"Met mij."
"Ja?"
"Knevel en Van den Brink gisteravond gezien?"
"Net vanochtend gekeken, via Uitzending Gemist."
"Ik vond het niet veel, jij wel?"
"Nuh, maar 't was toch ook niet slecht."
"Nee, niet slecht, nee."
"Die Tim Knol en Nico Dijkshoorn kwamen er wel aardig uit, al stelden Knevel en Van den Brink de verkeerde vragen."
"Zoals altijd..."
"Het had ook wel wat langer mogen duren."
"Tsja, misschien. Ik was nou niet echt onder de indruk van die versie van 'Most Of The Time' die Knol en Dijkshoorn speelden."
"Mijn mankement is dat ik, wanneer ik zo iets hoor, al snel niet meer luister, maar naar het origineel verlang."
"Precies, heb ik ook altijd."
"En dan dat geneuzel over de drie akkoorden van 'Blowin' In The Wind'..."
"Jeuk krijg ik er van."
"Verschrikkelijk toch... Maar slecht was 't niet, die uitzending."
"Nee, dat niet, nee."
"Ga jij woensdag naar dat concert met Knol en Dijkshoorn?"
"Nee, ik voel me nooit zo thuis op zo'n tribute-concert. Ik bedoel, alleen maar blije mensen om je heen en op het podium nog meer blijdschap en dan met z'n allen roepen hoe geweldig Dylan is. Als ik daar tussen sta verlang ik alleen maar naar thuis waar ik het echte werk kan horen. En jij?"
"Nee. Hoeft van mij ook niet zo. Ik gun ze alle plezier die avond, maar mijn ding is het niet."
"Nou dag hè."
"Ja tot kijk... O, wacht even, schiet me net iets te binnen."
"Ja..."
"Waarom kom je woensdagavond niet hier, dan draaien we wat muziek, biertje erbij. Dan maken we onze eigen tribute-avond er van."
"...Ja, is goed. Doen we. Ik zorg wel voor wat te eten."
"Da's dan geregeld. Ik zie je dan."
"Ja, tot dan."
4 opmerkingen:
In het licht van de vaak tenenkrommende aandacht voor Dylan in bijvoorbeeld DWDD de laatste jaren vond ik dit een heel behoorlijk item bij de EO. Met name Dijkshoorn had een paar oneliners die ons idool recht deden ('Of hij wel of niet kan zingen is niet relevant, of hij je in je hart raakt, dat telt') en binnen de korte tijd die hen was gegeven (logisch gezien de ellende van de laatste weken wat ook aan bod moest komen) wisten ze de kijker denk ik toch aardig duidelijk te maken dat (ook de bejaarde) Bob Dylan een fenomeen is. En ook waarom dat zo is.
Wat wordt ik moe van die uitzending, ja hoor, de oude zeurende fans van Dylan, dat hij arrogant zou zijn in dat interview uit Don't Look Back, waar hij juist geniaal de domme vragen van de pers afmaakt, om maar iets te noemen, met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig... En hun cover mist precies de intensiteit en rauwheid die Dylan zo goed maakt, kampvuur muziek, dat lijkt hun associatie met Dylan... Dat terwijl Tim Knol toch echt wel leuke muziek kan maken, leuk ja...
En hans, je hebt gelijk met dat in het hart raken, maar Nico bleef er van uit gaan dat Dylan vals zingt, maar ach, misschien ben ik wat te negatief, de lui bedoelden het goed... Tim benadrukte de muzikale kracht, dat was mooi, kortom, ik zal wel wat zijn geirriteerd door de slappe cover en de paar gemeenplaatsen, maar ze vestigen in ieder geval de aandacht weer op Dylan als muzikant...
Ik vond het ook best een aardige uitzending van de EO. Meestal is het niveau veel beroerder, vooral op de Nederlandse tv. Knol en Dijkshoorn deden het prima.
En kritiek op Dylan mag er best worden gegeven. Probleem is dat ze zo vaak met die oude fragmenten komen aanzetten. Dat interview uit Don’t Look Back is inmiddels bijna 50 jaar oud!
Veel interessanter zou zijn geweest (zeker bij de EO) als ze het fragment hadden getoond uit het “60 Minutes” interview (inmiddels ook al bijna 10 jaar geleden trouwens!) waarin Dylan aangeeft waarom hij nog steeds vele avonden per jaar op het podium zijn nummers speelt: "It goes back to that destiny thing. I mean, I made a bargain with it, you know, long time ago. And I’m holding up my end".
Op de vraag met wie hij dat pact heeft gesloten antwoordt Dylan: “With the Chief Commander, in this earth and in a world we can’t see”.
Nou dan hadden ze met Knevel en Van den Brink een boom kunnen opzetten over de Chief Commander. Bedoelt hij daarmee God of de duivel?
En in plaats van een cover van Knol en Dijkshoorn hadden ze van mij Dylan mogen tonen die een cover doet van Sam Cooke: “A Change Is Gonna Come” in The Apollo Theater, inmiddels ook al ruim 10 jaar geleden…
M&A
Een reactie posten