Recensie Another Self Portrait

Another Self Portrait: de meest uitdagende, meest verfrissende aflevering van Bob Dylans Bootleg Series

Mocht je niet in magie geloven, dan wordt het tijd om je gedachtewereld een schop onder de kont te geven. Op vrijdag 23 augustus brengt Columbia Records Another Self Portrait (1969 – 1971) van Bob Dylan uit en de nummers op dit tiende deel van The Bootleg Series zijn magisch.
Het is tijd om weer in magie te geloven, Another Self Portrait komt er aan.
David Fricke noemt Another Self Portrait in zijn recensie voor Rolling Stone ‘one of the most important, coherent and fulfilling Bob Dylan albums ever released’ en daar is niks te veel mee gezegd.
Another Self Portait bevast demo’s, alternatieve takes en concert-opnamen uit de periode 1969 – 1971, een periode waarin Bob Dylan onder andere Self Portrait en New Morning uitbracht. De opnamen op Another Self Portrait zijn gegroepeerd rond de in maart 1970 door Bob Dylan, Al Kooper en David Bromberg gemaakte basistracks voor wat uiteindelijk Self Portrait zou worden.
 Deze periode, 1969 – 1971, wordt door veel Dylan-liefhebbers niet hoog aangeslagen. Volledig ten onrechte zoals Another Self Portrait dubbel en dwars laat horen in 35 nummers.

Het overgrote deel van de nummers op Another Self Portrait is niet door Bob Dylan geschreven. Het is ook niet zozeer Dylan-de-componist die deze uitgave tot een ‘must hear’ maakt – al behoren composities als ‘When  paint my masterpiece’, ‘Went to see the gypsy’ en ‘Minstrel boy’ zeker tot de betere composities – maar Dylan-de-zanger.
Zoals Bob Dylan zingt op bijvoorbeeld ‘Pretty Saro’, ‘Only a hobo’ of ‘Tattle O’Day’ heb je hem nog nooit horen zingen. Het is dan ook niet verstandig om Another Self Portrait bij de eerste keer beluisteren gelijk van begin tot eind tot je te nemen. Doe je dit wel, dan zal je overdonderd worden. Er staat zoveel moois op dit tiende deel van The Bootleg Series dat het voor de aspirant-luisteraar haast onmogelijk is om dit allemaal in één keer te bevatten.
Another Self Portrait is een album voor de jaren, een album om steeds weer naar terug te grijpen. Een album dat in één klap alle Dylan-liefhebbers die het niet zo hebben op Bob Dylans muziek uit de periode 1969 – 1971 zullen overtuigen van het feit dat Bob Dylan ook in deze periode op de toppen van zijn kunnen musiceerde.
Wie denkt dat ik kritiekloos de loftrompet over Another Self Portrait zal blazen, moet ik teleurstellen. Er zijn zeker opnamen op deze uitgave te vinden die ik minder geslaagd vind. Maar dat neemt niet weg dat dit tiende deel van The Bootleg Series in ieder geval de meest uitdagende, meest verfrissende en misschien wel beste aflevering in deze serie tot nog toe is.
Nog nooit heeft een aflevering van The Bootleg Series voor zoveel verrassingen gezorgd als Another Self Portrait. Die 35 verrassingen zet ik hieronder voor je op een rij.

Dat ik de 35 nummers van Another Self Portrait hier kan bespreken dank ik aan Arie de Reus. Arie heeft mij Another Self Portrait laten horen, waarvoor ik hem zeer dankbaar ben.
Arie is van begin af aan bij Another Self Portrait betrokken geweest en heeft samensteller Jeff Rosen met raad en daad bijgestaan.
Mede dankzij de suggesties van Arie is Another Self Portrait de juweel geworden die het nu is. Als dank voor de vele uren werk, die Arie in Another Self Portrait heeft gestoken, werd hij verrast met een door Bob Dylan met persoonlijke opdracht gesigneerd exemplaar van The Times they are a-changin’.

