The 30th Anniversary concert celebration werd opgenomen op 16 oktober 1992 in Madison Square Garden te New York. Ik herinner me dat dit concert door een van de commerciële zenders op de Nederlandse buis werd uitgezonden. Een uitzending waar ik naar uitkeek. Ik herinner mij een lege videoband gekocht te hebben om het spektakel op een later moment nogmaals te kunnen kijken.
Ik herinner mij dat de avond begon met John Mellencamp die al het leven uit 'Like a rolling stone' en 'Leopard-skin pill-box hat' wist te zuigen. Vervolgens hobbelde de avond voort van dieptepunt naar dieptepunt. Met samengeknepen billen en plaatsvervangende schaamte ben ik de avond doorgekomen.
Natuurlijk was het niet alleen maar kommer en kwel. De optredens van Eddie Vedder en Mike McCready ('Masters of war'), Neil Young ('Just like Tom Thumb's blues') en vooral Willie Nelson ('What was it you wanted') en The Band ('When I paint my masterpiece') staken ver boven het maaiveld van de drab waar de avond zo rijk aan was uit. Met 'drab' bedoel ik de gladgestreken, van iedere echte emotie ontdane liftmuziek die de grote namen uit de muziekgeschiedenis mij die avond voorschotelde. The 30th Anniversary concert celebration had een avond moeten zijn waarop de Dylan-composities het feestvarken moesten zijn. Dat kwam niet uit de verf, al het leven leek uit de composities gezogen te zijn.
Het kijken naar The 30th Anniversary concert celebration was voor mij het startsein om langzaam maar zeker afscheid te nemen van al die covers van nummers van Bob Dylan. Niemand zingt Dylan zoals Dylan, toch?
Helemaal aan het eind van de avond verscheen de man eindelijk zelf op het podium. Weg was de gladgestreken muziek, weg was de 'kijk mij eens geweldig zijn'-sfeer. Bob Dylan met niet meer dan een akoestische gitaar, een harmonicarek om zijn hals en een fuck you-houding.
Ik was 19 jaar die avond en mijn vader zat naast mij. Terwijl Bob Dylan 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' speelde, keek hij voor de tweede keer die avond van zijn boek op (voor Willie Nelson had hij zijn boek aan de kant gelegd). 'Dit is het beste wat ik tot nog toe gehoord heb,' zei hij, 'al is hij wel wat schor.'
Tot op de dag van vandaag weet ik niet of hij het meende, of dat hij het zei om mij op te beuren. Ik kan het hem wel vragen, maar een antwoord zal ik niet krijgen. Hij - geen muziekliefhebber - kan zich die avond niet meer herinneren.
Dylans solo-optreden die avond in oktober 1992 was verre van zijn beste optreden, maar wel het hoogtepunt van die avond. Dat hoogtepunt werd vervolgens genadeloos verstoord door een van de diepste dieptepunten uit Dylans carrière: het samen met een keur aan eerder optredende artiesten brengen van 'My back pages' en 'Knockin' on heaven's door'. Ik heb er nog wel eens nachtmerries van.
In de zomer van 1993 werd The 30th Anniversary concert celebration officieel uitgebracht op cd en video. Het heeft jaren geduurd voor ik de cd en de video kocht. The 30th Anniversary concert celebration is zonder enige twijfel het minst gedraaide album in mijn Dylan-collectie. Als ik de cd al uit de kast pak, dan alleen om 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' te draaien.
Daar moest ik aan denken toen 'mevrouw Tom' mij gisteren van uit de boekwinkel belde. De dvd die ze gevonden had heb ik nog niet, maar ik hoef 'm ook niet. Een grijze release van een dieptepunt uit Dylans carrière, daar zit ik niet op te wachten. Laat iemand anders maar gelukkig worden met die dvd.
Ochtend. Via een link op Expecting rain kom ik de website van Sinead O'Connor. Daar lees ik dat in maart of april The 30th Anniversary concert celebration opnieuw zal worden uitgebracht op cd, dvd en blu-ray. De cd zal een bonustrack bevatten: O'Connor die 'I believe in you' zingt.
