Ik ben zo eenzaam, ik kan wel janken

In AD van 27 december schrijft Iris Koppe: 'Dylan-fans zijn over het algemeen niet zulke leuke mensen. De Dylan-fan is vaak arrogant en praat alleen over de band die híj met de zanger heeft. Hij denkt ook altijd dat hij de enige is die Dylan echt begrijpt en op waarde schat. Naar The Beatles kun je samen luisteren, maar Dylan beleef je in je eentje. Op zijn muziek valt ook niet samen te dansen. De Dylan-fan zwelgt graag in eenzaamheid.'
Bij het lezen van deze zinnen voel ik dat de haren in mijn nek opstaan. 'Ik arrogant!' schreeuw ik naar het computerscherm waar ik de woorden van Koppe op lees. 'Ik ben helemaal niet arrogant! Trut!' Het is dat ik het artikel niet in hard copy maar op een computerscherm lees, anders had ik het tot een prop samengeknepen om het vervolgens in het verdomhoekje te smijten.
Ik grijp naar het alternatief: Ik loop weg van de computer zodat ik het scherm niet meer zie. Binnensmonds Koppe vervloekend schenk ik thee voor 'mevrouw Tom' en koffie voor mezelf in. Wanneer ik de mokken oppak, zie ik mijn arrogante tronie in het raam van de keuken weerspiegeld en realiseer ik me, als een donderslag bij heldere hemel, dat Koppe misschien toch gelijk heeft.
'Hij denkt ook altijd dat hij de enige is die Dylan echt begrijpt en op waarde schat,' schrijft ze. En ik ben die 'hij'.
Ik houd mezelf - als een wortel aan een hengel voor een ezel - voor dat ik open sta voor de meningen van anderen over Dylan, maar eigenlijk ben ik die ezel. Ik hap naar die wortel, ik loop er achter aan, maar zodra ik me realiseer dat die wortel een andere weg kiest dan ik wil gaan, kies ik toch mijn eigen pad.
Ik kan niet anders. Ik ben immers de enige die Dylan begrijpt.
Ik ben geen onbeschofte hork, natuurlijk luister ik wel naar de mening van anderen over Dylan, maar alleen als ze gelijk hebben zijn het mijn vrienden. Gelijk hebben ze alleen als ze bevestigen wat ik vind.
Ik heb geen vrienden meer. De laatste heeft vorige maand definitief de deur achter zich dichtgetrokken nadat ik hem er in niet mis te verstane woorden op wees dat hij toch echt ongelooflijk dom uit zijn nek zat te lullen toen hij beweerde dat de Johanna in 'Visions of Johanna' Joan Baez moet zijn.
Als hij zelf de deur niet had dichtgetrokken, had ik hem er wel uit gezet. Iedereen weet toch dat Johanna in het Hebreeuws Armaggedon betekent en dat de titel 'Visions of Johanna' verwijzen naar Allen Ginsbergs ongepubliceerd gebleven verhaal 'A Vision of the Apocalypse'.
Zo zit het met 'Visions of Johanna' en wie dat niet ziet, is geen vriend van mij.
Ik heb gelijk. Ik heb gelijk.
Ik heb helemaal gelijk.
Of ik eenzaam ben? Nee hoor, ik heb altijd de muziek nog.

Met dank aan Henk voor het sturen van het artikel uit AD.