tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post5320621057006184312..comments2024-01-13T13:16:43.365+01:00Comments on Bob Dylan in (het) Nederland(s): A Hard Rain’s A-Gonna Fall (1963) - door JochenUnknownnoreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-26387189866864300802017-12-31T14:55:21.978+01:002017-12-31T14:55:21.978+01:00Onderstaande reactie ontving ik via e-mail.
Dank ...<i>Onderstaande reactie ontving ik via e-mail.</i><br /><br />Dank voor je vriendelijke woorden, Hans. Blij dat zo’n stukje weer kan inspireren tot het opvlammen van een smeulende liefde én tot zo’n uitgebreide mijmering.<br /><br />Voor wat betreft je bescheiden kritiek: volgens mij zijn we het wel met elkaar eens hoor. Met “de opsomming van ongerelateerde beelden” bedoel ik uiteraard dat er geen tekstintern verband is; uit de ene regel volgt niet de volgende. Tekstextern zijn ze natuurlijk wel verbonden – samen schetsen ze immers dat apocalyptische ondergangsbeeld. Interne verbanden, zoals de baby-children spiegeling en de mountains-oceans antithese, zijn me te gezocht; dat is me teveel hineininterpretieren.<br /><br />Wel suggeréért de tekst een episch, lineair verband, zoals jij ook al opmerkt. De opbouw, he. De verteller bericht desgevraagd waar hij is geweest, wat hij heeft gezien en gehoord, wie hij heeft ontmoet en wat zijn verdere plannen zijn. Dat belooft een bijna journalistiek verslag - maar hij vertelt niets. Voor mij brengt dat, de belofte van epiek maar de manifestatie van lyriek, die onweerstaanbare spanning.<br /><br />We zijn verbonden in de levenslange Dylanfascinatie, Hans. Ik wens je ook voor 2018 weer veel Dylanplezier. Ik heb al iets om naar uit te zien: het concert in Bielefeld, 21 april.<br /><br />Met vriendelijke groeten en de beste wensen,<br /><br />Jochentom whttps://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-91875607061692344342017-12-27T11:35:01.539+01:002017-12-27T11:35:01.539+01:00deel 2:
Het lied mag dan tot Dylan gekomen zijn d...<i>deel 2:</i><br /><br />Het lied mag dan tot Dylan gekomen zijn door inspiratie, waar hij achteraan had te hollen om alles bij te houden, ofschoon hij als waar kunstenaar natuurlijk ook een trickster is, zijn genie wordt duidelijk middels de haast bovennatuurlijke onderlinge en achterliggende logica van in eerste indruk toevallige, niet oorzakelijk verbonden openbaringen waarin een patroon zich gaandeweg openbaart, net zoals in het bijbelboek onder die naam, dat een blik werpt op wat mogelijk komen gaat.<br />Allereerst de opbouw van de coupletten. Van de blik naar het verleden, waar kom je vandaan, via de zintuiglijke reeks van het zien (2), horen (3) en ervaren van de relaties (voelen) (4) naar de toekomst, wat ga je doen, en in dat laatste vijfde (!) couplet, volgens de wetten van de retorica, keren allerlei eerder opgeroepen beelden in andere gedaanten terug, dan berg en oceaan vlak na elkaar bijvoorbeeld. <br />Het couplet dat het lied opent, vragend naar de voorgeschiedenis van de aangesprokene, heeft niet voor niets allerlei historisch symbolische getallen in zich, waarvan eigenlijk tienduizend als enige steeds constructief terugkeert in niet toevallig de twee volgende fragmenten. De twaalf bergen, verwijzend naar de twaalf stammen of discipelen of zelfs de ronde tafel van Arthur, zien zich aan het eind van dit couplet weerspiegeld in de twaalf oceanen. The crooked highways dragen het duivelse getal zes. De wouden het heilige zeven. De laatste strofe telt de tienduizend graven die hun echo zullen vinden in de tienduizend gebroken tongen en hen die fluisteren maar niet gehoord zullen worden, vervolgens als breuk, in het couplet van de ontmoetingen, gaat het steeds alleen maar om één persoon.<br />Het tweede couplet verraadt zijn hechte constructie via het begin met de onschuld als kind tussen de wolven, dan het desperate toekomstbeeld van de diamanten weg (de diamanten soetra?) met niemand erop, het eindvisioen van de gestorven bloedende tak, de witte ladder naar de hemel waar water (tranen of beeld van overvloed) overheen stroomt (water dat in het laatste samenvattende couplet terugkomt als vergiftigd), om te eindigen weer met kinderen, maar dan met wapens in de hand.