Ik hoop maar dat Dylans 'Song to Woody' ook als bonustrack aan de cd is toegevoegd. Anders weet ik niet goed waarom ik deze nieuwe versie The 30th Anniversary collection zou moeten kopen.
10 opmerkingen:
De beste reden is Lou Reed's Foot of Pride. Beste Dylan-cover ooit. Nou ja, met GNR's live uitvoering van KOHD dan.
Ik herinner me die avond dat Veronica dit concert uitzond nog goed. Ook ik had de videorecorder ingesteld. Het was op vrijdag 20 november 1992, op Nederland 2 dat “Bob Dylan & Friends” werd uitgezonden. Meer dan 10 jaar later heb ik het concert overgezet op dvd. Toen Lou Reed eind oktober dit jaar overleed heb ik de dvd nog eens afgespeeld. Wat me toen opviel was de hoeveelheid reuzen die aan dit eerbetoon meededen, die inmiddels niet meer onder ons zijn. Naast Lou Reed zijn dat onder meer George Harrison, Johnny Cash, June Carter, Richie Havens, Liam Clancy, Tommy Makem, Rick Danko en Levon Helm. Inderdaad was niet alles even goed, maar ik heb genoten van prachtige uitvoeringen van Blowin’ In The Wind, Foot Of Pride, Highway 61 Revisited, Just Like A Woman, When The Ship Comes In, I Shall Be Released, Emotionally Yours, When I Paint My Masterpiece, If Not For You en My Back Pages. Dat laatste nummer werd evenwel door Dylan ter plekke gesaboteerd nadat hij eerder al Song To Woody verkrachtte. Hij revancheerde zich inderdaad met It’s Alright, Ma, maar eigenlijk was Dylan zelf die avond het lelijke eendje…
Als je vader een boek zat te lezen en weinig weet van muziek, kunnen we er vanuit gaan dat het hem ontgaan was dat Het Grote Moment was aangebroken en dat het optreden van Dylan er dus echt uitsprong!
Zelf heb ik het gemist, ik was toen nog verslingerd aan funky muziek. (Nog steeds wel, er is gewoon nog meer bij gekomen.)
Frans
Ik herinner me die avond dat Veronica dit concert uitzond nog goed. Ook ik had de videorecorder ingesteld. Het was op vrijdag 20 november 1992, op Nederland 2 dat “Bob Dylan & Friends” werd uitgezonden. Meer dan 10 jaar later heb ik het concert overgezet op dvd. Toen Lou Reed eind oktober dit jaar overleed heb ik de dvd nog eens afgespeeld.
Wat me toen opviel was, dat veel artiesten die aan dit eerbetoon meededen, inmiddels niet meer onder ons zijn: George Harrison, Johnny Cash, June Carter, Richie Havens, Liam Clancy, Tommy Makem, Rick Danko , Levon Helm en de al genoemde Lou Reed.
Ik heb genoten van de uitvoeringen van Foot Of Pride, Highway 61 Revisited, Just Like A Woman, Masters Of War, When The Ship Comes In, Emotionally Yours, What Was It You Wanted, When I Paint My Masterpiece, Just Like Tom Thumb’s Blues en If Not For You die die avond werden gebracht.
Dylan, die waarschijnlijk helemaal niet wilde meewerken aan deze promotiestunt van de platenfirma, lijkt op geen enkele wijze betrokken bij dit jubileumconcert. Hij had zich de hele avond al onttrokken aan de persoonsverheerlijking die hem ten deel was gevallen door zich op te sluiten in zijn tourbus.
Als hij uiteindelijk het podium betreedt maakt hij een autistische indruk wanneer hij een werkelijk tenenkrommende versie van Song To Woody brengt. Hij revancheerde zich enigszins met It’s Alright, Ma en vindt uiteindelijk zijn stem terug bij “Girl From The North Country”. Uitgerekend deze toegift, één van de hoogtepunten van een lange avond, wordt het tv-publiek onthouden...