Went to see the gypsy (demo)

Another Self Portrait begint met de demo-versie van ‘Went to see the gypsy’. Een fragment van deze opname is te horen in het filmpje dat half juli ter aankondiging van Another Self Portrait op internet werd gezet. Dit nummer verscheen eerder op New Morning. De versie van ‘Went to see the gypsy’ op New Morning laat zich misschien het best typeren als een piano-nummer met begeleiding van band. De demo-versie op Another Self Portrait is van een geheel andere orde: twee gitaren en een stem. Dylans stem. De naakte essentie van een sterke compositie.
Deze versie is duidelijk een vroege versie. De tekst wijkt hier en daar af van de versie op New Morning. Zo zingt Bob Dylan in de bridge: ‘I contemplated every move, or at least I tried.’
Is deze regel een verwijzing naar een herinnering aan de jonge Bob Dylan die de ‘moves’ van Elvis probeerde na te doen?

Little Sadie (without overdubs, Self Portrait)

Het tweede nummer – ‘Little Sadie’ – is het eerste nummer in de serie ‘bekend van Self Portrait, maar hier zonder overdubs’.
Na een korte, gesproken introductie (‘Let’s take this one’) barst een heerlijk rammelende versie van ‘Little Sadie’ los. Wederom twee gitaren. Alsof er vanuit de losse pols gemusiceerd wordt. Deze en veel andere nummers op Another Self Portrait bewijzen dat musiceren vanuit de losse pols vaak de mooiste opnamen oplevert.
Overigens is ‘Little Sadie’ verre van het enige nummer waar dat kleine stukje gesproken tekst, net die paar seconden voor de muziek echt losbarst, bewaard is gebleven tijdens het voor release klaarmaken van de nummers. Het is een van die kleine dingen die Another Self Portrait nou net dat extraatje geven dat het luisteren zo aangenaam maakt.

Pretty Saro (unreleased, Self Portrait)

Na ‘Little Sadie’ volgt ‘Pretty Saro’. Dit nummer is sinds 7 augustus via YouTube te beluisteren en sinds 13 augustus in de iTunes Store te koop. Ik neem aan dat een ieder die ook maar enigszins geïnteresseerd is de muziek van Bob Dylan, dit nummer al vele malen beluisterd heeft.
‘Pretty Saro’ is een mooi voorbeeld van wat de luisteraar mag verwachten van Another Self Portrait in het algemeen en de outtakes van Self Portrait in het bijzonder: twee gitaren, soms aangevuld met piano. Een Bob Dylan die zingt zoals alleen hij dat kan. Op het scherpst van de snede.

Alberta #3 (alternate version, Self Portrait)

‘Alberta #1’ en ‘Alberta #2’ zijn bekend van Self Portrait. Op Another Self Portrait staat ‘Alberta #3’. Dit is het eerste nummer op Another Self Portrait waarop, naast gitaar en piano ook basgitaar, drums en backing vocals te horen zijn. De band legt een heerlijk, pompend, maar relaxed ritme neer waarover Bob Dylan zijn zangkunsten kan leggen. Prima aanvulling op de twee eerder uitgebrachte versies van ‘Alberta’.

Spanish is the loving tongue (unreleased, New Morning)

‘Spanish is the loving tongue’ verscheen voor het eerst op de flipside van de single ‘Watching the river flow’ (1971). Een paar jaar later verscheen een totaal andere versie van dit nummer op Dylan. De versie van ‘Spanish is the loving tongue’ op Another Self Portrait lijkt het meest op de eerder uitgebrachte single-versie. Piano, zang en de kracht om de luisteraar, deze luisteraar rechtstreeks in zijn donder te raken. Dylans stem is iets rauwer op deze versie van ‘Spanish is the loving tongue’ dan zijn stem op de single-versie.

