Foto

Terwijl we in de stad vele kilometers van huis de noodzakelijke boodschappen doen voor enkele aanstaande feestjes, stuurt Herman mij een bericht met de mededeling dat er een foto van Bob Dylan in de boekenbijlage van de Volkskrant staat en dus loop ik na het lezen van dat bericht de eerste de beste kiosk in om die krant te kopen. [dank Herman!] Die foto staat natuurlijk niet zomaar in de krant. De krant moet een reden hebben om die foto af te drukken. Zo gaat dat nou eenmaal bij kranten.
Even denk ik nog dat de Volkskrant net als ik wil jubelen over de aanstaande uitgave van The Cutting Edge, maar bij het doorbladeren van die krant blijkt het toch wat anders te zijn: een recensie van Als een zwerfkei.
Een recensie is misschien een wat te grote omschrijving van de paar regels die Stine Jensen besteedt aan Als een zwerfkei in de grote recensie van het Springsteen-boek Bruce en ik.
Gelukkig is er die mooie foto.
Omdat er ook nog zo veel thuis moet gebeuren voor de eerder genoemde feestjes los kunnen barsten eten we snel een broodje in de stad vele kilometers van huis, zodat we daarna snel verder kunnen, snel weer naar huis. Maar bij de eerste hap in dat broodje voel ik al dat het foute boel is. Er is (wederom) een stuk van mijn kies afgebroken en dat stuk heeft zich op een dusdanige wijze tussen twee kiezen als een wig vastgezet, dat het er onmogelijk uit te halen valt. Bovendien steekt het uit waardoor ik mijn kaken niet meer op elkaar kan zetten.
Er rest mij niets anders dan alle plannen om te gooien, een op zaterdag werkzame tandarts te zoeken om daar de noodzakelijke werkzaamheden te laten uitvoeren.
Ik ben als de dood voor de tandarts. Een slechte ervaring van 30 jaar geleden speelt mij parten. Dat ik op een zaterdag vrijwillig naar de tandarts ga zegt genoeg over de ernst van het probleem.
En dan moet ik wachten voor het lijden mag beginnen.
Nog meer plannen opschorten.

Eenmaal weer thuis is het mooi geweest. Ik schop de schoenen uit, zet Blonde On Blonde op en doe verder even niks.
De nieuwe vulling is te hoog, ik heb een smaak in mijn mond alsof ik een spoorbiels gelikt heb en van wat er gedaan moest worden is nog bijna niks klaar, maar het maakt me allemaal even niks uit. Blonde On Blonde draait, ik staar naar de foto in de Volkskrant en ik verheug me nu al op het horen van The Cutting Edge.
Deze dag had misschien beter gekund, maar wat kan mij het schelen, ik vermaak me wel.