow train - de openingstrack - klinkt heerlijk los-uit-de-pols en ik ben weer terug in de herfst van 1989.
In die tijd bezat ik twee Dylanalbums, Desire inclusief kras, en Hard rain. Mijn platenkast stond verder vol met de 'muziek van mijn tijd' en de eerste ontdekkingen van oude meesters als Hendrix, de Stones en Joplin. In de weekenden werkte ik en met mijn eerste salaris fietste ik naar de locale platenboer, een klein onooglijk winkeltje met nauwelijks voorraad.
In de bakken stonden van Dylan alleen zijn twee meest recente albums, Oh mercy en Dylan & the Dead. Na lang wikken en wegen - een eerste salaris kan maar één keer uitgegeven worden - kocht ik uiteindelijk Dylan & the Dead. Ik herinner me dat de keuze werd bepaald door twee zaken, beide ogenschijnlijk niets met de muziek op de platen te maken. De eerste was de hoes, de hoes van Dylan & the Dead zag er voor mijn zestienjarige ogen aantrekkelijker uit dan de hoes van Oh mercy. De tweede reden was dat op Dylan & the Dead het nummer Joey stond dat ik kende van Desire.
Met Dylan & the Dead in de fietstas en een nagenoeg lege portemonnee fietste ik naar huis om daar de naald in de eerste groef te planten.
Ondanks de niet onaardige platenkast voor een zestienjarige, draaide ik zeker een week lang niks anders dan Dylan & the Dead. Ik was verkocht. Op de tientallen platen die ik in mijn korte leventje tot dan gehoord had, was ik nog nooit dat heerlijk rommelige, dat niet te versmaden los-uit-de-pols geluid tegengekomen.
Iedereen die het maar wilde horen, en ook wie het niet wilde horen, vertelde ik in de pauzes op school dat hij Dylan & the Dead moest horen. Tijdens al dit evangeliewerk kwam ik zelfs een medestander tegen, een irritant opneukertje dat niet alleen, als hij met je praatte, zijn gezicht te dicht bij jou gezicht bracht, maar ook nog met consumptie praatte. Heel wat pauzes hebben we samen de kwaliteiten van Dylan & the Dead doorgenomen, zijn irritante gewoonte nam ik maar op de koop toe, verder wilde niemand luisteren.
In de bijna twintig jaar sinds die dagen heb ik geleerd dat Dylan & the Dead een beschamend slechte plaat is, door veel over Dylan te lezen. Het maakt niet uit welk boek over Dylan je uit de kast pakt, Dylan & the Dead is altijd slecht. Ik ben het nog bijna gaan geloven ook, zo zie je maar weer hoe gevaarlijk lezen is.
Na de aanschaf van Dylan & the Dead heb ik langzaamaan al Dylans platen gekocht en is het tot mijn oren doorgedrongen dat veel Dylanplaten nòg beter zijn, maar de slechte reputatie die Dylan & the Dead in de loop der jaren heeft weten op te bouwen, verdient het album niet.
De plaat die ik bijna twintig jaar geleden kocht, inmiddels grijsgedraaid, staat nog in de kast en koester ik. Deze dagen draai ik de geremasterde cd-versie. Ik luister met nieuwe oren, wat ik een ieder kan aanraden.
Luister naar Dylan & the Dead, of het nou de oude lp of de nieuwe geremasterde cd-versie is, met nieuwe oren. Vergeet voor even de reputatie en luister ècht naar Slow train en Queen Jane approximately, wie weet vind je de schoonheid in de rommel.