Annie’s going to sing her song (unreleased, Self Portrait)

Bob Dylan weet het door Tom Paxton geschreven nummer ‘Annie’s going to sing her song’ volledig naar zich toe te trekken. Dit is een van de vele kippenvelmomenten op Another Self Portrait. Het is onvoorstelbaar hoe goed Dylan zong tijdens de sessies voor Self Portrait. ‘Annie’s going to sing her song’ is daar een uitstekend voorbeeld van. Alleen deze opname rechtvaardigt al de aanschaf van Another Self Portrait.

Time passes slowly #1 (alternate version, New Morning)

De eerste van de twee alternatieve takes van ‘Time passes slowly’ op Another Self Portrait is wat rustiger, wat meer ingetogen dan de versie van dit nummer op New Morning. Wederom een opname met een volledige band (gitaar, bas, drums). Na ieder couplet volgt een ‘la la la’. In de bridge wijkt de tekst iets af van de versie van New morning.  Een aardige alternatieve take. Een opname die bij iedere keer luisteren steeds meer van haar schoonheid prijs geeft.

Only a hobo (unreleased, Bob Dylan’s Greatest Hits vol. II)

Vervolgens maken we een sprongetje naar 24 september 1971. ‘Only as hobo’ door twee mannen: Bob Dylan gitaar en zang, Happy Traum banjo en zang. Deze opname had zeker niet misstaan bij de andere nummers van deze sessie op Bob Dylan’s Greatest Hits vol. II.
Bob Dylan schreef ‘Only a hobo’ in 1963. Eerdere opnamen van dit nummer – beide uit 1963 – verschenen op Broadside Ballads, vol. 1 en The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991. En hoe mooi die twee versies ook zijn, in 1971 kwam het nummer, met de hulp van Happy Traum, pas echt goed uit de verf.

Mistrel boy (unreleased, The Basement tapes)

Een van de grote verrassingen van Another Self Portrait is deze opname uit 1967, opgenomen tijdens de zogenaamde Basement Tapes-sessies. Gezien de opnamedatum van ‘Minstrel boy’ verdient dit nummer geen plek op Another Self Portrait.
Toch hoort ‘Minstrel boy’ thuis op Another Self Portrait. De hier gepresenteerde opname kun je zien als een blauwdruk voor de versie van dit nummer die Bob Dylan en The Band speelden tijdens het concert op het Isle of Wight-festival in 1969.
Schitterend.

I threw it all away (alternate version, Nashville Skyline)

Deze versie van ‘I threw it all away’ is aanvankelijk met iets meer twijfel door Bob Dylan gezongen dan de versie op Nashville Skyline. Hoe mooi deze versie ook is, de keuze om niet deze versie op Nashville Skyline te zetten, is een goede keuze geweest.
Dat neemt niet weg dat deze alternatieve versie van ‘I threw it all away’ meer dan welkom is.

Railroad Bill (unreleased, Self Portrait)

Een uptempo nummer, twee gitaren en piano begeleiden Bob Dylan. Wederom dat musiceren vanuit de losse pols wat de nummers op Another Self Portrait tot zo’n aangename luisterervaring maakt. Aan het eind van het nummer zegt Bob Johnston ‘That’s really nice’ en daar sluit ik me graag bij aan.

Thirsty boots (unreleased, Self Portrait)

Dit nummer werd natuurlijk al eerder, voor Record Store Day, op single uitgebracht. Ik heb ‘Thirsty boots’ sinds het uitkomen van die single enkele tientallen malen gehoord en nog steeds weet dit nummer me aangenaam te verrassen. Een klasse apart. Wie dit mooi vindt, zal ook genieten van nummers als ‘Pretty Saro’, ‘Annie’s going to sing her song’, ‘Only a hobo’, ‘Little Sadie’ en nog veel meer op Another Self Portrait.

