Anderhalve week in boeken

Zo'n anderhalve week geleden begon ik met het lezen van Dark Star; An oral biography of Jerry Garcia van Robert Greenfield. In dit boek vertellen tientallen mensen over hun leven en werk met Jerry Garcia. Het overgrote deel van de interview waar dit boek op gebaseerd is zijn afgenomen in 1995, het jaar waarin Garcia overleed. De grote afwezigen in dit boek zijn de overige leden van The Grateful Dead.
Ondanks de afwezigheid van de mannen met wie Garcia jarenlang heeft opgetreden en opgetrokken, geeft Dark Star een aardig beeld van Garcia's leven en werk.
Natuurlijk komt Bob Dylan voorbij in Dark Star, (helaas) niet als een van de geïnterviewden, maar zijdelings in de interviews met anderen. Zo zijn er stukken over de Dylan & The Dead tour van 1987 en over Dylans aanwezigheid tijdens de begrafenis van Garcia. Het is niet veel, maar het is wel aardig. Vooral het stuk over de gezamenlijke tour in 1987 zijn wel de moeite waard om eens te lezen.
Er staat niet veel Dylan in Dark Star, maar het is wel vanuit een ander perspectief geschreven dan over het algemeen in de Dylan-literatuur wordt gedaan.
Halverwege het lezen heb ik Dark Star een tijdje aan de kant gelegd. Twee redenen: Dark Star is geen boek om in één ruk uit te lezen en op de deurmat vielen twee enveloppen. In de eerste enveloppe zat As the island slowly sank; Bob Dylan & the Isle of Wight festivals van Derek Barker, in de tweede enveloppe zat no. 48 van fanzine The Bridge.
De - als altijd - ruim geïllustreerde, ruim honderd pagina's tellende 48ste aflevering van The Bridge bleek weer een genot om te lezen. En als altijd spreken niet alle artikelen me evenzeer aan, maar bevat ieder artikel in ieder geval aardige stukken.

In deze aflevering van The Bridge staan onder andere een interview met David Kinney, schrijver van het binnenkort te verschijnen boek The Dylanologists, een lezenswaardig stuk van Roy Kelly over Dylans schilderijen, sculpturen en andere kunstuitingen buiten de muziek, en een aardig stuk over de connectie tussen Bob Dylan en Hugues Aufray.
Aflevering 48 van The Bridge is de derde en laatste aflevering van dit abonnementsjaar.
Derek Barker is de man achter het andere fanzine, Isis. Barker schreef het boekje (74 blz.) As the island slowly sank; Bob Dylan & the Isle of Wight festivals. Zoals de titel al aangeeft, gaat dit boekje over Dylans optreden op het Isle of Wight festival in augustus 1969 - een optreden dat we met dank aan de recent uitgebrachte luxe editie van Another Self Portrait in z'n geheel kunnen beluisteren. Het boekje gaat echter niet uitsluitend over Dylans optreden. Barker besteedt in As the island slowly sank ook aandacht aan de Isle of Wight festivals van 1968 en 1970, en aan de andere artiesten die tijdens de editie van 1969 optraden. Het is een poging om dat ene uur - het uur van Dylans optreden -  in de context van een groter geheel te plaatsen.
Het boekje is schitterend geïllustreerd met memorabilia van het Isle of Wight festival. Dat is het eerste en voornaamste pluspunt aan dit boekje. (De cover vind ik persoonlijk ronduit lelijk, maar dan: het gaat om de inhoud tussen de covers.) Het door Barker opgetekende verhaal is goed, maar ik moet tegelijkertijd bekennen dat ik er veel meer van verwacht had. As the island slowly sank zet de feiten rond Dylans optreden op het Isle of Wight keurig op een rijtje, maar ik heb zelden of niet het gevoel gehad iets nieuws te lezen.
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, misschien verwachtte ik na lezing van The Songs he didn't write - een ander boek van Barker - te veel van As the island slowly sank.