<br />En zo zou ik door kunnen gaan met mijn uitleg, maar die is niet zaligmakend en verhindert de individuele vondst van wie naar Dylan luistert met het onbevangen hart dat je nodig hebt om zijn verhalen te ontdekken in zijn labyrinten van aaneengeregen inventies, words and only words, je moet het zelf horen (en daarbij misschien denken aan hoe de bard zich blijkbaar niet bekommerde om 'the meaning')... Toch, ik vermoed dat het na mijn aanzetten niet moeilijk kan zijn de innerlijke hechte verbondenheid van de beelden te ontdekken in dit lied, en zo niet, mooi en indrukwekkend blijft dit meesterwerk toch wel... En nogmaals, door Jochen gingen mijn ogen en oren weer eens open, dank!<br /><br />een jaarwisseling toegewenst!<br />hans altenatom whttps://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-26927927804109685042017-12-27T11:34:32.795+01:002017-12-27T11:34:32.795+01:00Onderstaande reactie ontving ik via e-mail. Gezien...<i>Onderstaande reactie ontving ik via e-mail. Gezien de lengte moet ik het in 2 delen plaatsen.</i><br /><br />Beste Tom<br /><br />Weer met veel plezier het stuk van Jochen gelezen, dit keer over het magistrale A Hard Rain's a-gonna fall. Dit lied is een poos uit mijn gedachten geweest, omdat het er zoveel in heeft gehuisd en zich samen met nog een paar van die woordenrijke parels bevindt op die zo kostbare plek waar de levenslange reis met Dylan begon, wanneer ik daaraan raak doet het haast pijn, en alleen wanneer mijn geest echt open staat veroorloof ik me die aanraking, er achteloos even naar luisteren breekt iets af dat zich door de jaren heen heeft opgebouwd, met tere, vaak vroege herinneringen, intens. Zoals die waarin ik de profetie herkende van het beeld van het jonge meisje waarvan het lichaam brandde, en ik zag het als veertienjarige op die verschrikkelijke foto van het negenjarige Vietnamese meisje, slachtoffer van napalm, en zij roept nu voor immer dit lied op in me en begeleidt het. Dankbaar ben ik Jochen voor het weer terugbrengen van dit gedicht in mijn aandacht, terecht koppelt hij het ook aan andere meesterwerken als Gates of Eden en It's Allright, Ma. Maar ik werd geprikkeld tot een bescheiden kritische reactie toen hij opmerkte hoe hier beelden op elkaar gestapeld worden op een inhoudelijk ongerelateerde wijze, iets wat vaker wordt beweerd, evenwel in mijn ogen niet geheel gefundeerd.<br />Het genie van Dylan bewijst zich nu juist mede erin dat op het oog niet direct oorzakelijk verbonden poëtische beelden (en ik vind ze beslist niet schreeuwerig) bij menig toehoorder wel degelijk vreemd genoeg verbanden oproept, de reeksen waarmee Dylan ons overstelpt vertellen zelfs een verhaal, de beelden nemen ons mee op een reis en het lijkt alsof we daarbij op weg gaan naar een betekenis, een boodschap, maar die laat zich niet vangen in woorden, anders dan die ambigue welke al in het lied gebruikt zijn, en deze pinnen niets vast, het visioen ontsnapt ons als een droom, al blijft het zijn diepe indruk achterlaten. De fout die veel songwriters maken wanneer ze Dylan willen navolgen is dat zij juist geloven in het ad random stapelen van fantastische beelden. <br />Het geheim hierachter zal ik niet geheel kunnen ophelderen, toch zijn er zaken te noemen die hier mee samenhangen, met dit wonder van chronologie en epiek in de vorm van poëtische invallen zoals Dylan die verzamelt en rangschikt in zijn liederen. Dit laatste noemen, dat rangschikken, is enigszins verraderlijk in dit verband. Ze lijken eerder tot hem te komen in een georganiseerd chaotische optocht, maar vertellen daarmee wel degelijk een verhaal en alleen in die bepaalde volgorde, de dichterlijke inspiratie immers stokt wanneer onderbroken door logische interventie en constructie, die hoogsten achteraf her en der mag of moet toegepast. (Pas later, vanaf Blood on the Tracks ongeveer, gaat hij dit proces toch, uit arme noodzaak, bewust beïnvloeden en wordt de gelijktijdigheid een prisma en scharnierpunt waaromheen de betekenissen, opgeroepen aan de hand van allerlei vervormde citaten en creaties, zich kenbaar maken zonder geheel te kristalliseren tot scherp omlijnde waarheden.) Om terug te komen op het meer onbewuste proces van de inventie bij de liederen uit midden zestiger jaren, via klank en rijm, associaties en leidmotieven wordt wel degelijk een verhaal vertelt, hoewel zonder dat er qua gebeurtenissen per se een verhaal wordt ontvouwd. Ben ik nog te volgen?<br />Laat ik het aan de hand van A Hard Rain's a-gonna fall illustreren, zonder te vervallen in de vermoeiende tot op details nauwkeurige en uitputtende analyse van de meeste critici, die alle fantasie aan de lezer ontzegt en teveel uit is op een omvattende conclusie, die ten strijde trekt tegen andere absolute conclusies.<br />tom whttps://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com