This evening so soon (unreleased, Self Portrait)

Een fragment van ‘This evening so soon’ was eerder te horen in het promotiefilmpje voor Another Self Portrait. Wie dat fragment al gehoord heeft, kan ik verklappen dat het mooiste deel van het nummer dan nog moet komen.  Het nummer begint met wederom een heerlijk inkijkje, door middel van een gesproken introductie, in het opnameproces. Vlak voor de muziek begint zegt Bob Dylan ‘Remember this. Remember Bob Gibson’.
Een van de vele, vele hoogtepunten op Another Self Portrait.

These hands (unreleased, Self Portrait)

Kippenvel. Een iets rustiger nummer dan de meeste outtakes van Self Portrait die op deze uitgave te vinden zijn. Dit is Dylan-de-verhalenverteller.
‘These hands’ is een vrij gezapige compositie, maar door de manier waarop Bob Dylan het brengt, blijft het volledig overeind.

In search of little Sadie (without overdubs, Self Portrait)

Twee gitaren en zang, meer niet.
Pak Self Portrait uit de kast en zet ‘In search of little Sadie’ op. Probeer tijdens het luisteren alle instrumenten (minus de gitaren) weg te denken.
Op deze uitgave blijkt ‘In search of little Sadie’ een schoonheid te bevatten die op Self Portrait verborgen blijft onder een laag overdubs.

House carpenter (unreleased, Self Portrait)

In 1962 nam Bob Dylan deze Child Ballad al eens eerder op. De hier gepresenteerde versie werd op 4 maart 1970 opgenomen. Aanvankelijk was ik wat huiverig voor het horen van deze versie van ‘House carpenter’,  vooral omdat ik nogal gecharmeerd ben van de opname van dit nummer uit 1962. Tot mijn aangename verrassing is de versie van ‘House carpenter’ op Another Self Portrait totaal anders dan de opname uit 1962 die eerder op het eerste deel van The Bootleg Series verscheen. De twee versies kunnen uitstekend naast elkaar staan zonder dat ze elkaar bijten.
Deze versie van ‘House carpenter’ is in een ander tempo gespeeld dan de versie uit 1962. Hierdoor brengt het nummer een geheel ander gevoel op de luisteraar over. Deze bijna zes minuten durende versie bevat deels een andere tekst dan de versie uit 1962. Bovendien legt Bob Dylan in zijn de zang de accenten op andere plekken.

All the tired horses (without overdubs, Self Portrait)

Het eerste nummer van Self Portrait sluit de eerste cd van Another Self Portrait af. Dat zal geen toeval zijn (al kan ik nog niet helemaal de vinger leggen op het waarom).
De zangeressen beginnen a capella. Na korte tijd valt een akoestische gitaar in (Bob Dylan). Het nummer eindigt weer a capella.
Wat de versie met overdubs die op Self Portrait te vinden is maar matig lukt, lukt deze ‘kale’ versie uitstekend: de steeds herhalende twee regels tekst krijgen na een tijdje een bijna hypnotiserende werking. De zangeressen in de ‘kale’ uitvoering van ‘All the tired horses’ doen mij nog het meest denken aan de Sirenen uit de Griekse mythologie. Sirenen die de luisteraar met hun gezang proberen te verleiden.

If not for you (alternate version, New Morning)

In 1970 verscheen ‘If not for you’ als openingstrack van het album New Morning. In 1991 werd een heerlijk rammelende versie van ‘If not for you’ – met George Harrison op gitaar - uitgebracht op The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991. En nu is er een derde, sterk afwijkende versie van dit nummer, wederom als openingstrack, dit keer van de tweede cd van Another Self Portrait.
Voeg een piano en strijkers toe aan de bijzonder sterk zingende Bob Dylan en je hebt een aardig beeld van deze versie van ‘If not for you’. Van de drie uitgebrachte versies van ‘If not for you’ is deze versie misschien wel het best gezongen.