Geweldige muziek én muzikanten deze avond, misschien wel veertig grote namen in één concert. Muzikaal een beetje gedateerd, natuurlijk, maar ik kan geen echte minpunten ontdekken. Dat wil zeggen, helaas maar waar, met uitzondering van Bob, want uitgerekend hij was bepaald niet het lichtende hoogtepunt deze avond. En dat is een understatement. Persoonlijk vind ik hem in deze periode het slechtst bij stem en intonatie ooit. Vanaf hier kon het alleen maar beter worden, en iedereen hier weet, dat deed het.
Het enige waar ik me lichtelijk aan stoorde is het rare gehups van de stevig geblondeerde G.E. Smith, maar ach, begin jaren negentig, die man zal dat zelf ook met gene terugzien.
Ik ga 'em maar weer eens opzetten.
Geweldig concert was dit. Zeker veertig grote namen op het podium, ongekend, en ik zou niet één echt minpunt kunnen noemen. Dat wil zeggen, met uitzondering van - helaas maar waar - onze Bob. Waardeloze performance in de hoogtijdagen van het neuzeltijdperk. Vanaf daar kon hij alleen nog maar stoppen of de weg omhoog kiezen, en we weten inmiddels dat hij voor het laatste koos.
Bij nader inzien schiet me toch een irritatie te binnen: G.E. Smith die gedurende de hele show, geblondeerd en al, wel erg nadrukkelijk over het podium hupste. Maar ach, die had waarschijnlijk niet door dat de eighties al voorbij waren, daar kijkt die man nu vast ook met enige gene op terug.
Hoe dan ook, ik ga 'em maar weer eens draaien. Foot of pride, Seven days, Masterpiece, die Clapton-gitaar aan het begin van Knockin'!
Nee, ook wat mij betreft hoeft deze heruitgave niet zo nodig. Veel en veel liever zag ik Hard Rain en Eat The Document uitgebracht op dvd/blu-ray. Hoe lang moeten we daar nu nog op wachten?
Zeer genoten van de dvd met de rehearsels voor dit concert. Neil Young doet Forever Young op een harmonium. Eddie Vedder een beetje verlegen met Bob Dylan en Neil Young en Dylan gezellig kletsen met George Harrison. Je ziet dan het : het is gewoon werk, maar ze vinden het nog steeds wel leuk werk!
excuus, twee keer bijna hetzelfde stuk geschreven, wist niet zeker of het over was gekomen
Vele hoogtepunten in dat concert. Harrison verklaarde Bob met zijn bijdrage zijn liefde, Shawn Colvin en friends deden het ook leuk. Lou Reed speelde een Dylan-nummer dat praktisch niemand kende, ook opmerkelijk. Bob was te overenthousiast en de plug van zijn gitaar schoot eruit zodat vooral zijn stem-de kraaienstem, hij was weer ketting aan het roken en aan de sterke drank, zijn huwelijk liep niet helemaal lekker of was net voorbij- te horen was. Maar meestal is een Dylan-cover weinig soeps, omdat Dylan er met zijn toonzetting en klemtonen op woorden altijd iets bijzonders van maakt. Liedjes van Dylan klinken vaak lullig, kinderlijk eenvoudig ,zelfs leeg, zonder ziel, gezongen door anderen. Ik heb ooit het hele BOTT-album live gedaan in een kroegje in Groningen , De Smederij niet slecht, al zeg ik het zelf. Maar toen kende al bijna niemand Bob Dylan meer. In open stemming gespeeld, meneer, zoals Bob het doet op een groot deel van de oer-versie. In 1995 fietste Bob inmiddels tijdens de tour vergezeld van een speciaal daarvoor aangestelde man die zorgde dat hij gezond at- met helm en zonder bodyguard hier vlakbij over het Groningse platteland en dronk een kop koffie in een verlaten horecagelegenheid. Ook leuk, maar dat is een ander verhaal.
Een reactie posten