tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post9203760838488200716..comments2024-01-13T13:16:43.365+01:00Comments on Bob Dylan in (het) Nederland(s): aantekening #7396 [Murder Most Foul #4]Unknownnoreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-82547488956595554382020-04-02T11:51:53.583+02:002020-04-02T11:51:53.583+02:00Ja Tom, er gaat veel door ons heen deze dagen en b...Ja Tom, er gaat veel door ons heen deze dagen en bij het luisteren naar dit lied. Maar de litanie waarin hij Wolfman Jack bijna als in Tambourine Man inderdaad oproept dit en dat voor hem te spelen, flikt hij tegelijk wat misschien wel zijn handelsmerk is, dat van de dubbele betekenis: ja hij wijst op de kracht van liederen, want in muziek vindt hij zijn religie, zei hij al eens, maar tegelijk legt hij zijn vinger bij het gevaar, het verhullende van de popcultuur die ons de werkelijkheid doet vergeten, de leugens toedekt met een warm deken. Opvallend is de tweespalt die Dylan blootlegt tussen liederen die je bij de hand meenemen en je de mond snoeren (hush) en die welke recht uit het bloedende hart komen (got blood in my eye, een blues die hij zelf heeft vertolkt op World Gone Wrong), de juxtapositie van wat hij wil laten spelen voor die arme Jackie Kennedy, dus verdiende troost, en dan Tragedy... <br />Overigens, waar ik me het hoofd over breek is ook dat er zo geringschattend gedaan wordt over de instrumentale begeleiding, bij mij snijdt deze vrije melodie door mijn ziel, en de improviserende manier van zingspreken is toch nog weer een verkenning van iets nieuws, het geheel verwant aan de avantgarde drone en een radicalisering van de meest meditatieve songs van Van Morrisson, ja, de vergelijking die wordt gemaakt met 'Cross the Green Mountain, een van zijn mooiste liederen, vind ik geheel terecht, alleen raakt Murder Most Foul net even meer de snaar van deze tijd...<br /><br />groet hans altenaAnonymousnoreply@blogger.com