Wallflower (alternate version, 1971)

In 1991 verscheen ‘Wallflower’ op The Bootleg series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991, een heerlijk stuk countrymuziek dat uitnodigt om een dame in de armen te nemen en door de kamer te walsen terwijl uit volle borst wordt meegezongen.
Jarenlang werd er in Dylan-land vanuit gegaan dat de in 1991 uitgebrachte versie van ‘Wallflower’ de enige versie van dit nummer is die Bob Dylan ooit opnam. (Bob Dylan zingt mee op de door Doug Sahm opgenomen versie van dit nummer, maar die versie laat ik hier even buiten beschouwing).
Niet dus, nu is er een tweede versie. Een veel ingetogener versie met alleen gitaar en steelgitaar. Een versie die veel eerder aanzet tot luisteren dan tot walsen.
Heerlijk.

Wigwam (original version without overdubs, Self Portrait)

Wie mij een beetje kent, weet dat ik geen liefhebber ben van ‘Wigwam’. Maar ik moet wel toegeven dat deze originele versie, dus zonder overdubs, vele malen aangenamer is dan de versie die in 1970 hoog in de Nederlandse hitlijsten terecht kwam.
Deze opname werd eerder in het kader van Record Store Day op single uitgebracht.

Days of ’49 (original version without overdubs, Self Portrait)

Dit is precies dezelfde opname als de opname die op Self Portrait te vinden is, maar dan zonder de overdubs. Dat lijkt op papier misschien een klein verschil, maar voor de luisteraar zijn de verschillen enorm. ‘Days of ‘49’ is dan misschien – samen met ‘Copper kettle’ – een van de hoogtepunten van Self Portrait, maar deze kale versie blaast de Self Portrait-versie volledig aan gort.
Twee gitaren, piano en voldoende ruimte om Dylans stem volledig tot zijn recht te laten komen. Een openbaring.

Working on a guru (unreleased, New Morning)

Het is 1 mei 1970. Bob Dylan, George Harrison en een aantal sessiemuzikanten zijn bij elkaar gekropen in Columbia Recording Studios in New York om een groot aantal oude en nieuwe nummers op te nemen. Een van die nieuwe nummers is ‘Working on a guru’. Het rammelt, schudt en swingt dat het een lieve lust is. Deze opname had zo op New Morning gezet kunnen worden. Sterk gezongen door Bob Dylan, Harrisons gitaarwerk spat de luidsprekers.
De lach van George Harrison aan het eind van de opname vat het perfect samen. Gewoon lekker.

Country pie (alternate version, Nashville skyline)

Zoveel outtakes van de sessies voor Nashville Skyline zijn er nog niet uitgebracht, dus deze alternatieve versie van ‘Country pie’ is meer dan welkom. Voor het nummer echt losbarst, wordt er afgeteld. Hoewel deze versie muzikaal dicht ligt bij de versie van Nashville Skyline, is het toch duidelijk anders door Bob Dylan gezongen.
Tijdens de gitaarsolo zet Bob Dylan per ongeluk het volgende couplet in en wordt de opname afgebroken.

I’ll be your baby tonight (Live with The Band, Isle of Wight 1969)

Het eerste dat opvalt is hoeveel beter het geluid van deze (en de volgende) opname is in vergelijking met de vier Wight-opnamen op Self Portrait. Luister bijvoorbeeld naar de basgitaar, het is on-voor-stel-baar. Bijna alsof je met de teletijdmachine van Professor Barabas teruggezet wordt in de tijd, naar Wight 1969.
Het is opvallend hoe sterk de vijf leden van The Band en Bob Dylan op elkaar ingespeeld zijn, op elkaar reageren tijdens het spelen.

Highway 61 revisited (Live with The Band, Isle of Wight, 1969)

Als de rest van het Wight-concert op de bonus-disc bij de luxe editie van Another Self Portrait maar half zo goed klinkt als dit, dan is de aanschaf van de luxe-editie het geld meer dan waard.
Luister naar de stuwende, de drijvende drum / bas-combinatie. De samenzang tussen Bob Dylan en leden van The Band tijdens het refrein en het orgel van Garth Hudson tijdens het korte instrumentale stuk. Dit is geen band van zes individuen, dit is een muzikaal geheel. Schitterend.