Een paar dagen na het uitlezen van As the island slowly sank zat ik te bladeren in het door Jonathan Eisen samengestelde boek The Age of rock 2, een bloemlezing - uitgegeven in 1970 - met artikelen over muziek. Een paar jaar geleden heb ik al eens zitten bladeren, hier en daar lezend in voorloper The Age of rock. In The Age of rock trof ik toen voldoende goede stukken over Bob Dylan aan om ook dit tweede deel te willen hebben.
In The Age of rock 2 staat het door Geoffrey Cannon geschreven stuk 'Bob Zimmerman'. Een slechte titel voor een goed stuk over... Bob Dylans optreden op het Isle of Wight festival. Of liever: over de naweeën, over de herinneringen in de dagen na het einde van dat festival. In de iets meer dan vijf pagina's van dit artikel komt Bob Dylan niet eens veelvuldig voor, maar toch heb ik het idee na het lezen van 'Bob Zimmerman' iets meer vat te hebben gekregen op Dylans optreden op het Isle of Wight festival.
Verder bevat The Age of rock 2 - naast tientallen vermeldingen van Dylan in stukken over andere muzikanten - het Dylan-interview van Nora Ephron en Susan Edmiston uit 1965 (ook te vinden in Bob Dylan the essential interviews), veel Dylan in het stuk 'That  music' van Gary Allen en nog meer in het stuk 'Roto-rooter' van Sandy Perlman, en het lachwekkende nep interview met Dylan door Michael March.
Vooral het artikel van Geoffrey Cannon en het verzonnen Dylan-interview door Michael March maken The Age of rock 2 de moeite van aanschaffen waard. Mocht je het ergens op een boekenmarkt of bij een antiquariaat tegenkomen, werp er dan eens een blik in. Overtuig jezelf er van dat het de aanschaf waard is.
En als je dan toch bezig bent, en je krijgt de kans, koop dan ook het eerste deel van The Age of rock.
Die 'noodzaak' tot aanschaf geldt veel minder voor het door Joan Baez geschreven 'dagboek' Daybreak. Baez schrijft zoals ze zingt: irritatie-opwekkend.

Ik heb Daybreak nu bijna helemaal gelezen (eerst moest Dark Star uitgelezen worden) en ondanks de ergernissen heb ik geen spijt van de aanschaf van dit boek. Nee, het is niet goed, maar het geeft wel een beeld van leven en gedachtewereld van Joan Baez. Daarnaast bevat Daybreak waarschijnlijk het meeste bekende Baez-citaat over Dylan: 'Listen, God, look closely after him. He's more fragile than most people and, besides, I love you.' Dat Baez in de regels voor dit citaat alles uit de kast haalt om Dylan een veeg uit de pan te geven, lees je zelden. Zo schrijft ze onder andere: 'A bizarre liar, screaming into the electric microphones under the bright bright lights with five anonymous musicians straining in the dark around him. He was a huge transparent bubble of ego.' (blz. 88, 89)
Het bizarre is dat dit alles staat in het hoofdstuk(-je) 'The Dada King' en nergens schrijft Baez met zoveel woorden dat deze 'Dada King' Dylan is, maar iedereen met een beetje verstand in zijn donder weet dat dit wel over Dylan moet gaan. Ergens irriteert mij dat dan ook wel weer. Als je over Dylan schrijft, zet dat er dan ook bij.
(Aardig detail: mijn exemplaar van Daybreak is in 1970 uitgaven door de Engelse uitgeverij MacGibbon & Kee. Diezelfde uitgeverij gaf een jaar later Dylans boek Tarantula uit. Qua binding, formaat, stofomslag lijken Daybreak en Tarantula dan ook erg op elkaar. Qua inhoud niet. Tarantula is namelijk wel een lezenswaardig boek.)
Tussendoor heb ik nog een dichtbundel van Frans Babylon gelezen - de titel is me even ontschoten. Wie niet weet wie Frans Babylon is, moet De Laatste deur van Jeroen Brouwers maar lezen. In die bundel geen Dylan, wel The Beatles.
Met dank aan Alja weet ik nu wel dat ik op zoek moet naar een andere bundel, een bundel van... Toon Hermans. In zijn bundel Fluiten naar de overkant staat het gedicht 'Dorp':

waar het geurde naar kamille
geurt het nu naar beat en pop
en een lovesong van Bob Dylan
waait de stille landweg op

Wie mij een week geleden had gezegd dat ik ooit nog eens de naam van Toon Hermans in een bericht op deze blog zou noemen, had ik hem voor gek verklaard.
Nu heb ik zijn naam niet alleen genoemd, maar voel ik ook een enorme behoefte om alle kringloopwinkels in de wijde omgeven te bezoeken om een exemplaar van Fluiten naar de overkant te kunnen bemachtigen.