The Dylanologists: David Kinney maakt belofte niet waar, helaas

Ik heb uitgekeken naar het lezen van The Dylanologists; Adventures in the land of Bob van David Kinney. Heel lang uitgekeken, maar toen ik het boek eindelijk las, bleek The Dylanologists niet meer dan een aardig boek, helaas. Een boek waar zoveel meer in had gezeten.
Al maanden voor The Dylanologists daadwerkelijk werd gepubliceerd, was bekend dat David Kinney bezig was met een Dylan-boek. Een boek nou eens niet zozeer over Bob Dylan zelf, maar over de fans (bij gebrek aan een beter woord), over de mannen en vrouwen voor wie Dylans werk een belangrijk deel van het eigen leven is gaan uitmaken. Dat had een prachtig boek kunnen worden, een vuistdik leesgenot vol verhalen die soms herkenbaar en soms bevreemdend zijn voor de lezer. Een boek vol persoonlijke verhalen over het luisteren naar Dylan, het verzamelen van Dylan, het volgen van Dylans tournees van het ene naar het andere concert. Ik ken niet één Dylan-liefhebber de niet minstens één schitterend verhaal dat ik zou willen lezen te vertellen heeft. Moet je je voorstellen wat een verhalenschat het opgeleverd zou hebben wanneer schrijver David Kinney Dylan-liefhebbers van over de hele wereld had geïnterviewd en daarvan de mooiste verhalen had gebundeld in The Dylanologists.
Dat is het boek dat ik had gehoopt te lezen na aanschaf van The Dylanologists. Het is niet het boek dat we gekregen hebben.
Ergens onderweg tussen idee en uitvoering is er iets misgegaan.
Wie de 'Author's Note' achter in het boek leest, komt tot de ontdekking dat Kinney tientallen, misschien wel honderden Dylan-liefhebbers gesproken heeft. Allemaal met het doel om hun verhaal in The Dylanologists op te nemen. Zoals het boek er nu ligt, krijgt de lezer verhalen van niet meer dan - wat zijn het, vijf? tien? - een handvol Dylan-liefhebbers voorgeschoteld. En, met name de verhalen aan het begin van het boek, lijken slechts flarden uit een groter verhaal te zijn. De verhalen zijn niet allemaal rond, ze zijn niet allemaal af.
Wat is er mis gegaan?
David Kinney geeft zelf, min of meer, het antwoord op die vraag in een interview in Isis issue 173 (blz. 31): "(...) in the end, at the suggestion of my wise editor at Simon & Schuster, Jofie Ferrari-Adler, I jettisoned the travelogue approach for a book that intertwines stories of a handful of people I met with episodes from Dylan's life."
De wijze les die we hier van kunnen leren, laat zich makkelijk raden: Luister nooit naar je editor, doe je dit toch, trek in ieder geval alles wat je editor zegt in twijfel en beslis uiteindelijk zelf.
Ergens heb ik de indruk dat David Kinney achteraf spijt heeft dat hij wel geluisterd heeft naar zijn editor. Hij zwaait zijn editor net iets te veel lof toe in bovenstaand citaat om nog geloofwaardig te klinken (of lees ik te veel tussen de regels?). Daarnaast kan het haast geen toeval zijn dat Kinney is begonnen met het op zijn websites plaatsen van 'outtakes' van The Dylanologists. (zie hier)

Goed, The Dylanologists is niet zo goed als het had kunnen zijn. Wat is het boek dan wel?
Het is een boek waarin (delen van) de verhalen van enkele Dylan-liefhebbers worden afgewisseld met episodes uit Bob Dylans leven en werk. Kinney poogt steeds een link te zoeken tussen het 'fan-verhaal' en een episode uit Dylans leven en werk. Daar slaagt hij de ene keer beter in de dan de andere keer. Met name aan het begin van het boek lijken de twee soms wat te zeer bij elkaar gezocht.
Daarnaast richt Kinney zich in The Dylanologists zoals het er nu ligt vooral op Amerikaanse en - in iets mindere mate - Engelse Dylan-liefhebbers. Dat is jammer. Het boek had zoveel sterker kunnen zijn wanneer Kinney een breder, meer internationaal beeld had gegeven van Dylan-liefhebbers.

Ik merk dat ik weer vooral schrijf over wat ontbreekt in The Dylanologists terwijl ik me toch had voorgenomen om in het tweede deel van deze recensie te schrijven over wat dit boek wel te bieden heeft. Het lukt me niet.
Is The Dylanologists dan niet goed?
Jawel dat is het wel. Of liever, het is best aardig.
En ja, ik ben me er bewust van dat het feit dat ik iedere keer wanneer ik de (werkelijk schitterende) kaft van The Dylanologists zie, denk aan wat ontbreekt, vooral ook iets over mij zegt.
Dat is dan maar zo.

Om dat toch maar tot een eindoordeel te komen, grijp ik maar naar de ouderwetse cijfers.
Het idee achter The Dylanologists krijgt van mij een dikke negen, maar voor de uitvoering van dat idee kan ik The Dylanologists helaas niet hoger geven dan een mager zesje.

Nu ben ik chagrijnig. Ik had The Dylanologists zo graag fantastisch gevonden.