Copper kettle (without overdubs, Self Portrait)

Vlak voor het nummer begint, zegt Bob Dylan ‘It’s one of our old favorites’. En dan, dan breekt de hemel open en stort de pure schoonheid van de muziek zich over de luisteraar uit.
De tranen van ontroering stonden in mijn ogen bij het horen van deze kale versie van ‘Copper kettle’.
Natuurlijk is het precies dezelfde opname als op Self Portrait (maar dan zonder overdubs) en tegelijkertijd is het - juist door het ontbreken van overdubs – een volledig andere muzikale wereld.  Dit snijdt door de ziel.

Bring me little water (unreleased, New Morning)

Dylans versie van dit overbekende nummer klinkt totaal anders dan ik van te horen had gedacht. In Dylans versie zit een enorme ‘drive’ met drums, gitaar, piano en achtergrondzangeressen. Aanvankelijk moest ik wat wennen aan deze opname, maar na een keer of twee, drie luisteren viel het kwartje.
Bob Dylan heeft ‘Bring me little water’ naar zijn eigen hand gezet en het werkt.

Sign on the window (with orchestral overdubs, New Morning)

Dit is dezelfde opname als op New Morning, maar dan met een iets langer intro en ‘orchestral overdubs’.
Al Kooper in Uncut (nr. 196): ‘On the song “New morning” itself, I did an arrangement where I put a horn section on there and in “Sign on the window”, I added strings, a piccolo, and a harp. (…) when I played them back for him [Bob Dylan], he didn’t like them’.
Tijdens het samenstellen van Another Self Portrait stuurde Al Kooper zijn mixen met ‘orchestral overdubs’ naar samensteller Jeff Rosen – die de mixen niet goed genoeg vond – en kreeg hij van Rosen de kans om de mixen opnieuw te maken. Deze nieuwe mixen van ‘Sign on the window’ en ‘New morning’ uit de koker van Al Kooper zijn op Another Self Portrait terecht gekomen.
Ik ben niet echt gecharmeerd van deze versie van ‘Sign on the window’. Mijn voorkeur gaat uit naar de oorspronkelijke versie, zonder overdubs. Bij ‘Sign on the window’ kan ik me nog voorstellen dat luisteraars die Kooper-overdubs aardig vinden. Bij ‘New morning’ ligt dat heel anders, maar daarover later meer.

Tattle O’Day (unreleased, Self Portrait)

Een geestig nummer dat bijzonder sterk door Bob Dylan gezongen wordt. Twee gitaren en een piano. Luister naar hoe Bob Dylan de woorden ‘melodious sound’ zingt en je weet weer dat niemand zo zingt als Dylan dat kan. Heerlijk.

If dogs run free (alternate version, New Morning)

In tegenstelling tot veel liefhebbers van Bob Dylans muziek heb ik wel een zwak voor ‘If dogs run free’ op New Morning. De versie van ‘If dogs run free’ op Another Self Portrait wijkt sterk af van de versie op New Morning. Allereerst ontbreekt de scat-zangeres. Daarnaast spreek-zingt Bob Dylan de coupletten en wordt het refrein veel meer gezongen in de van New Morning bekende stijl.
Een aardig alternatief voor de van New Morning bekende versie.

