Bob Dylan & The Band - door Hans

In "Dylan kort #1297" schreef ik n.a.v. een artikel van Hugo Borst: "heeft Hugo Borst gelijk? Behoren de opnamen op Before The Flood tot de beste concertopnamen van Bob Dylan en The Band?" Hieronder de derde van enkele reacties die ik ontving.

Beste Tom.
Het album Before the Flood was nog maar net verschenen, Planet Waves vers in de herinnering als teken dat het vuur terug was gekeerd in Dylan, en ik liep met mijn eerste echte vriendin, in wiens huis ik mocht slapen van haar moeder omdat ik was weggelopen, door Arnhem op weg naar de Stokvishal, HET jeugdcentrum van het oostelijke Nederland. Daar waren we voor iets dat we koesterden als een omrookt geheim en waarvan we hoopten dat het ons zou verlossen van de beklemmende gedachtengangen van de meeste volwassenen rond ons, wij waren net zestien. Maar ons geld zou niet daarheen gaan, naar dat bruine goedje dat ik wel eens over mijn beschuitje versnipperde, grenzenloos zou ons bestaan worden toch? Zeker nu de Bard weer toerde. Dat daar een plaat van zou verschijnen, we wisten het niet, want we leefden nog niet in het mediatijdperk waar iedereen al weet van iets lijkt te hebben voor het amper is begonnen. Verrast zagen we zijn naam op de ruit van de etalage van Kroese, er stonden albums met een hoes waarop kaarsjes branden, vonden we stompzinnig. Was dit weer zo'n afknapper als Self Portrait, waar we stiekem trouwens van genoten tijdens onze vrijpartijen? We liepen naar binnen en werden haast omver geblazen. Normaal stond hier klassieke muziek op, nu brulde daar iemand door de speakers die in de verte wat van Bobs stem had. Herkenbaarder was de begeleiding, The Band! Verrukking streed in ons met ontzetting. Met de arrogantie van een puber koos ik voor het zwart en begon op luide toon af te geven op deze SHIT. Mijn held was er een die subtiliteit paarde aan een ongekende Rock'n Roll geest, zelfs in zijn folksongs, maar hier vergalloppeerde hij zich, oordeelde ik hard. Mijn vriendin, die feeërieke Joodse verschijning pleitte op zachte toon voor het wit, het klonk haast als onze favoriete oranje bootleg met het stempel '66. Ik barstte los in een tirade, dit was heiligschennis. Wel, mijn reactie werd dat eerder bevonden, en wel door de man achter de kassa. Deze zette mij resoluut uit de zaak. Mijn vriendin volgde wat later met triomfantelijk Before the Flood onder haar arm. We zouden die verbluffende registratie van Tour 74 nog vaak samen luisteren, net als dat mijn intellectuele bravoure nog regelmatig tot ruzies zou leiden, tot op mijn 18e mijn Rimbaud wereldje instortte nadat zij haar biezen had gepakt. De krankzinnige uitvoering van "It's Allright Ma", met de ontlading na 'even the president of the United States SOOOMETIMES MUST HAVE TO STAND NAAAKED' won mij voor dit vreemde album, net als de mooie The Band nummers, die in tegenstelling tot The Basement Tapes wel een goede aanvulling zijn, maar helemaal wennen aan zijn stem hier deed ik nooit. Nee, die oranje bootleg van zogenaamd The Royal Albert Hall Concert, zoals op het inlegvel met foto's stond, die bleef voor mij de beste live lp, met eervolle vermelding van Hard Rain waar de brulstem tot een helse furie was getransformeerd.

groet hans altena