New morning (with horn section overdubs, New Morning)

Toen Al Kooper zijn versies met overdubs van ‘Sign on the window’ en ‘New morning’ aan Bob Dylan liet horen, bleek Bob Dylan – aldus Al Kooper in Uncut – deze versies maar niks te vinden. Met betrekking tot ‘New morning’ kan ik me daar geheel bij aansluiten.
De eerste keer dat ik dit hoorde, dacht ik dat ik in de maling werd genomen. De blazers zijn overduidelijk later toegevoegd en passen niet altijd in het stramien van de basistrack waaraan ze zijn toegevoegd.
Dit werkt niet en had in de archieven opgeborgen moeten blijven. Zowel het door Al Kooper onder handen genomen ‘Sign on the window’ als ‘New morning’ had van mij niet op Another Self Portrait gehoeven, waarbij ik aanteken dat ik me bij ‘Sign on the window’ nog iets kan voorstellen, maar dat Koopers versie van ‘New morning’ ronduit mislukt is. Dit had in de archieven moeten blijven.

Went to see the gypsy (alternate version, New Morning)

Een ingetogen versie, niet meer dan toetsen en een basgitaar. Erg mooi. Dit arrangement biedt Bob Dylan alle ruimte om zijn zang-gymnastiek tentoon te spreiden. Totaal anders dan de demo-versie van ‘Went to see the gypsy’ waarmee Another Self Portrait begint. Schitterend.

Belle isle (without overdubs, Self Portrait)

Na een gesproken intro (de titel van het nummer), volgt een mooie, kale versie van dit van Self Portrait bekende nummer. Een aanwinst. Mooier dan de versie van Self Portrait.

Time passes slowly #2 (alternate version, New Morning)

Wie dit hoort, zal denken dat Bob Dylan wel degelijk op het Woodstock festival was en daar Joe Cocker ‘With a little help from my friends’ hoorde zingen. Jeff Rosen noemde deze opname in Uncut (nr. 196) terecht ‘the Mad Dogs & Englishmen version’.
Het is even wennen, deze versie van ‘Time passes slowly’, maar na twee, drie keer luisteren zal het onder je huid kruipen. Zéér verrassende opname.

When I paint my masterpiece (demo)

De afsluiter van Another Self Portrait is er eentje om te koesteren. Een ingetogen demo-versie van ‘When I paint my masterpiece’. Bob Dylan achter de piano, geen andere instrumenten.
Onvoorstelbaar mooi. Deze demo bevat hier en daar een iets afwijkende tekst. Ergens zingt Dylan ‘Ain’t nothing like that good old rock ’n rolla’, en zo is het maar net.
Met ‘When I paint my masterpiece’ heeft Another Self Portrait de perfecte afsluiter gevonden. In de eerste plaats is bij het horen van het laatste nummer duidelijk dat Another Self Portrait als geheel een nieuw meesterwerk is in het toch al omvangrijke oeuvre van de man. Daarnaast doet het horen van deze ingetogen versie verlangen naar meer, naar nogmaals. Naar opnieuw beginnen aan het beluisteren van dit album.
De afsluiter trekt het geheel rond, terug naar het begin.

Another Self Portrait ligt vanaf 23 augustus in de winkels. Naast de standaard-versie, zal er ook een luxe-edite van Another Self Portrait verschijnen. Deze luxe-editie bevat een bonusdisc met daarop de opnamen van het gehele optreden van Bob Dylan en The Band op het Isle of Wight-festival in 1969 en een bonusdisc met een geremasterde versie van Self Portrait. Naast deze twee extra cd’s, bevat de luxe-editie twee gebonden boeken.
Verder wordt Another Self Portrait uitgegeven in een box met drie elpees en is zowel de standaard- als luxe-editie vanaf 23 augustus te koop in de iTunes Store.

Eerdere berichten over Another Self Portrait:
- 'The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971)', (promotiefilmpje)
- 'Een ander Self Portrait'
- 'Een tweede blik op Another Self Portrait'

- 'Wachten op Wight'

- 'Pretty Saro' (promotiefilmpje)

- 'En nog een filmpje...' (promotiefilmpje)

- 'Uncut of toch maar niet'

Kort na het schrijven van bovenstaande recensie, vond ik dit filmpje op internet:

bob dylan - another self portrait documentary 640x360 from Columbia Records on Vimeo.